ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΚΑΤΣΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Σκηνή πρώτη: Φίλος περίµενε στη σειρά στο ασφαλιστικό ταµείο του ∆ηµοσίου στην Αγία Παρασκευή, για να εισπράξει – επιτέλους – έξοδα φυσικοθεραπείας του παραπληγικού γιου του, του περασµένου Μαΐου. Ενας ηλικιωµένος µπροστά του δεν κατάλαβε ότι είχαν φωνάξει το νούµερό του και καθυστέρησε να πάει στο ταµείο. Οταν πήγε, ο υπάλληλος τον κατσάδιασε και δεν δέχθηκε να τον εξυπηρετήσει (εµείς είµαστε η Ελλάδα που αγαπά τους ηλικιωµένους της;). Χρειάστηκε να δώσει στον γεράκο το νούµερό του ο φίλος, για να µη φύγει άπρακτος, θλιµµένος και προσβεβληµένος.
Σκηνή δεύτερη: Συγγενής µου αφήνει τη δουλειά του στον Πειραιά και τρέχει στην Αχαρνών στο Ταµείο Υγειονοµικών για πολλοστή φορά (καθώς κανείς δεν απαντά ποτέ στο τηλέφωνο), για να ρωτήσει εάν έχουν εγκριθεί έξοδα κηδείας, που έχουν κατατεθεί εδώ και µήνες. Ο αρµόδιος υπάλληλος ούτε γυρνά καν να τον κοιτάξει επί ώρα – έκανε ότι ήταν απασχοληµένος µε κάτι χαρτιά. Εξαλλος εκείνος, αρπάζει τα χαρτιά και τα αναποδογυρίζει. Μόνο τότε ο υπάλληλος αποφάσισε να του µιλήσει. Και όταν είχα ξαναγράψει παλιά για την άθλια «εξυπηρέτηση» αυτού του Ταµείου, εκπρόσωπός τους µου είχε τηλεφωνήσει, χαρακτηρίζοντας το δηµοσίευµα «κακόβουλο»!
∆εν φτάνουν οι δραµατικές µειώσεις των παροχών, η πίκρα των τσεκουρεµένων συντάξεων, το χάλι της περίθαλψης, είναι και οι υπάλληλοι των Ταµείων που βάζουν το κερασάκι στην τούρτα. Λες να έχουν την ψευδαίσθηση ότι ανήκουν στην πλευρά της εξουσίας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου