«Η Βίγλα των Μυκηνών»

Ο Στάθης της "Ε" μας θυμίζει ένα ποίημα με την σύσταση "αφού το διαβάσετε -διαβάζεται λίαν αργά- ξαναδιαβάστε το· ανάβοντας, οι καπνίζοντες, ένα τσιγάρο. Και πίνοντας ένα κουρασμένο απ' τον καιρό λικέρ οι υπόλοιποι..."

Δεν υπάρχουν μια αθωοι περαστικοί

Το βρώμικο μπούστο της,

τα μικρά της βυζιά,

το κεκαρμένο, 

αποψιλωμένο, πληγιασμένο πανκοκεφάλι της,

το μαυρο λιμασμένο βλέμμα της-

έδειχνε στρατογαμημένη 

και ηλίθια.

Ο κόσμος ένοιωθε την αστοχία

σε αυτην της τη ματιά,

εναν νόστο

στην σακάτικη κουτοπόνηρη αμηχανία της.

Δεν υπάρχουν πια αθώοι

Ο Γερο-Περηφανο-Κοκκορο-Βασιλιάς

ειχε επιστρέψει

Ο Σκότωσε-το-Παιδί-και Πάρε-Ό,τι-Λάχει

Βασιλειάς Αγαμέμων, ο πρηξαρχίδης

είχε γυρίσει

Και τότε ήρθαν

τα λόγια της τα Ελληνικά,

ενας αμνός

την ώρα της αμνάδας,

βέλασμα προβλεπτικόν του τρόμου

το γονόσφυρο

και ίχνος του θεού που ξύπνησε.

Και ως αποτέλεσμα της έκπληξης

ο πόθος των παραστεκάμενων

να της το κάνουν

εκεί και τότε.

Η μικρή αγοραία

μουνίτσα της ενοχής τους:

μέσα μπήκε

στο μαχαίρι

στη φόνισσα σύζυγο

στο δίχτυ πάνω της

και στον υποδουλωτή της

της Τροίας τον αναστάτη

λέγοντας:

"Ενα πέρασμα με το σφουγγάρι,

αυτό ειν όλο

Της σκιάς ο μεντεσές

στρίβει απρόσμενα

και το φως σβήνει"

Ποίημα «Η Βίγλα των Μυκηνών» - από το «Αλφάδι» του ΣΕΪΜΟΥΣ ΧΗΝΥ

Εκδοτική Ερμής, επιμέλεια Μανόλης Σαββίδης