Δος μου μοχλό και τη γη...

Της ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ 

(Στηλη "ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΜΟΝΙΟ" του "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ")

Σε κείνη τη γωνίτσα του περιοδικού που βαστάω με νύχια και με δόντια δεκατέσσερα χρόνια τώρα, απευθύνομαι στους αναγνώστες «προς συμπολεμιστές». Αυτός ο... όρος διαπνέει άλλωστε τη ζωή και τις επιλογές μου ως το πατριδογνωμόνιο, που είναι το όνειρο αλλά και η σφόδρα πιθανή συλλογική πραγματικότητα για έναν καλύτερο κόσμο. 

Πήρα πρόσφατα λοιπόν ένα ηλεκτρονικό μήνυμα. Που μου ομολογούσε πως ο συντάκτης του, πριν από χρόνια, έλεγε με επιθετική διάθεση «καλά μωρέ, τι υπερβολές είν' αυτές; Σε πόλεμο είμαστε; Πού τον είδε». Τώρα, με τον πόλεμο στο πετσί του, ακόμα κι αν δεν τον λέει ταξικό, βλέποντας ότι αδυνατεί να υπερασπιστεί τους γέρους του, τα παιδιά του, τη ζωή του, νιώθει την ανάγκη να ακουμπήσει, να μιλήσει, να δράσει με συμπολεμιστές. Τώρα, θέλει να χτίσει μια γραμμή άμυνας. Κι ύστερα;

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, λέω, σύντροφοι σ' αυτόν τον συμπολεμιστή που σύντροφο έχει νιώσει κι αποκαλέσει μόνο τη γυναίκα του με άλλο νόημα καρδιάς κι όχι εγκάρδιο αγωνιστικό. Βλέπω, βλέπουμε όλοι μας γύρω, ανθρώπους που ξυπνάνε από έναν μακάριο λήθαργο αστικών ψευδαισθήσεων και πέρα απ' την επιβίωση αντιμετωπίζουν τον τρόμο της ίδιας τους της σκέψης. Είναι άνθρωποι εργαζόμενοι και άμεσα ή έμμεσα, τώρα ή οσονούπω άνεργοι. Μαθημένοι είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια να αποκόβουν την οικονομία από την πολιτική, σα να μπορείς να ζήσεις χωρίζοντας την καρδιά από τα πλεμόνια. Δεν είναι στην πλειονότητά τους συνειδητά ενσωματωμένοι. Δεν είναι λαμόγια, απατεώνες, κλέφτες, τεμπέληδες, κοπρίτες. Είναι παγιδευμένοι σε κοπάδια χρόνια δεμένοι σε ταΐστρες, με ζωοτροφές του μυαλού ικανές να κάνουν τους ταύρους και τα γελάδια να σέρνονται σα γυμνοσάλιαγκες μπροστά σε είδωλα πολιτικής οιονεί αποκριάτικα.

Στα κουτάκια τους μπήκε το χρέος, η πείνα, ο φόβος κι η ανασφάλεια και φάνηκε το παλατάκι τους κελί, η βολή που τελικώς είναι εξάρτηση, η πατρίδα μάγισσα κι ο θεός τους άδικος. Αυτοί οι εν δυνάμει συμπολεμιστές, με την άοπλη συνείδηση και τις συστηματικά αποϊδεολογικοποιημένες παρέες είναι η πρώτη τροφή στο μακελειό που άρχισε και συνεχίζεται.

Γιατί θα πυκνώσουν τις γραμμές της άμυνας πρόσκαιρα αλλά μετά θα ριχτούν τυφλά στην εκδίκηση κι όχι στην αντεπίθεση. Δεν είναι αθώοι. Μήτε ένοχοι. Μήτε μειωμένου καταλογισμού πολίτες. Είναι απλώς, καπιταλιστικώς αναλώσιμοι και τώρα το καταλαβαίνουν, το ξέρουν, αλλά μένει αναπάντητο και τους αιχμαλωτίζει, όταν δεν τους παραλύει, το γιατί.

Σ' αυτούς απευθύνονται χρόνια τώρα, αλλά τον τελευταίο καιρό, με απύθμενη βαρβαρότητα, τα ΜΜΕ. Αγκιστρώνονται από το φόβο και την άγνοιά τους. Παίζουν κρυφτούλι με την προγραμματισμένη αποκτήνωσή τους. Είναι η μαγιά για προβοκάτσια για μικρούς αόρατους, οδυνηρούς «εμφύλιους». Είναι αποδέκτες της κυβερνητικής και κυρίαρχης πολιτικής που διαστρεβλώνει εκείνο «την ανάγκη ποιούμενοι φιλοτιμίαν».

Στη Βουλή έχουν στείλει «αντιπροσώπους» που αντέχουν ν' ακούν τον Σαχινίδη να λέει πως «ο πρωθυπουργός σηκώνει στις πλάτες του ένα σταυρό μαρτυρίου». Και ω! του ελέους δε σηκώνονται οι πέτρες να πέσουν σαν το χαλάζι. Είναι αυτοί που μπορούν ν' ακούν άθλιες προσταγές για «ξεφώνημα» π.χ. του Σημίτη, υπακούουν, εκτονώνονται και μπαίνουν στο καλούπι του πρώτου περαστικού που τους τάζει ένα ενσταντανέ σε μια κάμερα που γράφει ημερήσια ιστορία.

Η κρίση αποκτηνώνει το κοπάδι όταν το μετατρέπει σε αγέλη αντί για ομάδα. Κι εμείς μπορούμε κι οφείλουμε να μην αφήσουμε τη σφαγή ως εκεί.