Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ
Ο Στεφάν Εσέλ καλεί τους Γάλλους να αγανακτήσουν. Καιη Αννα Αχµάτοβα τούς ζητάει να ονειρευτούν µε την «Μπαλάντα της Πρωτοχρονιάς»:
«Και το φεγγάρι που έπληττε στα σύννεφα
Εριξε στο δωµάτιο µια σκυθρωπή µατιά.
Εξι σερβίτσια υπάρχουν στο τραπέζι.
Και µια θέση είναι κενή.
Είµαστε ο άντρας µου, οι φίλοι µου κι εγώ
Που γιορτάζουµε την Πρωτοχρονιά.
Τι είναι αυτό το αίµα στα δάκτυλά µου
Γιατί καίει τόσο το κρασί, σαν δηλητήριο;
Κατανυκτικός, ανέκφραστος, ο οικοδεσπότης
Υψώνει το ποτήρι του:
«Πίνω στα αγαπηµένα µας ξέφωτα, στηγη
Οπου είµαστε όλοι θαµµένοι.»
Υστερα ένας απ’ τους φίλους µου, µε το βλέµµα στραµµένο στο πρόσωπό µου
Θυµάται ένας θεός ξέρει τι
Κι αναφωνεί:«Ας πιούµεστα τραγούδια της
Οπου είµαστε όλοι ζωντανοί!» Μα ένας τρίτος που τα πάντα αγνοούσε
Οταν έφυγεαπό τον κόσµο
Απαντώντας στις σκέψεις µου, µουρµούρισε:
«Ας µην ξεχάσουµε να πιούµε
Στην υγειά εκείνων που δεν βρίσκονται ακόµη µαζί µας».
Το ποίηµααυτό– σηµειώνει ο βιβλιοκριτικόςτης Μοντ Πιερ Ασουλίν στο µπλογκ του – γράφτηκε το 1923 και περιλαµβάνεται στη δίγλωσση ρωσο-γαλλική συλλογή «Τοαγριοτριαντάφυλλο ανθίζει και άλλα ποιήµατα» που κυκλοφόρησε τον περασµένο Νοέµβριο απόένα µικρό εκδοτικό οίκο της Γενεύης. Η (νέα) µετάφραση είναι της Μαριόν Γκραφ και της Ζοζέ-Φλορ Ταπί, που εξοµολογούνται ότι αφέθηκαν να καθοδηγηθούν από το βασικό γνώρισµα της ρωσίδας ποιήτριας: την άµεση οξύτητα της σκέψης της και την ακραία περιεκτικότητα των εικόνων.
Η συλλογή κλείνει µε τις 30 σελίδες του περίφηµου «Ρέκβιεµ», που η Αχµάτοβα έγραψε σταδιακά από το 1935 ώς το 1940. Το1961, πέντεχρόνια πριν από τον θάνατό της στην αγαπηµένη της Πετρούπολη, που λεγόταν ακόµα Λένινγκραντ, πρόσθεσε την παρακάτω Επιγραφή:
«Οχι, ούτε κάτω από ξένους ουρανούς
Ούτε κάτω από ξένα φτερά.
Με τον λαό µου έµεινα
Εκεί που ήτανο λαός µου, στη δυστυχία του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου