Οι πειρατικές πρακτικές και τα τετελεσμένα!

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

ΤΗΝ ώρα που η προσοχή μας, όταν δεν αποσπάται απ' όσα κρίσιμα εξελίσσονται στην περιοχή, περισπάται από καταθλιπτικά εσωτερικά προβλήματα που μας καθηλώνουν κι έωλες παθογένειες που εξουθενώνουν την εθνική αλκή, η Άγκυρα προάγει σχεδόν ανενόχλητη τους γεωστρατηγικούς της σχεδιασμούς.

Έτσι λοιπόν, στα ψιλά πέρασε η πειρατική επέμβαση τουρκικού πολεμικού στην περιοχή του Καστελλορίζου, απ' όπου εκδιώχθηκε προ ημερών ξένο επιστημονικό σκάφος, που εκτελούσε αποστολή διερευνήσεως σε μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδος. Κι αυτό, αφού οι Τούρκοι «έδωσαν, όταν τους ζητήθηκαν, στοιχεία» όσον αφορά την οριοθέτηση της δικής τους οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ) στην περιοχή! Κάτι που αποβαίνει εύγλωττος δείκτης των εφεξής προθέσεών τους, ειδικά σ' αυτήν την αυτοδήλως κρίσιμη γεωγραφία.

Η εν πολλοίς υποτονική ελληνική αντίδραση απέτρεψε μεν εντάσεις που φυσιολογικά θα προέκυπταν. Αλλά ταυτοχρόνως αφήνει ανενόχλητη την πειρατεία και παρέχει άνεση στις τουρκικές πρακτικές. Οι οποίες και αποθρασυνόμενες, επιβάλλουν κατά φάσεις, αλλά σταθερά, τα νέα τετελεσμένα που μεθοδεύονται σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Και αυτό θα δημιουργήσει προφανείς κινδύνους οδυνηρών γεωπολιτικών ακρωτηριασμών. Και στον αιγαιωτικό χώρο. Και πέραν αυτού.

Την ώρα που η Αθήνα δεν προχωρά στο φυσιολογικό βήμα της ανακηρύξεως δικής της ΑΟΖ προς ανατολάς, όπως έχει απόλυτο δικαίωμα να πράξει (και όπως μάλιστα της υποδεικνύεται από φίλιες κατευθύνσεις), η Άγκυρα προάγει τη δική της. Όχι ανακηρύσσοντας ΑΟΖ σ' αυτήν την περιοχή, αλλά θεωρώντας την εκ των πραγμάτων αυτονόητη! Εξ ου και όταν από το ιταλικό ερευνητικό σκάφος ζητήθηκε ο λόγος παρεμβάσεως του τουρκικού πολεμικού, ο καπετάνιος του τελευταίου διεβίβασε το στίγμα της τουρκικής ΑΟΖ! Οπόταν και το πρώτο απεχώρησε. Με την τάξη -όπως την εννοούν οι Τούρκοι στην περιοχή- ν' αποκαθίσταται! Δηλαδή το τετελεσμένο.

Ακόμη και αν αυτό το σκεπτικό αποτελεί καθ' υπερβολήν ερμηνεία του περιστατικού, εντούτοις δεν παύει να σηματοδοτεί πρόδηλους κινδύνους. Και να προειδοποιεί για τα επερχόμενα. Τα οποία θα είναι πολύ χειρότερα όσων το ίδιο το επεισόδιο επιμαρτυρεί. Γιατί με όσα γίνονται και με γνωστές τις τουρκικές θέσεις -όπως μόλις προ δεκαπενθημέρου τις εξέθεσε στην Αθήνα ο πολύς κ. Νταβούτογλου- η μεν Ελλάδα δεν θα μπορέσει τελικά να προχωρήσει σε ανακήρυξη ΑΟΖ (τουλάχιστον στο εύρος που δικαιούται), η δε Τουρκία θα επιβάλει τη δική της, κατά τρόπο που:

ΠΡΩΤΟ: Θα διασπά τη θαλάσσια ενότητα μεταξύ Καστελλορίζου και Κύπρου και θ' αποσοβεί συνομολόγηση συμφωνίας Ελλάδος-Κυπριακής Δημοκρατίας για οριοθέτηση των ΑΟΖ τους.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Θα δίδει την ευκαιρία στην Άγκυρα να ζητήσει και να συνάψει συμφωνίες για το ίδιο θέμα, με χώρες νοτιότερα. Δηλαδή την Αίγυπτο και τη Λιβύη ενδεχομένως. Κάτι που δεν θα έχει μόνο συνέπειες στο θέμα των υδρογονανθράκων, αλλά ιδιαιτέρως σε ό,τι αφορά τις γεωστρατηγικές ισορροπίες.

Αυτά δεν αποτελούν καθ' υπολογισμόν κινδυνολογίες. Απορρέουν από μιαν «εις πρώτην ανάγνωσιν» ιχνηλάτηση των εκδηλωμένων προθέσεων και ανάλυση των τουρκικών συνδρόμων. Που θέλουν να επιβάλουν συγκεκριμένες λύσεις σ' αυτές τις γεωγραφικές συντεταγμένες. Και αν βεβαίως δεν συναντήσουν ανασχέσεις, δεν πρόκειται ν' αναδιπλωθούν.

Αντιθέτως ήδη αποθρασύνονται. Και με πρακτικές ακόμη και κανονιοφόρων, προάγουν τις ανάλογες μεθοδεύσεις.

Καιρός λοιπόν η Αθήνα -παρά τα εσωτερικά της προβλήματα και αδυναμίες- να επιστρατεύσει δυναμικές αντιδράσεως. Γιατί τα οικονομικά κάποτε θα τα διορθώσει. Αλλά τυχόν γεωπολιτικοί ακρωτηριασμοί, δεν θα είναι ποσώς αναστρέψιμοι.