Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ
(...) Αυτά εν μέσω αφόρητου οικονομικού καύσωνα πολιτικής δυσοσμίας και ανεπάρκειας. Μόνο λόγια και τηλεπαράθυρα. Η συνετή Αριστερά οραματίζεται «διάλογο και υποδομές». Η πατριωτική Δεξιά τα γνωστά δικά της. Οι υπόλοιποι τα 'χουν παίξει κανονικά.
Ετσι τίθεται το δίλημμα: Πόσο κουράγιο χρειάζεται για να λατρέψεις ή έστω να ανεχτείς την απελπισία του Αφγανού (λέω τώρα) που τον ξεγέλασε ο θρυλούμενος ευρωπαϊκο-βαλκανικός παράδεισος; Πού είναι τα ουρί, τα πιλάφια και τα όσα φαντάστηκε ο ξάδερφος του συμπαθούς Ταλιμπάν απ' τις πετρώδεις γειτονιές της ασιατικής γειτονιάς;
Κι έτσι αρχίζει ο παραλογισμός, καθώς τα μάτια γυαλίζουν, καθώς η ανάγκη και η ανέχεια τους βγάζουν από τις σκιερές πέργκολες της φαντασίας.
Και πες ότι θα υπάρξουν κατασταλτικά μέτρα κι άλλα τέτοια νόστιμα κουραφέξαλα που ψελλίζει ο διαφανέστατος έως αόρατος δήμαρχος Αθηναίων (ΜΩΡΕ ΤΙ πράγμα είν' τούτο;) ή ό,τι τέλος πάντων ευαγγελίζονται οι εθνικοί νταβατζήδες μας. Τι θα γίνει; Πώς θα επιμορφωθεί ο αυτεπάγγελτα μαφιόζος που δρέπει στα κλεφτά δάφνες και πικροδάφνες; Πώς θα αλλάξουν επάγγελμα οι μάστορες της πεζοδρομιακής παραοικονομίας και οι μαυρούλες πουτάνες που «σαν βραδιάζει τραγούδια μού αραδιάζει» πιάνουν τους δρόμους με προτεταμένα τα χείλη τους για λόγους κοινωνικούς; Ποιος μπορεί να ελέγξει πλέον το ενάμισι εκατομμύριο θλίψεις, που δεν έχει στοιχειώδη λόγο να συμμεριστεί μαζί μας τους στίχους: «Κοιμήσου Περσεφόνη/ στην αγκαλιά της γης/ στου κόσμου το μπαλκόνι/ ποτέ μην ξαναβγείς».
Φυσικά υπάρχει ο χαριτωμένος υπερβατικός λόγος των αριστεροφρόνων μοντέλων, που θυμούνται εποχές αντίστασης, σπουδών και ερώτων από την πολυπολιτισμική αύρα του Παρισιού στις δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα...
Ως εκεί όμως. Κάποιος μου είπε ότι ο κύριος Τσίπρας ήδη αγόρασε δυο ρετιρέ στην Αχαρνών πάνω από το μπουρδέλο της «Ελλης» (υπαρκτό και με κόκκινο φωτάκι) για να ενθαρρύνει τις μεσιτικές συναλλαγές της περιοχής. Πιθανόν.
Αυτά όμως είναι σάχλες μπροστά στο χάος που θα βιώνουμε σε μια αβίωτη πόλη πλέον. Μια Αθήνα άγρια -για το κέντρο μιλώ-, θυμωμένη, ζωγραφισμένη με σπρέι επαναστατικής σύνθεσης, κατουρημένη όπως της αξίζει λόγω έλλειψης χώρων υγιεινής, μισημένη και εκ καπνογόνων καπνιστή και τρομοκρατημένη, ώσπου ο τρόμος θα μετατραπεί σε ανεξέλεγκτη βία όλων των αποχρώσεων. Αποχρώσεις όχι βέβαια παστέλ...
Γι' αυτό συμμερίζομαι αυτά που έγραφε ο Γιάννης Πρετεντέρης στη στήλη του «Εμπιστευτικά» στα «ΝΕΑ» της 11ης Μαΐου, μεταξύ άλλων: «Ετσι η Αθήνα που μας κανάκεψε έχει μεταβληθεί σε ένα απροσπέλαστο γκέτο βίας, ανομίας, παραβατικότητας και τρόμου. Ζει σε καθεστώς κατοχής. Μετανάστες και πρεζόνια, έγχρωμοι και εγχώριοι ντίλερ κάθε παρανομίας.
Η πόλη έχει μεταβληθεί σε ένα σκηνικό πρωτόγνωρο από αυτά που μόνο σε ταινίες γνωρίζαμε έως τώρα. Τα μαχαίρια και οι ενέσεις έχουν αντικαταστήσει τα ψιλικατζίδικα της γειτονιάς. Μας πήραν την Αθήνα. ΔΕΝ θα το είχαν καταφέρει ποτέ, αν η ελληνική Πολιτεία δεν είχε χρεοκοπήσει συνολικά και παταγωδώς. Αν δεν είχε αφήσει την πόλη ανυπεράσπιστη...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου