Προς Ανθιμον Α΄ Επιστολή

Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος

Κάθε άνθρωπος είναι πνευματικός επειδή από τη φύση του έχει πνευματικότητα. Ο Μητροπολίτης Ανθιμος όμως φαίνεται πώς διαφωνεί

Ο πάντα απροσδόκητος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος, συναγωνιζόμενος σε δημοσιότητα και δημαγωγία τον συμπολίτη του πολιτικό Ψωμιάδη, σε άρθρο του στην «Καθημερινή» (21-11-2010) ανάμεσα σε άλλα άρρητα και αθέμιτα εθέσπισε δογματικά: «Πνευματικός άνθρωπος χωρίς χριστιανισμό δεν υπάρχει». 

Δάσκαλος πενήντα χρόνια δεν συνάντησα μεγαλύτερη μπούρδα ούτε από τους πλέον θρασύτατους μαθητές μου. Τι σημαίνει η έννοια πνευματικότητα, άνθρωπέ μου; Ολα τα εις-ότης ουσιαστικά της ελληνικής, αρχαίας και νέας σημαίνουν την ιδιότητα, την ικανότητα. Η ιερότητα είναι η ιδιότητα του ιερού, η τιμιότητα του τίμιου, η ιδιότητα του... ίδιου. Αρα πνευματικότητα είναι η λειτουργία ενός οργάνου της ανθρώπινης υπόστασης που αναφέρεται στην ικανότητά του να παράγει ό,τι πλάστηκε από τη φύση (και από τον Θεό; Από τον Θεό) να παράγει πνεύμα, δηλαδή ικανότητα χειρισμού και εκμετάλλευσης των λειτουργιών του οργάνου που παράγει πνευματικό προϊόν, του εγκεφάλου, του μυαλού.

Αρα πνευματικότητα είναι η ιδιότητα που έχει ο άνθρωπος να αναπτύσσει τις δράσεις του φτάνοντας στα φυσικά όρια της δοσμένης από τη φύση (ή τον Θεό) λειτουργίας του. Εγκεφαλικές, νοητικές λειτουργίες μας διδάσκει η φυσιολογία, η ζωολογία κ.λπ., έχουν και τα έντομα και τα ερπετά και τα πτηνά και τα τετράποδα ζώα.

Σκεφτείτε, παναγιώτατε, πως ο τρόπος που συμπεριφέρεται ένα χάμστερ στην πείνα, στη δίψα, την ερωτική επιθυμία ή στην ύπαρξη του πόνου, της στενότητας χώρου, της μόλυνσης του περιβάλλοντος ή της άμυνας του οργανισμού του σε μεταδοτικές ασθένειες ή σε νεοπλασίες, χρησιμεύει στον τρόπο που θα αντιδράσει σε ανάλογες καταστάσεις ένας Πάπας, ένας Πατριάρχης ή ο μαφιόζος Ντίλινγκερ, ο Αγιος Νεκτάριος και ο Καλβίνος, ο σεΐχης Χουσεΐν και ο Δαλάι Λάμα.

Ολοι αυτοί και όλοι όσοι λίγο πολύ τους μοιάζουμε ως ανθρώπινα όντα διαθέτουμε πνευματικότητα, διανοούμαστε, σκεπτόμαστε, σχεδιάζουμε, δημιουργούμε νέες μορφές, ονειρευόμαστε, συνωμοτούμε, συκοφαντούμε, χλευάζουμε ή ρητορεύουμε σε μπαλκόνια, άμβωνες, βήματα ή στη συνέλευση των ενοίκων της πολυκατοικίας.

Οποιου ποιού πνευματικότητα και αν διαθέτει κανείς, ΥΠΑΡΧΕΙ. Πώς κατακρημνίζεται στην ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ όποιου δεν έχει η πνευματικότητά του χριστιανισμό; Και ποιου χριστιανισμού την ποιότητα; Του ορθόδοξου, του καθολικού, του προτεσταντικού; Κατά τη δογματική σας πνευματικότητα πόσο δικαιούται να ΥΠΑΡΧΕΙ ένας πνευματικός άνθρωπος με χριστιανισμό αλλά που πιστεύει ότι το Αγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού; Και πόση πνευματικότητα και ύπαρξη αναγνωρίζεται σε ανθρώπους σαν τον Λούθηρο, τον Τουρκοεμάδα, τον Αρειο, τον Νεστόριο, τους παυλικιανούς;

Οπως βλέπετε παραμένω στα όρια της χριστιανοσύνης σας, γιατί εκ των θέσεών σας ο Ομηρος, ο Σωκράτης, ο Αισχύλος, ο Θουκυδίδης, ο Σενέκας, ο Οράτιος, ο Κομφούκιος, ο Βούδας, ο Μαρξ, ο Νίτσε, ο Καντ, ο Βολταίρος, ο Δαρβίνος, ο Σαρτρ, για να μείνω σε λίγα παραδείγματα, είτε διότι οι μητέρες τους είχαν την απρονοησία να τους γεννήσουν πριν από τον Χριστό ή οι γονείς τους αδιαφόρησαν και τα τέκνα τους, κατέληξαν στην αθεΐα, άρα ως αντίχριστοι όχι μόνο δεν είναι πνευματικοί άνθρωποι, αλλά νέτα σκέτα δεν υπάρχουν.

Γνωρίζετε, πανιερώτατε, πως ο Χριστός χριστιανός ούτε ήταν ούτε δήλωσε ποτέ, όπως εξάλλου και ο Μαρξ και ο Βούδας δεν υπήρξαν μαρξιστές ή βουδιστές.

Γνωρίζετε την ιστορία του χριστιανικού δόγματος, άγιε Θεσσαλονίκης, και γνωρίζετε την έριδα Πέτρου και Παύλου, ο πρώτος έβλεπε τον Χριστό ως ρεφορμιστή της εβραϊκής παράδοσης εντός των ορίων της συναγωγής.

Ο δεύτερος, ρωμαίος πολίτης, άρα με το σύνδρομο του Ιmperium και μαθητής των ελλήνων σοφιστών της Τύρου, πίστευε στην παγκοσμιότητα της διδασκαλίας του Ιησού. Αυτός και ο ελληνίζων Ιωάννης του Λόγου δημιούργησαν το δόγμα, την Εκκλησία (η λέξη «εκκλησία» εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη στη μετάφραση των Εβδομήκοντα!) και ο όρος «χριστιανισμός» και «χριστιανός» εμφανίστηκε πολύ αργότερα. Και ο όρος χριστιανισμός περιέχει και τον Δάντη και την Ιερά Εξέταση και τον Αυγουστίνο και τη Σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου και τον Μακιαβέλι και τον Ντοστογιέφσκι, τον Μουσολίνι του κονκορδάτου και τον Παπαφλέσσα και τον Πατέρα Ανυπόμονο, δίπλα στον Βελουχιώτη και τον κερδαλεόφρονα Εφραίμ.

Για ποια λοιπόν πνευματικότητα ποιου χριστιανισμού μιλάτε;

Προσέξτε, πανοσιολογιώτατε, μήπως κανένας ερευνητικός νεανίας σας θυμίσει πως ολόκληρη η αρχιτεκτονική του χριστιανικού ναού, η δομή και τα συστατικά στοιχεία της Θείας Λειτουργίας του Βασιλείου/ Χρυσοστόμου είναι αντιγραφή της αρχαίας τραγωδίας, μήπως αποκαλύψει πως όλο το θεωρητικό οπλοστάσιο της χριστιανικής πνευματικότητας (πρόσωπο, κάθαρση, λειτουργία, υπόσταση, σπερματικός Λόγος, θυσιαστήριο, κοινωνία, κένωση, ομοίωσις, Κοίμησις) ανήκει στην ανύπαρκτη χωρίς χριστιανισμό αρχαία πνευματικότητα και κυρίως στους στωικούς, ένας από τους οποίους ήταν ο πρώτος επίσκοπος Αθηνών, χειροτονηθείς από τον Παύλο, Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης!!