Φωνές που δεν περιορίζονταν αυστηρά σε έκφραση προσωπικών απόψεων, αλλά επεκτείνονταν και στην αναπαραγωγή διαχρονικής αξίας ιστορικών κειμένων που αν τα προσέχαμε ίσως να ήμασταν σε καλύτερη μοίρα σήμερα.
Μια τέτοια φωνή ήταν και είναι αυτή του ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑ, που πάντα αλίευε διαχρονικής αξίας "διαμάντια" και τα δημοσίευε.
Τέτοιου είδους διαμάντι αποτελεί και μια σειρά επιστολών 2000 χρόνων (!!!) της Ρωμαϊκής παρακαλώ εποχής με τις οποίες θα τρίβετε τα μάτια σας!
Τέτοιου είδους διαμάντι αποτελεί και μια σειρά επιστολών 2000 χρόνων (!!!) της Ρωμαϊκής παρακαλώ εποχής με τις οποίες θα τρίβετε τα μάτια σας!
Πρόκειται για επιστολές γραμμένες σε λατινική γλώσσα από κάποιον Μενένιο Απιο, Ρωμαίο συγκλητικο που είχε ζήσει στην Ελλάδα και που απευθύνονταν, σ’ έναν ανθύπατο με το όνομα Ατίλιος Νάβιος ο οποίος, απ’ ό,τι φαίνεται από την ανάγνωση τους, είχε αναλάβει υπηρεσία στην Αχαΐα. Ο Μενένιος Απιος με τις επιστολές του, τον συμβουλεύει πως να διοικήσει.
Βρέθηκαν σε μια ομάδα παπύρων, στην Οξύρρυγχο, το σημερινό Μπενεζά, πλάι σε μια αναποδογυρισμένη σαρκοφάγο και την μετάφραση στα Ελληνικά την έκανε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος.
Βλέποντας την απίστευτα διαχρονική αξία του κειμένου 2000 χρόνων (!) ο Δημοσιογράφος που "εγραφε για αυτοκίνητα" τις δημοσίευσε πριν 17 χρόνια (τότε που το τιμόνι των 4Τ το ακουμπούσαν μόνο καθαρά χέρια)
Αποσπάσματα απο αυτές ακριβώς τις επιστολές αναδημοσιεύω τώρα. Η αναδημοσίευση θα γινει σε ΛΙΓΕΣ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ , και κάθε μια απο αυτές θα αποτελεί την τελευταία βραδυνή ανάρτηση της ημέρας
Κλεινω την εισαγωγή αυτή μεταφέροντας ΑΥΤΟΥΣΙΟ το σχόλιο του Captain οταν τις είχε δημοσιεύσει πρώτος: "Όπως θα δείτε, τα όσα γράφει δεν ισχύουν σήμερα μόνο για τους Έλληνες, αλλά και για άλλους, σύγχρονους κοσμοκράτορες! Όταν τελειώσετε την ανάγνωση αναρωτηθείτε πόσο άλλαξαν τα πράγματα τα τελευταία 2.000 χρόνια! "
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 1ο
(...) O έλληνας είναι πιο εγωιστής από μας και συνεπώς και από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι «πάντων χρημάτων μέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο, αυθαίρετο, και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο ορθώνεται το εγώ των ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, όσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με τη σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν απ’ αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση τους με το σύμπαν, με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν μπαγιατεύει, αλλά είναι πάντα νέα, δροσερή και το κάθε τι, χάρις σε αυτό το εγώ, αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή τους.
Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα. Το ίδιο «εγώ» που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των Ανθρώπων. Και ήρθανε οι καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλά δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες. Και εμείς τους συναντήσαμε, καλέ Ατίλιε, σε τέτοιους καιρούς και γι αυτό η κρίση μας γι αυτούς συμβαίνει να είναι τόσο αυστηρή, που κάποτε καταντάει άδικη.
Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το χάρισμα. Το ίδιο «εγώ» που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των Ανθρώπων. Και ήρθανε οι καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλά δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες. Και εμείς τους συναντήσαμε, καλέ Ατίλιε, σε τέτοιους καιρούς και γι αυτό η κρίση μας γι αυτούς συμβαίνει να είναι τόσο αυστηρή, που κάποτε καταντάει άδικη.
Αλλά και πώς να μην είναι; H μοίρα μάς έταξε νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί το νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια.
Απορείς πώς η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών έχει τόση λίγη πίστη στο νόμο.Και όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι έλληνες πείθονται «τοις κείνων ρήμασι».
Απορείς πώς η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών έχει τόση λίγη πίστη στο νόμο.Και όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι έλληνες πείθονται «τοις κείνων ρήμασι».
Πείθονται μόνο στα ρήματα τα δικά τους και ή αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο, ανάλογα με τα κέφια της στιγμής ή όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν, τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους ή τη βία ή το δόλο. A! τόσο τη χαίρεται ο έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη!
O έλληνας έχει πιο αδύνατη μνήμη από μας έχει λιγώτερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις δυσκολέψουν κάπως τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις.
Θες να σαγηνέψης την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική; Πες τους: «Σας υπόσχομαι αλλαγή». Πες τους: «Θα θεσπίσω νέους νόμους». Αυτό αρκεί. με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία του, το αψίκορο πάθος του.
Τι φαεινές συλλήψεις θα βρης μέσα σε αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής! Εμείς δειλά-δειλά και μόνο με το χέρι του πραίτορα τολμήσαμε , διολισθαίνοντας μέσα στους αιώνες, να ξεφύγωμε από τους άκαμπτους κλοιούς της Δωδεκαδέλτου μας, και πάλι διατηρώντας όλους τους τύπους, όλα τα εξωτερικά περιβλήματα. Τούτη η υποκρισία των μορφών, όταν η ουσία αλλάζει, δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη μας μπρος σε κάθε τι που είναι θεσμός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν και η συνέχεια του βαραίνουν στην πορεία μας και πόσο δίκαια αντέχομε αιώνες εκεί που οι έλληνες εκάμφθηκαν σε δεκαετηρίδες (...)
Θες να σαγηνέψης την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική; Πες τους: «Σας υπόσχομαι αλλαγή». Πες τους: «Θα θεσπίσω νέους νόμους». Αυτό αρκεί. με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία του, το αψίκορο πάθος του.
Τι φαεινές συλλήψεις θα βρης μέσα σε αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας της στιγμής! Εμείς δειλά-δειλά και μόνο με το χέρι του πραίτορα τολμήσαμε , διολισθαίνοντας μέσα στους αιώνες, να ξεφύγωμε από τους άκαμπτους κλοιούς της Δωδεκαδέλτου μας, και πάλι διατηρώντας όλους τους τύπους, όλα τα εξωτερικά περιβλήματα. Τούτη η υποκρισία των μορφών, όταν η ουσία αλλάζει, δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη μας μπρος σε κάθε τι που είναι θεσμός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν και η συνέχεια του βαραίνουν στην πορεία μας και πόσο δίκαια αντέχομε αιώνες εκεί που οι έλληνες εκάμφθηκαν σε δεκαετηρίδες (...)
Μέσα στους πιο πολλούς έλληνες, άμα σκαλίσης λίγο, θα βρης έναν ισχνόν υπερόπτη Κοριολάνο, έναν άσημο εκδικητικόν Αλκιβιάδη, ένα εγώ μεγαλύτερο από την πατρίδα. Όχι βέβαια σε όλους. αλλιώς δε θα υπήρχαν σήμερα πια ελληνικές πόλεις. Αλλά όποιος διοικεί, σαν και σένα, ένα λαό, πρέπει να γνωρίζη τις άρχουσες ροπές, που δε φτάνουν βέβαια ως τη φανερή ακρότητα του ωραίου αθηναίου ή του δικού μας Γάιου Μάρκου, αλλά που τείνουν προς τα εκεί. Οι πολλοί, από χίλιους δυο λόγους, γιατί είναι πιο μικροί και πιο αδύνατοι, σταματούν μεσοδρομίς. Μα και μ’ αυτούς το κακό γίνεται.(...)
Οι έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν απάνω από τα πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής των περίπτωσης, ακόμα και όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία ή στο δικαστήριο. O έλληνας ζητεί από το νόμο δικαιοσύνη για τη δική του προσωπική περίπτωση. Αν τύχη και ο νόμος, δίκαιος στην ολότητά του, και δεν ταιριάζη σε λίγες περιπτώσεις, όπως η δική του, δεν μπορεί αυτό να το παραδεχτή. Και εν τούτοις τετρακόσια χρόνια τώρα το διακήρυξε ο μεγάλος τους Πλάτων, πως τέτοια είναι η μοίρα και η φύση των νόμων. πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη. το διακήρυξε και ο Σταγειρίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το επιεικές. Αλλά δεν τ’ ακούει αυτά ο έλληνας!
Δε δέχεται να θυσιάση τη δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σ’ ένα νόμο σκόπιμο, και δίκαιο στη γενικότητά του. Έτσι είναι οι πολλοί στις πόλεις που πρόκειται τώρα να διοικήσης, έτσι διαφορετικοί, αν όχι από μας, όμως από τους πατέρες μας, που θεμελίωσαν το μεγαλείο την παληάς, της αληθινής μας δημοκρατίας.
Δε δέχεται να θυσιάση τη δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σ’ ένα νόμο σκόπιμο, και δίκαιο στη γενικότητά του. Έτσι είναι οι πολλοί στις πόλεις που πρόκειται τώρα να διοικήσης, έτσι διαφορετικοί, αν όχι από μας, όμως από τους πατέρες μας, που θεμελίωσαν το μεγαλείο την παληάς, της αληθινής μας δημοκρατίας.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
πηγη ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ (τότε που το τιμόνι των 4Τ το ακουμπούσαν ΜΟΝΟ καθαρά χέρια)
πηγη ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ (τότε που το τιμόνι των 4Τ το ακουμπούσαν ΜΟΝΟ καθαρά χέρια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου