...Και τα ρέστα παγωτά

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη

Μια ευθεία πολιτική παρέμβαση έκανε η Εκκλησία μας, καταλογίζοντας ευθύνες στις διαδοχικές ηγεσίες της χώρας, για το οικονομικό και κοινωνικό χάλι μας. Διαβάζω το κείμενο που παραδόθηκε στη δημοσιότητα από την Ιεραρχία, και, για να είμαι ειλικρινής, συμφωνώ με κάθε του λέξη. Η ανακοίνωση επισημαίνει τα ίδια πράγματα με τα οποία συμφωνούμε όλοι. Κακή διαχείριση, πελατειακές σχέσεις μεταξύ κομμάτων και πολιτών, εθισμός στην υπερκατανάλωση, και τα ρέστα παγωτά (δεν το λέει αυτό το τελευταίο μέσα στο κείμενο, εγώ το γράφω, να εξηγούμεθα).

Και μετά, τι;

Η ελληνική Εκκλησία δεν είναι εργαστήριο άσκησης στην έκθεση ιδεών. Είναι μια μεγάλη πνευματική κοινότητα, μια άκρως υπολογίσιμη δύναμη που επηρεάζει την κοινή γνώμη. Αφού μπήκαν στον χορό οι Πατέρες, υποχρεούνται να χορέψουν. Κάτι πρέπει να ακολουθήσει αυτές τις επισημάνσεις. Μια δράση, μια κίνηση, ένα καινούργιο τροπάρι. Κάτι εντυπωσιακό και θετικό, αλλιώς η ανακοίνωση της ιεραρχίας δεν διαφέρει σε τίποτα από ένα αρθράκι επαρχιακής εφημερίδας, ο εκδότης του οποίου συντάσσει και τυπώνει περισπούδαστες αναλύσεις και κυκλοφορεί καμαρωτός στην πλατεία του χωριού, γεμάτος αυταρέσκεια για τα έργα της διάνοιάς του.

Με το «ζουμί» του κειμένου δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος να διαφωνήσει. Οταν όμως διαβάζεις για περίεργες συναλλαγές, εθισμούς στα υλικά αγαθά και τις περιττές πολυτέλειες, αδιαφάνεια στα οικονομικά και καλλιέργεια «πελατειακών σχέσεων», όταν, γενικώς, σου ζητάνε τα ρέστα μέσα από ένα κείμενο που συντάσσεται από την Ιεραρχία της Εκκλησίας, τότε αυτομάτως, ανάβει και το λαμπάκι της δεύτερης σκέψης. «Καλά, καθρέφτη δεν έχουν οι Αγιοι Πατέρες στους Οίκους τους; Τα δικά τους δεν τα βλέπουν;».

Μια χαρά είναι οι πολιτικές παρεμβάσεις, πάντα ευπρόσδεκτες. Ειδικά αυτές που γίνονται προς υπεράσπιση των αδυνάτων, σε τόσο δύσκολες εποχές. Ακούγονται όμως ελαφρώς κούφιες όταν δεν συνοδεύονται από ανάλογα και συγκεκριμένα έργα - πάντα προς υπεράσπιση των αδυνάτων, βεβαίως βεβαίως.

Αλλιώς προτιμάμε τα ρέστα σε παγωτά...