Η Ασία θέλει, η Ελλάδα μπορεί;

Γράφει ο Γιώργος Ι. Μαύρος

Ουλάν Μπατόρ, Ιμπαντάν, Ανόι, Τσουνγκίνγκ, Νανκίν, Κεζόν Σίτι, Κολόμπο, Ντάκα, Χαϊντεραμπάντ, Σουραμπάγια.

Ονόματα εξωτικά, άγνωστα κι άκρως περιφρονημένα από την ελληνική επιχειρηματικότητα. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.

Μια πρόσφατη έκθεση της αμερικανικής τράπεζας Citigroup μας εξηγεί το γιατί. Η Citi αναφέρει 11 χώρες που σύμφωνα με την ίδια θα έχουν τις μεγαλύτερες προοπτικές ανάπτυξης παγκοσμίως τις επόμενες δεκαετίες. Η λίστα ξαφνιάζει με τα ονόματα που συμπεριλαμβάνει: Πλάι στα μεγαθήρια Κίνα και Ινδία, ξεχωρίζουν οι Νιγηρία, Αίγυπτος, Μπαγκλαντές, Ινδονησία, Σρι Λάνκα, Φιλιππίνες, το Βιετνάμ, το Ιράκ και η Μογγολία!

Η ανάπτυξη της Κίνας, της Ινδίας και των γειτόνων τους μόνο θα μεγαλώνει, τονίζει η Citi. Η ίδια επικαλείται εργασία του Ντάνι Κουάντ, καθηγητή στο London School of Economics, σύμφωνα με την οποία το βαρυτικό κέντρο της παγκόσμιας οικονομίας έχει μετακινηθεί σημαντικά προς ανατολάς τις τελευταίες δεκαετίες. Το 1980, υποστηρίζει ο κ. Κουάντ, το βαρυτικό κέντρο βρισκόταν στη μέση του Ατλαντικού, δηλαδή μεταξύ ΗΠΑ και Δυτικής Ευρώπης. Ως το 2008, η ραγδαία ανάπτυξη της Κίνας και της υπόλοιπης ανατολικής Ασίας το είχε μετατοπίσει κάπου ανατολικά του Βουκουρεστίου.

Ως το 2050, καταλήγει ο κ. Κουάντ, το βαρυτικό κέντρο της παγκόσμιας οικονομίας θα βρίσκεται πάνω από το Νεπάλ, δηλαδή ακριβώς ανάμεσα στην Ινδία και την Κίνα.

Η τελευταία, προβλέπει η Citi, θα έχει ξεπεράσει τις ΗΠΑ ως μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη μέχρι το 2020, για να αποκαθηλωθεί με τη σειρά της από την Ινδία ως το 2050. Επομένως, το δίπολο Κίνα-Ινδία και το γύρω από αυτές οικοσύστημα χωρών, πρόκειται να κυριαρχήσει στα οικονομικά τεκταινόμενα των επόμενων δεκαετιών.

Είτε ως πηγή φθηνών καταναλωτικών προϊόντων και υπηρεσιών, ως δεξαμενή φθηνού και συνάμα υψηλού μορφωτικού επιπέδου εργατικού δυναμικού, ως έσχατοι δανειστές ανεπτυγμένων χωρών, όπως η Ελλάδα που απειλούνται με πτώχευση, ή ως εισαγωγείς εμπορευμάτων και εξοπλισμού, οι οικονομίες της Ασίας αποτελούν πόλο έλξης που ελάχιστες οικονομίες στον πλανήτη έχουν πλέον την πολυτέλεια να παραβλέψουν. Κι όμως η Ελλάδα τις παραβλέπει. Δεν είναι η μόνη αλλά αυτό δεν είναι καθόλου παρήγορο.

Στην έκθεσή της η Citi εμφανίζει ένα πολύ αποκαλυπτικό γράφημα με το μερίδια που έχουν διάφορες ανεπτυγμένες οικονομίες στις εξαγωγές που απορροφούν οι ραγδαία αναπτυσσόμενες χώρες της Ασίας.

Είναι πολύ διδακτικό ότι οι τρεις χώρες με τις χειρότερες επιδόσεις στις εξαγωγές τους προς την Ασία ανήκουν στην περιφέρεια της Ευρωζώνης: Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία. Αντίθετα, η -αρκετά μικρότερη οικονομία από την ελληνική- Ιρλανδία ξεχωρίζει ως σημαντικός εξαγωγέας προς την Ασία.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι σε περίοδο μεγάλης ύφεσης και καταβαράθρωσης της εγχώριας ζήτησης οι ιρλανδικές επιχειρήσεις αντλούν έσοδα (και οι εργαζόμενοί τους απολαβές) από πωλήσεις στις ραγδαία αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ασίας.

Οι συνολικές καταναλωτικές δαπάνες των τελευταίων, σύμφωνα με τη Citi, θα ξεπεράσουν τις αντίστοιχες της Ευρωζώνης μέσα στα επόμενα δύο χρόνια και των ΗΠΑ μέσα στα επόμενα 12.

Ο αριθμός των νοικοκυριών με ετήσιο εισόδημα τουλάχιστον 10.000 δολαρίων στην Ινδία και την Κίνα πρόκειται να ξεπεράσει τον αντίστοιχο στις ΗΠΑ εντός του 2011 και στη Δυτική Ευρώπη σε 2-3 χρόνια! Ο νέος, γενναίος κόσμος της Ασίας αποτελεί μια σπάνια ιστορική ευκαιρία για τις ελληνικές επιχειρήσεις. Η προηγούμενη αφορούσε στη δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς στην Ευρωπαϊκή Ενωση, εντός της οποίας οι ελληνικές επιχειρήσεις μάλλον έφαγαν τα μούτρα τους, καθώς ο ενδοευρωπαϊκός ανταγωνισμός αποδείχθηκε ιδιαίτερα σκληρός. Η ιστορία αποδεικνύεται ασυνήθιστα γενναιόδωρη με την Ελλάδα: Πάνω που ο βασικός πυλώνας ανάπτυξής της, το κράτος, μοιάζει να έχει τελειώσει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα που ισοδυναμεί με «για πάντα», ανοίγεται μπροστά της ο δρόμος για ένα σύγχρονο Ελ Ντοράντο.

Απέναντι στο... μαστίγιο του Μνημονίου, η νέα οικονομική τάξη πραγμάτων στην Ασία μπορεί να αποτελέσει το... καρότο για τη μετάλλαξη της Ελλάδας από μια κρατικοδίαιτη και εσωστρεφής οικονομία σε αυτό που παραδοσιακά ήταν: Μια δυναμική, πρωτοποριακή εμπορική υπερδύναμη.