Το γαία πυρί μειχθήτω των «συνδικαλιστών»

Toυ Σταμου Zουλα

Κάθε αγώνας στοχεύει στη νίκη, αλλά έχει και το τίμημά του.Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα σε ποια νίκη αποβλέπουν οι ΔΕΚΟσυνδικαλιστές και οι συναγωνιστές τους των κλειστών επαγγελμάτων. 

Προφανώς θέλουν τα προνόμιά τους αλώβητα και μακράν των θυσιών που υφίστανται οι μη προνομιούχοι συμπατριώτες τους. Σε πολλούς από τους τελευταίους, που θα εδικαιολογείτο ένας ξεσηκωμός απόγνωσης, επικυριαρχούν ο αγώνας της καθημερινής επιβίωσης και η αγωνία για το αύριο. Αντίθετα, βλέπουμε τους προμάχους προνομίων να απειλούν αδίστακτα θεούς και δαίμονες, να διαλαλούν το «νυν υπέρ πάντων αγών» και να προαναγγέλλουν το «γαία πυρί μειχθήτω». Προφανώς τα προνόμια είναι σκήπτρα εξουσίας και υπεροχής, ενώ η ένδεια αποτελεί βρόχο ενδοτικότητας και υποταγής...

Ουδείς έχει την απαίτηση από «συνδικαλιστές» που προέρχονται από τον κομματικό σωλήνα και ανδρώθηκαν επί μία 30ετία στο πολιτικό θερμοκήπιο της ασυδοσίας και της ιδιοτέλειας, να επιδείξουν σήμερα αίσθημα ευθύνης και φιλοπατρίας. Με προφανή, λοιπόν, τα κίνητρα του «αγώνα» τους, ας εξετάσουμε το τίμημα της τυχόν «νίκης» τους. 

Οι «εξεγερθέντες» δεν διαθέτουν πολιτική κάλυψη. Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. συμπράττουν στην κατάργηση των προνομίων τους, ενώ και τα μικρότερα κόμματα αρνούνται να ταυτισθούν με την αδιαλλαξία τους. Συνεπώς, το «γαία πυρί μειχθήτω» που επαπειλούν, σημαίνει πτώση της σημερινής κυβερνήσεως, μέσα σε μια κατάσταση παραλυσίας και χάους, που θα προέλθει από την επιβολή της «ισχύος» τους. Δηλαδή, τον «έλεγχό τους» στην παραγωγή ενέργειας, στην υδροδότηση, στο τραπεζικό σύστημα, στα μέσα μεταφοράς, στις επικοινωνίες, κ.ο.κ. Είναι οι τομείς, τους οποίους οι παραπάνω «συνδικαλιστές» θεωρούν φέουδά τους και απόρθητα κάστρα μιας ιδιόμορφης κοινωνικής αυτονομίας. Κάτι, ας πούμε, που θυμίζει περισσότερο «το άβατο των Ζωνιανών» και όχι του Αγίου Ορους.

Φυσικά ουδείς παραδίδει αδιαμαρτύρητα παροχές και προνόμια που νέμεται, έστω και καταχρηστικά, επί δεκαετίες. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μέλλει να αποδειχθεί πόσοι εργαζόμενοι στους τομείς αυτούς ανταποκρίνονται στην αδίστακτη «αγωνιστικότητα» των επικεφαλής τους. Με ό,τι αυτή συνεπάγεται για τον τόπο· εντέλει δε και για τους ίδιους τους θιγόμενους, τις οικογένειες και τα παιδιά τους. Διότι είναι βέβαιον ότι σε ουδεμία περίπτωση και με καμιά κυβέρνηση τα υπό κατάργησιν προνόμια θα διατηρηθούν. Το πιθανότερο είναι πως θα συμβεί το αντίθετο. Η πολιτική κατάσταση που θα αναδειχθεί «από το χάος και την παραλυσία» θα υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει ασυγκρίτως δυσμενέστερες συνθήκες. Συνεπώς, δε, θα επιβάλει «πλέον αδυσώπητα και ανάλγητα» μέτρα στο σύνολο του λαού. Διότι αν ανατραπεί το «επάρατο» Μνημόνιο δεν απομένει παρά το Μνημόσυνο της ελληνικής οικονομίας.  

Για τον λόγο αυτόν όλοι (εκτός του ΚΚΕ, που μάλλον επενδύει και στο χάος) αρνούνται να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη μιας «αγωνιστικής» ανατροπής του Μνημονίου. Οι ΔΕΚΟσυνδικαλιστές και οι ομόλογοί τους των κλειστών επαγγελμάτων, φυσικά, δεν υπέχουν πολιτική ευθύνη. Ωστόσο, για τις αποφάσεις και τις πράξεις τους επωμίζονται, λόγω συνδικαλιστικής ιδιότητος, την κοινωνική ευθύνη, η οποία σήμερα είναι κατά πολύ βαρύτερη της πολιτικής. Ομως, την ιδιότητα αυτή την έχουν ιδιοποιηθεί, συναινούντων των κομμάτων, και την καπηλεύονται ασυστόλως. Οπότε, κάθε ελπίδα επιδείξεως κοινωνικής ευθύνης επαφίεται στον πατριωτισμό των θιγομένων. Ή, αν προτιμάτε, στην ταύτισή τους με την ωριμότητα και την καρτερία της πλειονότητας των συμπατριωτών τους...