Γράφει ο Γρηγόρης Νικολόπουλος
Υπάρχει μεταξύ των πολιτικών μια άτυπη συμφωνία. Μια συμφωνία που δεν έχει συζητηθεί, δεν έχει περιγραφεί, δεν έχει μπεί σε χαρτί. Η συμφωνία αυτή αφορά τη διατήρηση του κρατισμού στην οικονομία. Ο πολιτικός κόσμος θέλει να παραμείνει η οικονομία και η κοινωνία υπο τον ασφυκτικό έλεγχο της Βουλής και των κομμάτων. Ή μάλλον ανάποδα: Υπο τον έλεγχο των κομμάτων πρωτίστως και της Βουλής δευτερευόντως, αφού η Βουλή είναι υποχείριο των κομμάτων.
Η συμφωνία αυτή είναι μια «συμφωνία ενστίκτου». Επαναλαμβάνω οτι δεν έχει ποτέ συναφθεί επισήμως αλλά δεν χρειάζεται να συναφθεί. Δεν χρειάζεται συνωμοσία για να επιτευχθεί. Οι πολιτικοί, ενστικτωδώς λειτουργώντας, εναντιώνονται πάντα στη συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, στην απελευθέρωση των αγορών, στις αποκρατικοποιήσεις, στον περιορισμό της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Εναντιώνονται διότι σε αυτά βασίζεται η δική τους ισχύς.
Σήμερα που το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο, επιμένουν να διαπληκτίζονται στη Βουλή και στα τηλεοπτικά παράθυρα αντί να συμφωνήσουν σε κάποια απαραίτητα μέτρα για να σωθεί η χώρα. Προτιμούν να διαλυθεί η μοναδική προοπτική που διαθέτει η χώρα – και που είναι η ανάπτυξη για πρώτη φορά ενός υγιούς και ισχυρού ιδιωτικού τομέα – παρά να απωλέσουν το «κεκτημένο δικαίωμα τους» στο μοίρασμα της πίττας.
Με απλά λόγια:
Απο το 1821 και μετά η Ελλάδα ζεί με δανεικά, στηρίγματα και επιδοτήσεις απο το εξωτερικό. Όλα τα λεφτά προέρχονται απο το εξωτερικό αφού η χώρα ποτέ δεν κατάφερε να παράγει, να δημιουργήσει αποδοτική γεωργία, ισχυρή βιομηχανία, να αξιοποιήσει τον φυσικό της πλούτο, να δημιουργήσει μια εθνική οικονομική και εμπορική ταυτότητα – με εξαίρεση τη ναυτιλία που επειδή δραστηριοποιείται εκτός Ελλάδος κατάφερε να ξεφύγει απο τον θανατηφόρο εναγκαλισμό του πολιτικού συστήματος.
Όσο είχαμε τη δραχμή τυπώναμε και πληρωνόμασταν μεταξύ μας με αποτέλεσμα να έχουμε ένα βιωτικό επίπεδο πολύ χαμηλότερο απο την Ευρώπη και τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Με το ευρώ δεν μπορούμε πιά να τυπώνουμε ούτε να υποτιμούμε το νόμισμα μας. Αλλά τα ευρώ με τα οποία ανταλλάξαμε τις δραχμές μας τα ξοδέψαμε στο έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών (εισάγοντας δηλαδή για να ανεβάσουμε το επίπεδο μας, χωρίς να εξάγουμε αφού δεν παράγουμε). Επειδή τα επιτόκια ήταν χαμηλά και οι ξένοι πιστωτές μας είχαν εμπιστοσύνη – κυρίως λόγω του ότι ανήκαμε στην ΕΕ και υποτίθεται οτι ελεγχόμασταν – μας δάνειζαν. Με ομόλογα. Τα λεφτά απο τα ομόλογα όπως και όλα τα άλλα λεφτά των ενισχύσεων και των δανείων που έπαιρνε η χώρα, τα έπαιρνε ο δημόσιος τομέας και τα μοίραζε. Έδινε ενα κομμάτι σε ημέτερους επιχειρηματίες αλλά το περισσότερο το χρησιμοποιούσε για τη μεγέθυνση του. Ένα άλλο κομμάτι πήγαινε και σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων ώστε να συνεχίζει ο λαός να ψηφίζει τους βουλευτές και να μην διαμαρτύρεται.
Σε κάθε περίπτωση πάντως το χρήμα ερχόταν απο το εξωτερικό και το μοίραζαν οι πολιτικοί σε συνεργασία με την δημόσια διοίκηση. Αποτέλεσμα ήταν η υπερμεγέθυνση του κράτους και η δημιουργία ενός κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα που είχε μόνο έναν πελάτη, το ελληνικό δημόσιο. Εξ ου και η διαπλοκή και η διαφθορά και η σημερινή μας κατάντια.
Και ενώ φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και δεν μας δανείζουν πια, ο πολιτικός κόσμος επιμένει να μείνουμε στο ίδιο μοντέλο. Αντί οι πολιτικοί να περιορίσουν τον δημόσιο τομέα και να ενισχύσουν τον ιδιωτικό, διαλύουν τον ιδιωτικό και προστατεύουν τον δημόσιο. Θέλουν να συνεχίσουν να μοιράζουν οι ίδιοι την πίττα και να έχουν τους πάντες εξαρτημένους. Θέλουν να διατηρήσουν τις πελατειακές σχέσεις με την ελληνική κοινωνία και με τον επιχειρηματικό κόσμο. Δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.
Προκειμένου να το πετύχουν αυτό, οι μεν αντιπολιτευόμενοι φωνασκούν υπέρ των κεκτημένων οποιουδήποτε και αντιδρούν σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, οι δε κυβερνώντες αδρανούν και δεν προωθούν τις μεταρρυθμίσεις. Προσποιούνται βέβαια οτι τις προωθούν για να εξασφαλίσουν τις δόσεις των δανείων ώστε να μην πτωχεύσει η χώρα στα χέρια τους και τους μείνει η ρετσινιά. Όμως με το ένα χέρι προωθούν τις αλλαγές και με το άλλο τις παίρνουν πίσω. Και ούτε για αστείο δεν σκέπτονται να περιορίσουν το μέγεθος και την ισχύ του δημοσίου και να αφήσουν ελεύθερο τον ιδιωτικό τομέα να αναπτυχθεί.
Η τρόικα όμως φαίνεται οτι πήρε το μάθημα απο το πρώτο έτος της (μη ) εφαρμογής του μνημονίου. Δεν εμπιστεύεται πλέον ούτε την κυβέρνηση ούτε τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο. Και καθώς η Ευρώπη είναι εγκλωβισμένη και δεν μπορεί να μας αφήσει να πτωχεύσουμε, θα αυξήσει ασφυκτικά την πίεση στην κυβέρνηση. Και μακάρι να το κάνει διότι αλλιώς θα καταστραφούμε ολοσχερώς. Στο πλαίσιο αυτό, αργά ή γρήγορα θα φτάσουμε στην τοποθέτηση επιτρόπων στα υπουργεία. Θα μπούν δηλαδή ξένοι επίτροποι στα υπουργεία και θα βλέπουν αν ο υπουργός έκανε αυτό που πρέπει, αν είναι εφαρμόσιμο, τι κόστος και τι αποτέλεσμα θα έχει κλπ. Θα αντικαταστήσουν δηλαδή τις υπηρεσίες των υπουργείων αλλά και τους ίδιους τους υπουργούς προκειμένου να διασφαλίσουν οτι θα γίνουν τα συμφωνημένα. Ούτε αυτό τους πειράζει τους Έλληνες πολιτικούς. Θα παριστάνουν οτι κάνουν "αντίσταση εκ των έσω". Ότι δεν παίρνουν εκείνοι τα μέτρα αλλά οι ξένοι επίτροποι. Αρκεί να παραμείνουν οι ίδιοι στο παιχνίδι και να φαίνονται αρεστοί.
Αυτός θα είναι και ο έσχατος εξευτελισμός που θα υποστεί η χώρα. Θα είμαστε η πρώτη χώρα που οχι μόνο μπήκε υπο την εποπτεία της ΕΕ αλλά και υπο την άμεση διοίκηση της. Εκεί μας οδηγεί σήμερα ο πολιτικός κόσμος με την ανευθυνότητα του και την μικροπολιτική πελατειακή λογική του. Ολόκληρος. Ουδενός εξαιρουμένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου