Το ρέψιμο του χορτασμένου

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

(...) Τώρα που το σκέφτομαι ότι θα ήταν καλύτερο αυτή η υπόθεση της Siemens να μην κλείσει ποτέ. Έτσι θα είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε καλύτερη διασπορά της μομφής πάνω στο σώμα του πολιτικού κόσμου. Από τη γελοιοποίηση και τη σφαγή των βολικών, θα προτιμούσα να λασπώνονται όλοι και ας βγαίνουν μετά οι αριστεροί, λέγοντας πως έτσι κηλιδώνεται η τιμή του πολιτικού κόσμου. Διότι, όπως έχει αποδειχθεί, η τιμή του πολιτικού κόσμου ήταν και υψηλή με τέτοιες μίζες. Δεν τους αγόραζες φθηνά.  

Αυτά και το κόβω εδώ. Διότι στο τέλος μπορεί να βρεθώ ο μοναδικός μπλεγμένος στην υπόθεση της Siemens. Άλλωστε νομίζω ότι ακόμα και αυτοί που θα αντιμετωπίσουν έλεγχο, ως έχοντες πολιτική ευθύνη, θα αποδοθούν πεντακάθαροι στην κοινωνία και στην πολιτική μας αρένα, αφού δεν θα προκύψει από πουθενά δόλος και χρηματισμός.

Που λέτε, κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στο θεσμικό πλαίσιο. Ασφαλώς και ο πολιτικός πρέπει κάποτε να αντιμετωπίζεται όπως ο απλός πολίτης που βλέπει μπροστά του τη Δικαιοσύνη να δείχνει δόντια – η ίδια εικόνα από τον πολιτικό εκλαμβάνεται ως η Δικαιοσύνη που χαμογελάει.  

Το πρόβλημα βρίσκεται πιο πίσω.  

Βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία στέλνει προσωπικό στην πολιτική. Και όχι μόνο αυτό. Είναι και η αντίληψη που έχουν οι ίδιοι οι πολιτικοί για την εμπλοκή τους στα κοινά.Η πολιτική, εκτός από ένα πλέγμα απαραίτητων διεργασιών για τη λειτουργία της κοινωνίας, είναι και κάτι άλλο: Καλύπτει τη βουλιμική ανάγκη των ανθρώπων για δύναμη, εξουσία και επιρροή. Πρέπει να είσαι βουλιμικός για να μπεις στην πολιτική.Βουλιμικός, αρχομανής, έρμαιο φαντασιώσεων δύναμης και εξουσίας. Αν μάλιστα είσαι στα κόμματα εξουσίας, τότε βλέπεις στο κράτος το ιδανικό πεδίο για πλιάτσικο, το σέξι πλάσμα που ακόμα και αν δεν σου δοθεί εσύ μπορείς να το λεηλατήσεις. 

Η εξουσία διαφθείρει. Όμως για να φτάσεις έξω από την πόρτα της εξουσίας και να περιμένεις, όπως φαντάρος σε πορνείο στη Λιοσίων, πρέπει να κάνεις και εσύ την... πουτάνα. Θα περάσεις από τραπέζια και σκάφη επιχειρηματιών, θα τριφτείς στα πόδια τους για να βγεις στο κανάλι ή στην εφημερίδα τους, θα εκπαιδευτείς και θα εθιστείς στη διαφθορά. Ταυτοχρόνως βλέπεις και μαθαίνεις ότι και οι της Δικαιοσύνης είναι πρόθυμοι να βάλουν τα πόδια στον ίδιο βούρκο. Ε, τα υπόλοιπα τα φέρνει η ζωή.

Δεν ξέρω αν σε όλα αυτά τεκμηριώνεται η έννοια της συλλογικής ευθύνης. Ξέρω, όμως, πως μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε πολύ φυσιολογικό ο πολιτικός, ο δικαστής και ο γιατρός να οδηγούν καλό αυτοκίνητο και να διαθέτουν εντυπωσιακό εξοχικό. 

Δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά τους ανεχτήκαμε όταν τα έτρωγαν. Δεν ήταν πολιτικός λόγος αυτός, ήταν το ρέψιμο του χορτασμένου. Και εμείς από κάτω χειροκροτητές, έτοιμοι να χορηγήσουμε νομιμότητα στο όργιο, άλλοθι στο έγκλημα. 

Τώρα είναι αργά. Τώρα τα λάθη αναγνωρίζονται, αλλά οι άλλοι έχουν απομακρυνθεί από το ταμείο.