ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ
Πώς ν' αφεθώ γυμνός στας πλαζ
στας άμμους, στ' ακρογιάλια
πώς έλαια να πασαλειφτώ
ορών τα πέριξ χάλια;
Πώς να εκφραστώ ως γυμνιστής
και ως μαλαπερδίζων
όταν με το ασφαλιστικό
μελαγχολεί ο ορίζων;
Πώς να άδω άσματα κομψά
με ύφος βαρυτόνου;
Οταν η Τρέμη μού μιλά
περί Λοβέρδου πόνου;
Πώς να απαγγείλω ποίηση
της Δημουλά τους στίχους
όταν το ΕΣΥ αδυνατεί
να πράξει υπερήχους,
αξονικάς και τα λοιπά
τσεκάπ μες στα ιδρύματα;
Πώς να ορμήσω ως Ποσειδών
εις τ' αφρισμένα κύματα;
Πώς, τέλος, να συγκεντρωθώ
στης τραγωδίας τα βάθη;
Πώς να συλλέξω αχινούς
και στρείδια στο καλάθι;
Πώς να εμβαθύνω τι έπραξε
ο Οιδίπους στη μητέρα του;
Θα μπερδευτώ νομίζοντας
πως είναι η συμπεθέρα του!
Ω! τραγωδίαι τραγικών
τού τώρα και του τότε,
καλύτερα να μελετώ
νουβέλας του Καπότε!
Πώς ν' απαντήσω ευπρεπώς
στα λόγια της Γοργόνας,
αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος
κι αν είναι Μακεδόνας;
Στα δάση σπεύδω να κρυφτώ
βατόμουρα μασώντας
μανιταράκια, κουτσουπιές
οχιές και ανακόντας.
Στ' άγρια βουνά σαν το στοιχειό
και σαν τον αγριόχοιρο,
με μια βερμούδα τρουακάρ
κι ένα μπλουζάκι πρόχειρο.
Ετσι απαρνιέμαι τη ζωή
και τον καυτό Ιούλιο
μακριά από ωραία φεστιβάλ
κι από το Κυνοβούλιο.
Μακριά από τις θάλασσες
και ιστιοφόρα κότερα
χαρά σε σας που τα 'χετε,
μπράβο σας και σε ανώτερα!
Μέσα στη νύχτα τραγουδώ
φαρμακωμένα άσματα
μ' εντομοκτόνα δραστικά
για μύγες και φαντάσματα.
Και λόγω των πολλών λυγμών
γύρω απ' τη διαφάνεια
σκέφτομαι να εξαφανιστώ
μέχρι τα Θεοφάνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου