Συνδικαλιστικά καπετανάτα

Γράφει ο Θ. Γραµµατικόπουλος

"∆ώδεκα Παλουµπαίοι, δεκατρείς καπεταναίοι." Αυτό λεγόταν κατά την Επανάσταση του 1821. Το Παλούµπα Γορτυνίας του Νοµού Αρκαδίας είναι γενέτειρα των ∆ηµήτρη και Γιωργάκη Πλαπούτα. Ιστορικά πρόσωπα του 1821. Η παραπάνω φράση προέκυψε διότι στο Παλούµπα ήθελαν όλοι να κάνουν τον καπετάνιο.

Σήµερα, στη χώρα µας, αυτό ισχύει για τον συντεχνιακό συνδικαλισµό.

Κρατικοδίαιτοι, κοµµατικοί συνδικαλιστές, έχουν τα δικά τους καπετανάτα µέσω των οποίων πασχίζουν να δροµολογούν την οικονοµική, κοινωνική, πολιτιστική, ακόµα και εξωτερική πολιτική της χώρας. Και βέβαια µιλάµε για τους συνδικαλιστές των ∆ΕΚΟ και του ∆ηµοσίου.

Στο όνοµα των όποιων διεκδικήσεων, δίκαιων ή όχι, αυθαιρετούν εις βάρος όλων των άλλων κοινωνικών οµάδων και αµαυρώνουν τη διεθνή εικόνα της χώρας. Κλείνουν δρόµους, λιµάνια, σύνορα (ρόµπα µάς έκανε πέρυσι ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας, διαπραγµατευόµενος το άνοιγµα των συνόρων στον Προµαχώνα µε τους αγρότες συνδικαλιστές), αρχαιολογικούς χώρους (αυτό κι αν δεν είναι εις βάρος της διεθνούς εικόνας της χώρας), απαγορεύουν την είσοδο σε χώρους εργασίας, ∆ΕΚΟ, ∆ηµόσιο κ.λπ. Αν αυτό είναι συνδικαλισµός, να µας γράψουν µε µπλε γράµµατα. Αυθαιρεσία χωρίς όρια, αναρχοσυνδικαλισµός, φραµπαλάς είναι.

Κανένας δεν λέει ότι δεν πρέπει να διεκδικούν οι εργαζόµενοι. Ουδείς λέει ότι δεν έχουν δίκιο τις περισσότερες φορές. Οµως οι διεκδικήσεις µε κοµµατικούς φανφαρισµούς, µε συνδικαλιστικούς παλικαρισµούς, βλάπτουν τον συνδικαλισµό. Ας καταλάβουν οι κρατικοδίαιτες, οι κοµµατικές ηγεσίες του συνδικαλισµού, ότι η ελευθερία δεν µετατρέπεται σε αυθαιρεσία. Και πρέπει να γνωρίζουν ότι είναι υπόλογοι και µε τις πλάτες πολλών πολιτικών, για πολλά οικονοµικά και διοικητικά στραβά στις ∆ΕΚΟ και το ∆ηµόσιο.

Ας καταλάβουν ότι µε την ιδιαίτερη µεταχείρισή τους, από τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς, ο κόσµος του ιδιωτικού τοµέα έχει αγανακτήσει. Και µαζί µε την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών, ο λαός έχει όχι απλά απαξιώσει τους συνδικαλιστές, αλλά τους έχει σιχαθεί. Φθάνουν πια τα όποια προνόµια σε ∆ηµόσιο και ∆ΕΚΟ.

Και κάτι ακόµα. Να σταµατήσει το βιολί µε τους συµβασιούχους. Μόνιµο προσωπικό θα πρέπει να διορίζεται. Σε περίπτωση που χρησιµοποιηθούν συµβασιούχοι, να πληρώνονται στην ώρα τους και η σύµβασή τους να λήγει στον χρόνο για τον οποίο προσελήφθησαν.

Αλχηµείες πολιτικών και δηµοτικών αρχόντων µε υποσχέσεις για συµβάσεις αορίστου χρόνου κ.λπ. να τελειώνουν. Ας σοβαρευτούµε ως κράτος. Φθάνει πια.

Θα πούµε και τούτο: να τελειώνει το παραµύθι µε τις δήθεν καταλήψεις γυµνασίων και λυκείων από µια οµαδούλα µαθητών. Ολοι οι υπόλοιποι γεµίζουν τις καφετέριες και το βράδυ τα φροντιστήρια. Οι γονείς αγρόν αγοράζουν και ελάχιστοι συµφωνούν µε το κλείσιµο. Η ελευθερία για παρακολούθηση µαθηµάτων, όσων µαθητών το επιθυµούν, καταστρατηγείται. Ο κόσµος δεν τρώει κουτόχορτο. Τα κείµενά τους στις εφηµερίδες για τους λόγους που κλειδαµπαρώνουν τα σχολεία, είναι φανερό ότι έχουν κοµµατική ταυτότητα