(Photo: Λίγα λουλούδια στην είσοδο των εγκαταστάσεων του ορυχείου.)
Απο την ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΖΙΑΝΤΖΗ
Tηλεοπτικά άκλαυτοι πήγαν οι 29 άντρες που σκοτώθηκαν την περασμένη εβδομάδα ύστερα από την έκρηξη στο ανθρακωρυχείο Πάικ Ρίβερ στη Νέα Ζηλανδία.
Τα δελτία δεν αποσιώπησαν το γεγονός, όμως, αν συγκρίνουμε την έκταση που δόθηκε στους 33 σωσμένους μεταλλωρύχους της Χιλής με το μαύρο πέπλο που σκεπάζει τους άτυχους «29», διαπιστώνουμε ότι και η συγκίνηση, η αλληλεγγύη είναι «μεγέθη» ελεγχόμενης και μετρήσιμης ροής. Οταν δεν υπάρχει εικόνα, δεν υπάρχει και «human interest», δεν υπάρχουν ιστορίες άξιες να τις γνωρίσει και να τις θυμάται κανείς.
Μόνο από εφημερίδες της Νέας Ζηλανδίας και της Αυστραλίας μπορεί κανείς να μάθει τα ονόματα, την ηλικία, την οικογενειακή κατάσταση των νεκρών, όπως για έναν 17χρονο που βρήκε τον θάνατο την πρώτη ημέρα του στη δουλειά. Αρκετοί ήταν πολύ νέοι, 21 - 25 ετών, άλλοι ήταν ανθρακωρύχοι δεύτερης γενιάς, κάποιοι θα γίνονταν πατεράδες σε λίγους μήνες.
Απαρατήρητη πέρασε και η προγραμματισμένη συναυλία που έδωσαν οι U2 στη Νέα Ζηλανδία την Πέμπτη, μία ημέρα μετά την ανακοίνωση ότι και οι 29 εγκλωβισμένοι ανθρακωρύχοι δεν ζουν πια.
«Οι άνθρωποι πενθούν με διαφορετικούς τρόπους. Εμείς στην Ιρλανδία πενθούμε τραγουδώντας», είπε ο Μπόνο προτού αφιερώσει στους 29 νεκρούς το «I still haven’t found what I ’m looking for» (Ακόμα δεν έχω βρει αυτό που ψάχνω), ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του συγκροτήματος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου