Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ
Προχθές στις 9 Δεκεμβρίου που ήταν η γιορτή της Αγίας Αννης, παράλληλα, το ημερολόγιο έγραφε πως η ενάτη Δεκεμβρίου καθορίστηκε ως Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς!
Κάποιος ηλίθιος το σκέφτηκε προφανώς για να μας εκνευρίσει μ' ένα επιπλέον ευφυολόγημα θεωρώντας ότι κι εμείς οι εκ παραδόσεως «αδιάφθοροι» θα αφήναμε τους κρουνούς των δακρύων ελεύθερους. Δηλαδή όχι μόνο «εμείς» οι καταφρονεμένοι αλλά και οι λοιποί κουραδόμαγκες της γραβάτας και των κακοσυντηρημένων ιδανικών κ.λπ.
Ολα αυτά εν μέσω σήψης. Γιατί τώρα δεν έχουμε μόνο κρίση ΑΛΛΑ και σήψη.
Οι δρόμοι της πρωτεύουσας ζέχνουν από τις οροσειρές των σκουπιδιών και τα κατάλοιπά τους, ενώ οι λόφοι του Φιλοπάππου, του Στρέφη, του Σκουζέ (στον Κολωνό), του Αρδηττού μαράζωσαν απ' το κόμπλεξ μπροστά στα επιφανή ύψη των λοφοσκουπιδιών. Λίγο ακόμη και θα ξεκινούσε η δεντροφύτευσή τους μες στη διάχυτη απελπισία και αηδία. Δυστυχώς για μία ακόμη φορά τα σκουπίδια δεν μεταφέρθηκαν στην πλατεία Συντάγματος, να στοιβαχθούν σε μια περήφανη πυραμίδα και να μπουρλοτιαστούν εις μνήμην της βλακείας, της μαλακίας, της ξεδιάντροπης ανικανότητας και του θράσους των τριακοσίων που σέρνουν τζάμπα βερεσέ το σαρκίον τους στα Παλαιά Ανάκτορα.
Με τέτοιες εξαιρετικά κομψές σκέψεις προχωρεί ο Δεκέμβρης σε μια απ' τις θλιβερότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Σε μια πόλη που ανέχεται, βιάζεται, εκβιάζεται, υποκύπτει και αδυνατεί ΑΚΟΜΗ να διευθετήσει τα ερωτήματά της.
Ανάμεσα στα πολλά γραφικά είναι και το ερώτημα κατά πόσο πρέπει να είμαστε πικραμένοι που δεν επικράτησαν οι κομμουνιστές -δεν τελειώνει αυτό το χτικιό- τον Δεκέμβρη εκείνης της μακρινής χρονιάς! Για σκέψου! (Που δεν θέλω ούτε γι' αστείο να το σκέφτομαι.) Κι ενώ κάποιοι δεινόσαυροι νοσταλγούν αυτά που καταποντίστηκαν αυτεπαγγέλτως, η Αθήνα ζει τον αναδρομικό της Μεσαίωνα.
Πάσης φύσεως επαίτες, εισαγόμενοι και μη, έπιασαν πεζοδρόμια και γωνιές, πάσης φύσεως γύφτισσες με μωρά, βυζιά, φούστα κλαρωτή εκλιπαρούν παραδοσιακά τον οβολό μας «για λίγο γάλα» (εκτός του μητρικού που έτσι κι αλλιώς ΔΕΝ υφίσταται) κι άλλα πολλά που δεν είναι εύκολα ορατά λόγω της γεωλογικής απερισκεψίας των σκουπιδο-ηφαιστείων να επισημανθούν. ΒΡΩΜΑ, θλίψη, μιζέρια και εκατοντάδες θέατρα που ανάθεμά με αν κατάλαβα πότε παίζουν, ποιο Δευτερότριτο και ποιο Πεμπτο-Σάββατο.
Χαρά στο κουράγιο όλων αυτών που μέχρι τον «Εραστή» της αειμνήστου λαίδης Τσάτερλι θυμήθηκαν. Φαίνεται πως η εν λόγω λαίδη εξακολουθεί να φλέγεται για δικαίωση των περίφημων οργασμών της. Ας είναι καλά(...)
Πέρα όμως απ' τις βρετανικές ορμόνες της αριστοκρατίας, υπάρχει η δυσοίωνη πραγματικότητα και το ερώτημα: Πώς θ' αντιμετωπίσουν τον «Εραστή της Τσάτερλι» οι εκατοντάδες χιλιάδες Πακιστανοί που προέρχονται από την παλιά καλή βρετανική κοινοπολιτεία; Πολλά λοιπόν τα ανοιχτά θέματα και οι απορίες, με την Ιρλανδία σε πρώτο πλάνο να θίγεται και ως Ιρλανδία να αντιδρά με οργανωμένο θυμό.
Τον αντίστοιχο «θυμό» σε μας, όπως διαβάζω, τον ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης, παρά τα χρονάκια του, αλλά με το μυαλό ξουράφι. Αντίθετα το... κώμα της κυρίας Μπακογιάννη μιλά για άλλο ένα μαγαζάκι ντόπιων προϊόντων με προτεραιότητα στο σταμναγκάθι και στην ανανέωση. Η αλήθεια είναι πως οι «παραπονεμένοι» της Νέας Δημοκρατίας που συστρατεύονται γύρω απ' τα «σταμναγκάθια» έχουν κάτι από την κλασική φρεσκάδα των πτωμάτων. Αλλά επειδή οι καιροί είναι σκατά κι ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, ας αφήσουμε τον χρόνο να τρέξει και ποιος ξέρει, ίσως να ανατείλει κάτι πιο ουσιαστικό από την ηθική της Σπιναλόγκας.
Για την ώρα απολαμβάνουμε μια Αθήνα που θυμίζει συχνά την «Οπερα του ζητιάνου» του Γκεν ή την «Οπερα της πεντάρας» και το «Μαχόγκανι» του Μπρεχτ ΑΛΛΑ και το τουρλουμπούκι της «Παναγίας των Παρισίων» (ζητιάνοι, Εσμεράλδες, κατσίκες και παρεξηγημένοι Κουασιμόδοι).
Σκέφτομαι όλο και περισσότερο τη σοφή μοναξιά της αρκούδας στους σκοτεινούς δρόμους. Εκεί όπου τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν άφοβα και τα βρύα προστατεύουν τα γέρικα δέντρα. Μακριά από τα εξαγριωμένα πλήθη, από τους θριάμβους των επαγγελματιών παλιανθρώπων, από τους φιλότεχνους ποδοσφαιρο-νταβατζήδες, από τους Νεοέλληνες - Σαουδάραβες που απολαμβάνουν την ευωδιά της καβαλίνας τους, από τους ευσεβείς απυρόβλητους μονάρχες της βιομηχανίας των θρησκειών, από τους «σεφ» που επενδύουν στα «μπαλσάμικα»... της τύφλας τους της μαύρης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου