Του ΤΑΚΗ ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΥ
Μια φορά κι έναν καιρό -όχι τόσο μακρινό- η ΕΕ έθετε ως στόχο να γίνει η πιο ανταγωνιστική οικονομία του κόσμου. Η πιο προηγμένη τεχνολογικά «κοινωνία της γνώσης». Με πλήρη απασχόληση για όλους τους πολίτες της και σε ποιοτικές, μάλιστα, θέσεις εργασίας. Ολα αυτά κι άλλα πολλά συναφή θα επιτυγχάνονταν το 2010!
Όποιος θεωρεί όλα αυτά αστειότητες -όπως και ήταν τελικά!- μπορεί ν΄ ανατρέξει στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Λισαβόνας το 2000. Να προσθέσουμε για μια πληρέστερη εικόνα ότι την ίδια περίοδο η Ελλάδα, με την καθιέρωση του ευρώ, θα εξαφάνιζε τον εφιάλτη των κρίσεων, των υποτιμήσεων, του πληθωρισμού και, φυσικά, της ανεργίας. Θα έτρωγε με χρυσά κουτάλια σε συνθήκες αέναης οικονομικής σταθερότητας.
Πριν από μερικές μέρες οι Ευρωπαίοι ηγέτες καθόρισαν και τη στρατηγική «Ευρώπη 2020» στις Βρυξέλλες. Προφανώς δεν έχει σημασία ποιοι στόχοι τέθηκαν. Επειδή ουδείς θα τις θυμάται στο τέλος της τρέχουσας δεκαετίας. Παρά μόνο ως ανέκδοτο, ίσως, όπως τους στόχους της Λισαβόνας. Χρειάζεται, όμως, να συγκρατήσουμε έναν απ΄ αυτούς. Οχι για συγκρίσεις σε μέλλοντα χρόνο. Αλλά ως πυξίδα μέσα στην πλήρη σύγχυση που επικρατεί για τα ευρωπαϊκά δημοσιονομικά, την ευρωζώνη, το ευρώ, την ίδια την ΕΕ. Προτεραιότητα είναι «ένα στιβαρό και υγιές τραπεζικό σύστημα» (η δήλωση διά στόματος του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου). Εδώ είναι όλα τα λεφτά! Αυτό που προέχει δεν είναι η πραγματική οικονομία, η ανάπτυξη, η απασχόληση, οι επενδύσεις, ό,τι στηρίζεται, τέλος πάντων, στην παραγωγή και συνεπάγεται το «ευ ζην» των Ευρωπαίων, αλλά οι χρηματοπιστωτικοί υπερ-όμιλοι
Τα πάντα για την ηγεμονία του χρηματιστικού κεφαλαίου και γαία πυρί μειχθήτω. Πράγμα, άλλωστε, που βιώνουν ήδη καθημερινά εκατομμύρια πολίτες, με μέτρα που μεγαλώνουν την ανεργία, περικόπτουν αποδοχές, συνθλίβουν εργατικά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα. Στ΄ όνομα του χρηματοπιστωτικού συστήματος οι Ευρωπαίοι ηγέτες, με όχημα το Σύμφωνο Σταθερότητας -το ίδιο μ΄ αυτό που οδήγησε στη σημερινή ολική κρίση- στρέφονται πια εναντίον των λαών τους. Αυτό είναι το ουσιώδες και δεν έχει σημασία αν το κάνουν ως φορείς είτε ως όμηροι του συστήματος. Πρώτα θύματα στη διαδρομή αυτή το κοινωνικό κράτος και οι μισθοί. Διότι αυτά είναι τα επίδικα σήμερα μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου