Πού πήγαν τα λεφτά

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΙΝΟΥ

Η «ιδεολογία» που κυριάρχησε την τελευταία 30ετία και που συµπυκνώνεται στο «να περνάµε καλά» βασίστηκε κυρίως στον εξωτερικό και εσωτερικό δανεισµό του ∆ηµοσίου αλλά και των ιδιωτικών νοικοκυριών, καθώς και στην κατασπατάληση των κοινοτικών παροχών. Την προηγούµενη Κυριακή αρχίσαµε να υπενθυµίζουµε τα όσα γράψαµε τον Μάιο του 2002. Και συνεχίζουµε:

Στο ∆ηµόσιο, µε επίκληση του Συντάγµατος και µε κατάλληλη παρερµηνεία του, προβλέφθηκε να µπορείς και να µην εργάζεσαι χωρίς κίνδυνο απολύσεως. Ετσι, αντί να εξυπηρετείς τους πολίτες, το ρίχνεις στα τηλεφωνήµατα ή στα ψώνια, συµπληρώνεις Προ-Πο, ώστε και ως δήθεν εργαζόµενος να περνάς καλά.

Και επειδή η ζωή µας είναι σύντοµη, η Πολιτεία φρόντιζε να παίρνουµε σύνταξη όχι λίγοι και από νεαράς ηλικίας (ακόµη και από τα 50 χρόνια µας), ώστε τις υπόλοιπες δεκαετίες που αποµένουν ναπερνούµε καλά, πράγµα στο οποίο συµβάλλουν αποφασιστικά και τα πλασµατικά χρόνια υπηρεσίας, οι πλασµατικές υπερωρίες, οι πρόνοιες για «ανθυγιεινά» επαγγέλµατα, οι πλήθος ανύπαρκτες αναπηρίες, οι απειράριθµες ατέλειες, οι φορολογικές απαλλαγές, το σβήσιµο χρεών, η νοµιµοποίηση αυθαιρεσιών και απατών, κ.ο.κ.

Αλλά επειδή οι ανάγκες του να περνάµε καλά πολλαπλασιάζονται µε την τεχνολογική ανάπτυξη και την προϊούσα ευηµερία των πολλών, προσετέθη και η ατιµωρησία όσων σπάνε καθίσµατα γηπέδων, τζάµια βιτρινών και αυτοκινήτων, βάζουν φωτιές µε βόµβες µολότοφ ή προκαλούν κυκλοφοριακή ασφυξία καθηµερινά, ώστε τα παιδιά να περνούν καλά µε εκτόνωση της νεανικής τους ζωτικότητας.

Αλλοι πάλι, χάρη στα µέσα, λόγω µπαµπά, ή στις κοµµατικές αφισοκολλήσεις, θα βολευτούν στο ∆ηµόσιο, αν δεν προτιµήσουν την πιο κερδοφόρα περιπέτεια του εγκλήµατος, για το οποίο επίσης προνοεί το νοµικό µας σύστηµα µε ουσιαστική αρνησιδικία και βολικές παραγραφές.

∆ύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αυτής της χυδαίας «ιδεολογίας», η οποία µας οδήγησε στο σηµερινό αδιέξοδο: Το 2002, µε πρόσχηµα την επιδηµία του ιού Κοξάκι, το υπουργείο Υγείας αποφάσισε να κλείσουν όλα τα σχολεία και τα φροντιστήρια επιµηκύνοντας τις διακοπές του Πάσχα κατά τρεις ηµέρες. Εξαίρεσε όµως από το µέτρο τιςµαθητικές εκδροµές, όπου και πάλι ο συναγελασµός ευνοούσε τη µετάδοση του ιού. Η πρόληψη της ασθένειας παραβλέφθηκε επειδή ερχόταν σε αντίθεση µε την επιθυµία των παιδιών να περνούν καλά. Μάθηµα όχι, γλέντι ναι! Ο ιός Κοξάκι ήταν το πρόσχηµα. Ευθυγραµµισµένος απολύτως στο νέο ιδανικό και ο τότε υπουργός Εργασίας µετέφερε την αργία(;) της 1ης Μαΐου στην Τρίτη του Πάσχα. Ταυτόχρονα και τασυνδικάτα επέµειναν στην καθιερωµένη απεργία της 1ης Μαΐου. Ετσι είχαµε την επιµήκυνση των εργασιακών διακοπών σε οκταήµερη διάρκεια, ώστε και οι άλλοι εργαζόµενοι ως µη εργαζόµενοι να περάσουν καλά.

Χώρια αυτοί που τις παρέτειναν ατιµωρητί ως τη ∆ευτέρα του Θωµά.

Ολα αυτά που βαθµιαία διανθίστηκαν και µε τα απειράριθµα επιδόµατα στον ευρύτερο δηµόσιο τοµέα, όπως οι 16 µισθοί στους υπαλλήλους της Βουλής και οι 17 µισθοί στα Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΛΠΕ), που µε απεργία ζητείται να αυξηθούν ακόµη περισσότερο, το επίδοµα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία (το οποίο λαµβάνουν και οι µη εγκαίρως προσερχόµενοι), το επίδοµα εργένη, οι πλουσιοπάροχες επιχορηγήσεις προς τη ΓΕΝΟΠ-∆ΕΗ για κρουαζιέρες στο εξωτερικό, έχουν τεράστιο κόστος. 

Εκεί πήγαν και πηγαίνουν τα λεφτά, πέρα από όσα κλέβουν όσοι µπορούν (φοροφυγάδες, µεσάζοντες, δωροδοκούµενοι δηµόσιοι υπάλληλοι, µιζαδόροι υπουργοί και όχι µόνο, αγρότες µε παράνοµες επιδοτήσεις). Οπως επίσης στις καταστροφές από τους χούλιγκαν στα γήπεδα και τους κουκουλοφόρους στις «αγωνιστικές» πορείες, στους νονούς της νύχτας και των παραγκών του ποδοσφαίρου.

Η ανοχή σχεδόν όλων και η συµµετοχή στο φαγοπότι σχεδόν όλων, για να περνάµε καλά, έφαγαν τα δανεικά και τις δωρεάν επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από την οποία τώρα αναισχύντως ζητούµε να µας αφήσει ήσυχους!