Η θεσµοθέτηση της ιστορικής αµνησίας

Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Toυ ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ

Το κόστος του προτεινόµενου Οίκου Ευρωπαϊκής Ιστορίας διπλασιάστηκε, στα 150 εκατοµµύρια ευρώ. Εστω. Κι ας είναι χαλεποί οι καιροί. Οµως, το θέµα µας δεν είναι αυτό, αλλά η θεσµοθέτηση της ιστορικής αµνησίας που επιχειρείται µε αυτό το µουσείο.  

Γιατί; Επειδή η ευρωπαϊκή ηγεσία θεωρεί το παρελθόν πηγή εντάσεων και συγκρούσεων. Και ντρέπεται γι’ αυτό.

Οι εµπνευστές του µουσείου αποφάσισαν ότι το 1946 θα είναι το εναρκτήριο έτος της ευρωπαϊκής Ιστορίας. «Τοποθετώντας το 1946 ως ευρωπαϊκό “έτος µηδέν”, η πολιτική ευρωελίτ ελπίζει να αποδεσµευτεί από ένα παρελθόν που ούτε εκτίµησε ούτε κατανόησε ποτέ», σχολιάζει ο κοινωνιολόγος Φρανκ Φιουρέντι. «Με τέτοιο πολιτικό πολιτισµό, είναι φυσικό να αντιµετωπίζει το ηµερολόγιο απλώς σαν έναν κατάλογο ηµεροµηνιών. Ακόµη και αν αυτές οι ηµεροµηνίες σηµαίνουν κάτι ξεχωριστό για τους περισσότερους από τους 502 εκατοµµύρια κατοίκους της Ευρώπης». 

Δεν πάει καιρός που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τύπωσε περισσότερα από τρία εκατοµµύρια σχολικά ηµερολόγια για τους µαθητές. Οµορφα ηµερολόγια στα οποία, συµφώνως προς τα σύγχρονα πολυπολιτισµικά ευρωήθη, ήταν σηµειωµένες όλες οι ινδουιστικές, µουσουλµανικές και κινεζικές γιορτές. Οµως, το ηµερολόγιο είχε κάποια µεγάλα κενά. Δεν υπήρχε καµιά αναφορά σε χριστιανικές γιορτές. Δεν επρόκειτο βέβαια για κάποιον αθεϊστικό δάκτυλο. Απλώς, στη σπουδή τους να υπηρετήσουν τις νεόκοπες και κατασκευασµένες αξίες της διαφορετικότητας και της ολοκλήρωσης, οι Βρυξέλλες ξέχασαν το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Κατά τα άλλα ξοδεύουν εκατοµµύρια για να προωθούν τη µάρκα «Ευρωπαϊκή Ενωση», σε µια απέλπιδα προσπάθεια να συγκολλήσουν µια κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα από ετερόκλητα ρετάλια.

Η ευρωελίτ παλεύει επίµονα να πάρει αποστάσειςαπό την πολιτισµική κληρονοµιά και τις παραδόσεις της ηπείρου.

Σαν να ντρέπεται για το παρελθόν της, προσπαθεί να επινοήσει µια ευρωπαϊκή ταυτότητα που θα είναι απαλλαγµένη από αυτό το παρελθόν. Γι’ αυτή την πολιτική ελίτ, λέει ο Φρανκ Φιουρέντι, η Ιστορία της ηπείρου πριν από το 1946 είναι µια άγνωστη, αν όχι εχθρική, περιοχή. Ασφαλώς, η ευρωπαϊκή Ιστορία είναι κι αυτή γεµάτη όπως όλες µε θλιβερά και τροµερά γεγονότα. Οµως, µε τη διαγραφή τους δεν πρόκειται να εξαλειφθεί η ξενοφοβία ούτε να κοπάσουν οι µάχες που µαίνονται καθηµερινά σε πολλές ευρωπαϊκές µεγαλουπόλειςανάµεσα σε δυτικούς «σταυροφόρους» και άνεργους µουσουλµάνους µετανάστες που η οικονοµική κρίση έβγαλε στον δρόµο.  

Η Ευρώπη δεν χρειάζεται επιτροπές λογοκρισίας της Ιστορίας της. Ούτε κατασκευασµένες αξίες. Αρκεί να εκτιµήσει την ιστορική της κληρονοµιά και να µάθει να ζει µε αυτήν.

Το καλύτερο αντίδοτο για τις εσωτερικές εντάσεις και συγκρούσεις δεν είναι η ιστορική αµνησία, αλλά η ιστορική µνήµη. Πώς να το κατορθώσει όµως αυτό µια πολιτική ευρωελίτ που – για ναπαραφράσουµε εδώ τα λόγια της ιταλίδας πολιτικού Ροσάνας Ροσάντα – θέλει τα κράτη της να µοιάζουν πιο πολύµε ανώνυµες εταιρείες και τις κυβερνήσεις τους µε διοικητικά συµβούλια; Η µνήµη τέτοιων κρατών και κυβερνήσεων εξαντλείται στα λογιστικά τους βιβλία.