Το πάρτι της δεκαετίας

Του ΕΥΤΥΧΗ ΠΑΛΛΗΚΑΡΗ

Μέχρι τώρα τα νούμερα δείχνουν ότι ο δημόσιος πλούτος φαγώθηκε από συντεχνίες και συμφέροντα που βρήκαν ανοιχτές τις κερκόπορτες της διαφθοράς. Για πολλά χρόνια, το κατέβασμα του διακόπτη στην παροχή ρεύματος συνοδευόταν από παροχές και διευκολύνσεις, με δανεικά και αγύριστα

«Σε όλο το δημόσιο τομέα γίνεται πάρτι. Το πάρτι είναι ανάλογο με τη δύναμη που έχει κάθε δεσπόζουσα συνδικαλιστική αρχή. Εκεί (σ.σ. στη ΔΕΗ) μπορούσαν να κατεβάσουν το διακόπτη, έπαιρναν κάτι παραπάνω». Προσοχή! Η αναφορά του γενικού επιθεωρητή δημόσιας διοίκησης Λ. Ρακιντζή γίνεται σε παρόντα χρόνο. Οχι παλιά αλλά τώρα.

Δεν είναι βεβαίως κάτι που ξενίζει. Μερικά πράγματα είναι σαν να μην πέρασε η λαίλαπα πάνω από τη χώρα. Υπηρεσίες του Δημοσίου εξακολουθούν να βγάζουν το λάδι -με το αζημίωτο κατά κανόνα- σε όσους θέλουν να ανοίξουν ή, το χειρότερο, να κλείσουν μια επιχείρηση.

Κάποιοι εφοριακοί δεν χαμπαριάζουν ούτε με συστάσεις ούτε με απειλές και εξακολουθούν να ασκούν το σπορ του εκβιασμού, σε αντίβαρο μάλιστα επιδομάτων και πλασματικών υπερωριών που κόβονται. Και πάει λέγοντας.

Πάρτι δηλαδή με το αζημίωτο -γλέντι με τα λεφτά των φορολογουμένων. Μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια, από το 2000 ως το 2009 οι δαπάνες του κράτους (σύνολο δαπανών γενικής κυβέρνησης) αυξήθηκαν σε ευρώ του 2009 (αφού αφαιρεθεί δηλαδή ο πληθωρισμός), από 85 σε 125 δισεκατομμύρια. Περίπου 50%.

Αυτό το στοιχείο, που ακούστηκε στη συνέντευξη Τύπου της Δημοκρατικής Συμμαχίας για την οικονομία φανερώνει και το μέγεθος του προβλήματος που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Τώρα βεβαίως είναι η ώρα της «αποκρατικοποίησης» του κράτους -της πιο προβληματικής και καταχρεωμένης από τις ΔΕΚΟ. Το γιγαντωμένο, υδροκέφαλο και υπερτροφικό κράτος που τροφοδοτήθηκε αφειδώς με δάνεια, σπατάλες και διορισμούς έφαγε τα ψωμιά του. Πρέπει να γίνει μικρότερο και πιο λειτουργικό επειγόντως, ώστε να απελευθερωθούν πόροι που θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη.

Εδώ είναι που αρχίζουν τα όργανα και οι παραφωνίες. Σε πολλούς δεν αρέσει η ιδέα της μείωσης του κράτους μόνο και μόνο επειδή το λέει το Μνημόνιο. Δικαίωμά τους. Το ερώτημα παραμένει: Ας υποθέσουμε ότι απαλλασσόμαστε από το Μνημόνιο αύριο. Μήπως αυτό θα μας απαλλάξει από την υποχρέωση να συμμαζέψουμε το κράτος; Μα την επομένη θα αρχίσει να παράγει ελλείμματα, αν τα δεδομένα παραμείνουν ως έχουν σήμερα.

Σε άλλους πάλι αρέσει η συρρίκνωση του κράτους να εμφανίζεται ότι ισοδυναμεί με την απεμπόληση της εθνικής μας κυριαρχίας και πλούτου.

Μα μέχρι τώρα τα νούμερα δείχνουν ότι ο δημόσιος πλούτος φαγώθηκε από συντεχνίες και συμφέροντα που βρήκαν ανοιχτές τις κερκόπορτες της διαφθοράς. Για πολλά χρόνια, το κατέβασμα του διακόπτη στην παροχή ρεύματος συνοδευόταν από παροχές και διευκολύνσεις, με δανεικά και αγύριστα. Φαύλος κύκλος...

Αν η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός πράγματι έχουν τη βούληση να σταματήσει αυτό το πάρτι, τότε θα πρέπει να αλλάξουν τακτική. Μέχρι τώρα πολλά νομοσχέδια, που διαφημίστηκαν ως επιτομή των μεταρρυθμίσεων είτε τροποποιήθηκαν ώστε να θεσπιστούν τελικά ανώδυνες αλλαγές είτε ευνουχίστηκαν στην πράξη κάτω από τις απειλές και τις πιέσεις του τύπου «κατεβάζουμε το διακόπτη». 

Τώρα που έρχεται η ώρα της αλήθειας και κρίσεως για τις ΔΕΚΟ, θα σφυρίζουν πάλι αδιάφορα; Ετσι ή αλλιώς λεφτά για πάρτι, τέλος!