Της ΜΑΙΡΗΣ ΚΑΤΣΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Η πιο συγκινητική στιγµή του περασµένου καλοκαιριού ήταν η «λαθραία» επίσκεψή µου στο Μουσείο «Ειρηναίος Γαλανάκης» στον Κίσσαµο των Χανίων (όταν το άνοιξαν για λίγο προκιµένου να το επισκεφθούν οµογενείς της Αµερικής).
Ολη η ζωή και το έργο του µεγάλου οραµατιστή, του αληθινού χριστιανού, του ειρηνικού αυτού επαναστάτη ήταν εκεί. Εργαλεία και άλλα αντικείµενα από τη Σχολή Οικοκυρικής και τις τεχνικές σχολές που είχε φτιάξει για τους νέους της περιοχής, φωτογραφίες εποχής από τα οικοτροφεία που στέγασαν χιλιάδες σπουδαστές από τα γύρω χωριά, τα ιδρυτικά χαρτιά της Ανώνυµης Ναυτιλιακής Εταιρείας Κρήτης (που έφερε τις εταιρείες λαϊκής βάσης στην Ελλάδα), ενθύµια από τους πρώτους αγροτικούς και εµπορικούς συνεταιρισµούς (όταν οι θεσµοί αυτοί ήταν άγνωστοι στην ελληνική κοινωνία), αλλά και τον Ερυθρό Σταυρό και την Ακαδηµία Κρήτης, η πρώτη στολή της Φιλαρµονικής... Και σε ένα µικρό δωµάτιο, τα φτωχικά του ρούχα (θα θυµάµαι πάντα τα αιωνίως τρυπηµένα παπούτσια του), η ταπεινή φιγούρα του καθώς σκάβει ή µεταφέρει µε το καρότσι ασβέστη για τα έργα του, το κρεβάτι του µε την υφαντή κουβέρτα της γιαγιάς του...
Οταν ο σεβάσµιος γέροντας αποσύρθηκε οικειοθελώς, οι προσπάθειες των «παιδιών» του, που σπούδασαν χάρη σε αυτόν και σήµερα είναι επιστήµονες, αρεοπαγίτες, πρέσβεις, κατάφεραν να δηµιουργήσουν µε κόπο αυτό το µουσείο, αλλά αδυνατούν να το λειτουργήσουν. Η απαίσια «λήθη» και αχαριστία της Πολιτείας και της Εκκλησίας επιτρέπουν να µένει κλειστό... Ντροπή!
ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου