Το μυστικό της αποτυχίας

Του Άγη Βερούτη

Η Ελλάδα έφτασε στο χείλος του γκρεμού. Ίσως και να έπεσε. Λίγο πριν χτυπήσει στα βράχια, όμως, ένα χέρι την έπιασε και την ακούμπησε με ασφάλεια σε στέρεο έδαφος - προσωρινά. Δεν την ακούμπησε απαλά ούτε στα μαλακά, αλλά πάντως ούτε στα κοφτερά βράχια. Το χέρι αυτό είναι η τρόικα. Εκείνε τις διορθωτικές αλλαγές που θα έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και τριάντα χρόνια, και θα έπρεπε να τις κάνουμε άμεσα στην περίπτωση που θα χτυπούσαμε στα βράχια όταν πτωχεύσαμε το ‘10, μας δόθηκαν τρία χρόνια να τις κάνουμε με υποφερτούς ρυθμούς.

Ο εξορθολογισμός του Δημοσίου Τομέα ήταν και παραμένει το κύριο αντικείμενο της εξυγίανσης, μαζί με την πάταξη της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής από μεγάλο μέρος των συμπατριωτών μας. Όποιος έχει ποτέ ζητήσει απόδειξη παροχής υπηρεσιών από υδραυλικό, συνεργείο, ή γιατρό ξέρει ακριβώς τι εννοώ. Όποιος έχει αντιμετωπίσει τις απίθανες καθυστερήσεις στο δημόσιο, ώσπου να βάλει γρηγορόσημο σε φακελάκι για το γιατρό ή τον πολεοδόμο ξέρει και την άλλη όψη.

Η λειτουργία του Δημοσίου Τομέα όπως την διαμορφώσαμε στα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια δεν είναι βιώσιμη. Το μέγεθός του είναι δυσβάσταχτο για τη χώρα. Η διαφθορά που αυτό το μέγεθος υποθάλπει ξεπερνά εκείνη σε πολλές αφρικανικές “Μπανανίες”.

Ο πληθυσμός των δημοσίων υπαλλήλων που πρέπει να απασχολούνται με κάποιο τρόπο, προκειμένου να μη πηγαίνουν απλά στην υπηρεσία και να κοιτάζονται, υπαγόρευσε την γιγάντωση της Ελληνικής γραφειοκρατίας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τον στραγγαλισμό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και την άνθηση της διαφθοράς, που άλλωστε ευδοκιμεί στα θερμοκήπια της γραφειοκρατίας.

Για παράδειγμα, όπου έγινε συγχώνευση δήμων από τον Καλλικράτη, οι πολεοδομίες σταμάτησαν να εκδίδουν οικοδομικές άδειες με αιτιολογία ότι δεν έχουν ακόμα παραλάβει τις νέες σφραγίδες τους!!! Με άλλα λόγια οι λίγοι συμπατριώτες μας ή ξένοι επενδυτές που θέλουν να επενδύσουν στην οικοδομή, μπλοκάρονται από το γραφειοκρατικό μηχανισμό για τη γελοιωδέστερη των δικαιολογιών. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι δεν θα μπορούσαν να παραγγείλουν τις νέες σφραγίδες από τον Σεπτέμβρη, ας έβγαζαν τις άδειες εκτάκτως με συν-υπογραφή του δημάρχου. Αντί αυτού παρεμποδίζουν την ανάπτυξη του τόπου εδώ και μήνες, χρόνια, δεκαετίες.

Όμως ποιος από τους γραφειοκράτες εκείνους νοιάζεται για τα 150 επαγγέλματα που ζουν από την οικοδομή; Ποιόν απ’ αυτούς ενδιαφέρει αν ο χτίστης χάσει το σπίτι του ή πεινάσουν τα παιδιά του επειδή έχει 12 μήνες να δουλέψει; Ποιόν νοιάζει αν βγει ο οικοδόμος στο δρόμο να εγκληματήσει για να αγοράσει γάλα στο παιδί του; Κανέναν!

Η πολυνομία και η αντινομία της άνευ σχεδίου νομοθετικής δραστηριότητας σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών, κατάφερε να κάνει την Ελλάδα μια χώρα όπου μπορεί κάποιος να είναι νόμιμος σύμφωνα με τον ένα νόμο και παράνομος σύμφωνα με άλλον, ενώ και οι δύο αντικρουόμενοι νόμοι ισχύουν εξίσου και ταυτόχρονα.

Σε αυτό το νομικό ναρκοπέδιο προστίθενται οι ερμηνευτικές εγκύκλιοι των υπουργείων. Αυτές οι τελευταίες αποτελούν παγκόσμια πρωτοτυπία της Ελλάδος, καθώς οι συντάκτες τους δεν έχουν νομική ευθύνη για το περιεχόμενό τους, και είναι αδύνατον για κάποιον να στραφεί νομικά ενάντια σε μια ερμηνευτική εγκύκλιο για να την καταρρίψει, όπως θα μπορούσε να κάνει στρεφόμενος εναντίον κάποιου νόμου στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Τα κρατικά αυτά έγγραφα που δεν έχουν νομική οντότητα, καθορίζουν την εφαρμογή των νόμων!

Επιπροσθέτως, η κάθε ερμηνευτική εγκύκλιος αφήνει πολύ χώρο στον εκάστοτε κρατικό λειτουργό να αποφασίσει επί του θέματος που αξιολογεί, και αφορά τους Πολίτες.

Μέσα σε αυτό το παράλογο νομοθετικό ναρκοπέδιο καλούνται οι Δικαστές να αποδώσουν δικαιοσύνη. Αδυνατούν. Δικαίως. Πώς να δει καθαρά και να αποδώσει δικαιοσύνη ένας δικαστικός λειτουργός μέσα στο νεφέλωμα της ελληνικής Νομοθεσίας;

Οι τρεις “διακριτές” εξουσίες του Πολιτεύματος, η Εκτελεστική, η Νομοθετική, και η Δικαστική έχουν χάσει τις διαχωριστικές γραμμές τους. Το κυβερνών κόμμα, που κυβερνά μετά τις εκάστοτε εκλογές, αντλεί Υπουργούς από τους εκλεγμένους βουλευτές του. Το κυβερνών κόμμα καθορίζει και το περιεχόμενο των νόμων που ψηφίζονται, χωρίς όμως να αφήνει περιθώριο στους βουλευτές να ψηφίσουν κατά συνείδηση, με ποινή διαγραφής. Το ίδιο κόμμα που αναλαμβάνει την Εκτελεστική Εξουσία διορίζει και τους Ανώτατους Δικαστικούς. Αποτέλεσμα είναι ότι στο Ελληνικό δημοκρατικό πολίτευμα οι τρεις εξουσίες ελέγχονται από μια πολιτική οντότητα. Δικτατορία λέγεται αυτό, αν κάποιος έχει απορία.

Το τρομακτικό σε αυτή την κατάσταση είναι πως οι πολιτικοί έχουν δημιουργήσει ειδικό καθεστώς με συνταγματική ρύθμιση, όπου εξαιρούν εαυτούς από την υποχρέωση τήρησης των νόμων, ώστε να μπορούν να τους παραβαίνουν ατιμωρητί! Σαν να μη φτάνει αυτό, νομοθετώντας τα προνόμιά τους και την ανισονομία, έχουν υποβαθμίσει την ποιότητα του πολιτεύματος σε Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δικτατορία.

Ο Πρόεδρος τι ακριβώς κάνει για αυτά που βλέπει; Εμένα πάντως μου διαφεύγει. Σίγουρα όμως δεν παραπονείται για το νέο νόμο που μας ετοιμάζει ο κ. Καστανίδης για την φίμωση και φυλάκιση όσων εκφέρουν γνώμη ενάντια στις καθεστωτικές αυθαιρεσίες. Ο εξανδραποδισμός του Έλληνα συνεχίζεται.

Οι πρακτικές και συνήθειες αυτές είναι που έκαναν την Ελλάδα να πέσει από το γκρεμό τον Μάιο του 2010. Αυτές όλες συνεχίζονται. Η Ελλάδα της δικτατορικής εξουσίας των πολιτικών κομμάτων που έχουν μολύνει το σύνολο των δραστηριοτήτων του κράτους, αρνείται πεισματικά να ξεριζώσει τα παράλογα και τα άδικα. Αρνείται να τιμωρήσει τους διεφθαρμένους πολιτικούς που την παρέσυραν στο γκρεμό, και να επαναφέρει το πολίτευμα σε υγιή βάση.

Στη χώρα του Υπαρκτού Σουρεαλισμού οι υπουργοί προσπαθούν να ξεγελάσουν το Λαό. Καθυστερούν όσο μπορούν τις απαραίτητες αλλαγές προκειμένου να διατηρήσουν τα προνόμια των συντεχνιών των κλειστών επαγγελμάτων που κοστίζουν στους Έλληνες 8 μονάδες ανάπτυξης του ΑΕΠ σύμφωνα με το ΙΟΒΕ.

“Δεν θα απολυθεί ούτε ένας δημόσιος υπάλληλος” λέει ο Έλληνας Πρωθυπουργός, όσα χρόνια και αν έχει να πάει στη δουλειά, ενώ πληρώνεται ανελλιπώς από τον Έλληνα φορολογούμενο με μισθούς που αγγίζουν τις 30.000 ευρώ το μήνα για εκλεκτούς συνδικαλιστές. Για να μην σταματήσει η λεηλασία των Ελλήνων από τη νομενκλατούρα των νταβατζήδων της χώρας μας: εκείνων που τα έφαγαν μαζί με τον κ. Αντιπρόεδρο και συνεχίζουν να τα τρώνε ακόμη και σήμερα.

Μόνο που τώρα πια δεν δανείζονται έξωθεν στο όνομα των κορόιδων. Τώρα πίνουν απευθείας από τη φλέβα. Με χαράτσια, περαιώσεις, ρυθμίσεις, αυξήσεις ΦΠΑ και ειδικών φόρων κατανάλωσης που για τη βενζίνη πλησιάζει το ένα ευρώ το λίτρο, και απειλούν ακόμα και με προσωποκράτηση τον μικρομεσαίο που πρέπει να τους αποδίδει τον ΦΠΑ πριν τον εισπράξει, και 45% φορολογία επιπλέον ακόμα και για τα φέσια που τρώει για να αποφευχθεί η όποια πιθανότητα να καταφέρει να διατηρήσει αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Που θα το φτάσουν άραγε; Το 80% ακούγεται κοντά αν υπολογιστεί και η προεξόφληση του 80% των φόρων της επόμενης χρονιάς. Αν καταφέρει ο μικρομεσαίος να μην κλείσει στην τρέχουσα χρονιά τουλάχιστον να τον κλείσουν του χρόνου!!!

Όσο για τους τυχερούς που κατάφεραν με μόχθο να φτιάξουν κάποιο διαμερισματάκι, ή το κληρονόμησαν; Εεε αυτοί οι κεφαλαιοκράτες θα πληρώσουν 40% φόρο επί των ενοικίων προς σιτισμό του δημοσιοϋπαλληλικού στρατού κατοχής. Είτε εισπράξουν τα νοίκια, είτε όχι!

Αν τα παραπάνω δεν αποτελούν απόδειξη της έλλειψης Δημοκρατίας, τότε τί είναι; Η επιμονή στη μη-τήρηση των εξυγιαντικών παραινέσεων του Μνημονίου στην παρούσα αποτελεί απόδειξη του “που πήγαν τα λεφτά” και “ποιοι τα φάγανε”.

Θα έλεγα και του “ποιοι συνεχίζουν να τα τρώνε”...

www.capital.gr