Ενας τρελός θα μας σώσει!

Γράφει ο ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ

Οταν ήμουν μικρός, πριν από πολλά χρόνια, το 1950, θυμάμαι ότι στις στάσεις των λεωφορείων υπήρχαν ουρές.

Πλήθος ανθρώπων, συνωστισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, με αταξία, περίμεναν την άφιξη του λεωφορείου. Μόλις έφτανε το τελευταίο γινόταν σκοτωμός. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον ποιος θα πρωτομπεί. Ενας έφτανε στην πόρτα και ένας άλλος τον τραβούσε πίσω για να μπει ο ίδιος μέσα. Επεφτε κλοτσοπατινάδα. Ηταν πολύ χαρακτηριστική η σκηνή αυτή. Κυριαρχούσε βέβαια ο πιο δυνατός. Ασε που και μέσα στο λεωφορείο ο ένας ήταν κολλημένος πάνω στον άλλο σαν σαρδέλες.  

Είχαν συνηθίσει όμως οι Ελληνες σ' αυτό γιατί δεν είχαν μάθει τα δικαιώματά τους. Τους είχε δημιουργηθεί ένα αίσθημα υποταγής μ' όσα είχαν τραβήξει στην Κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο. 

Πέρασαν χρόνια και ο εφιάλτης της ουράς δεν πέρασε παρ' όλες τις αλλαγές και τους εκσυγχρονισμούς. Ουρές στις τράπεζες, στις εφορίες να πάρουν τα σήματα που δεν έρχονται, στο ΙΚΑ που πιάνουν ουρά από τις 6 το πρωί, στα ταχυδρομεία, στα δημόσια ιατρεία και γενικά σε ό,τι είναι δημόσιο.

Οι Ελληνες θεωρούν ακόμα φυσικό, δυστυχώς, να περιμένουν αδιαμαρτύρητα σε ουρές, παρ' όλο που χάνονται ώρες και χρήμα. Εγώ απορώ πώς η εκάστοτε κυβέρνηση δεν μπόρεσε να εξαλείψει τις ουρές. Πώς δεν βρέθηκε κάποιο σύστημα για να κάνουν τις δουλειές τους οι πολίτες χωρίς ουρές.

Θυμάμαι εδώ και είκοσι χρόνια ότι στην πλατεία Συντάγματος, στην πιάτσα των ταξί, οδός Οθωνος, είχαν βάλει έναν άνθρωπο λίγο φευγάτο με σφυρίχτρα που κανόνιζε τη σειρά της προτεραιότητας των επιβατών και κατάφερνε με άναρθρες κραυγές, χειρονομίες και σφυρίγματα να τους βάζει ήσυχα στα ταξί. Το περίεργο είναι ότι το σύστημα αυτό λειτουργούσε. Οι επιβάτες υπάκουαν σ' έναν παρανοϊκό, ο οποίος όμως δρούσε με λογική ακρίβεια σαν ρομπότ.

Μήπως λοιπόν χρειάζεται έτσι απλά ένας άνθρωπος αεροπαρμένος για να μας σώσει από τις ουρές, ίσως και από την κρίση που περνάμε;