(Άρθρο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)
Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Η υπόθεση Χατζηγάκη είναι άκρως διαφωτιστική ως προς τη λειτουργία του συστήματος έως σήμερα. Για να γίνει κατανοητή, όμως, πρέπει να πάμε πίσω κατά μία δεκαετία. Τότε, μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές του 2000, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, διαπρύσιος κήρυκας του ακραίου λαϊκισμού, είπε σε δημόσια ομιλία του το περίφημο: «Ναι στην αξιοκρατία, αλλά αφού πρώτα βάλουμε εμείς 500.000 δικά μας παιδιά, όπως έκανε και το ΠΑΣΟΚ». Το ολίσθημά του εκμεταλλεύθηκε το ΠΑΣΟΚ και η αφέλεια του Γ. Καρατζαφέρη ίσως κόστισε στη Ν. Δ. τις εκλογές.
Δυστυχώς, αυτό ακριβώς που ζήτησε τότε ο Καρατζαφέρης επαληθεύθηκε στα πεντέμισι χρόνια των κυβερνήσεων του Κώστα Καραμανλή – πάλι καλά, όμως, όχι ως προς την έκταση του φαινομένου. Ηταν επόμενο, αφού, στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, η ασφάλεια μιας θέσης στο Δημόσιο, το οποίο τότε επεκτεινόταν ραγδαία, είχε γίνει βασικό στοιχείο του ελληνικού ονείρου. Προσέφερε ασφάλεια διά βίου, ανήκουστα προνόμια που εξασφάλιζε ένα ασύδοτο συνδικαλιστικό κίνημα, χαλαρή αντίληψη της ευθύνης και ατιμωρησία, ενδεχομένως προσέφερε ακόμη και δυνατότητες αύξησης των εσόδων μέσω διαφθοράς.
Ετσι, φθάσαμε στο γελοίο σημείο ώστε οι καλές σπουδές να οδηγούν σήμερα (και μόνον τους τυχερούς...) σε μια θέση των 700 ευρώ, ενώ ο καταμετρητής ΕΥΔΑΠ έπαιρνε μισθό 4.000 ευρώ, σύνταξη 3.200 και εφ’ άπαξ 185.000. Πώς να μη γίνει η θέση στο Δημόσιο αξία για τη μάζα του μέσου όρου;
Με αυτοσκοπό την εξουσία και εργαλείο τον δανεισμό, την πορεία του ΠΑΣΟΚ ακολούθησε και η Ν. Δ. Το αποδεικνύει ο Σωτήρης Χατζηγάκης με το αξιοθρήνητο σόου παλαιοκομματισμού που περιφέρει από προχθές στα ΜΜΕ. Το αποδεικνύει η φυσικότητα με την οποία υποστηρίζει το δικαίωμα στις προεκλογικές προσλήψεις συγγενών και πολιτικών φίλων. Αγανακτεί κιόλας όταν οι συνομιλητές του δεν πείθονται! (Τον ακούω και διερωτώμαι αν είναι τόσο πωρωμένος ο δύσμοιρος ή τόσο εκτός πραγματικότητας – ελπίζοντας, ομολογώ, να είναι το δεύτερο...)
Και όταν δεν καταφέρνει να πείσει για το δίκιο του, καταφεύγει στο έσχατο επιχείρημα, καταγγέλλοντας την άλλη πλευρά ότι έκανε τα ίδια και κατονομάζει τον Πάγκαλο ότι διόρισε τη θυγατέρα του.
Για να ανταποδώσει, ο Καρχιμάκης κατονομάζει υφυπουργούς της περασμένης κυβέρνησης που διόρισαν τις συζύγους τους και σύντομα το θέμα εκφυλίζεται σε έναν άθλιο συμψηφισμό, όπου ο πολίτης καλείται να κρίνει μεταξύ παρομοίων πράξεων διαφορετικής διαβάθμισης: ο ένας διορίζει ολόκληρο κατάλογο, λιτότερος ο άλλος αρκείται στον διορισμό της θυγατέρας του, διαλέξτε τον χειρότερο!
Μακάρι να ήταν, όμως, τόσο απλά τα πράγματα. Διότι, από το 1981 μέχρι σήμερα, ώς και οι οριακής νοημοσύνης συμπολίτες μας έχουν καταλάβει σε ποια συντεχνιακά συμφέροντα βασίζεται το ΠΑΣΟΚ. (Και για όσους το έχουν λησμονήσει, τους το θύμισε μόλις προχθές ο Δημήτρης Ρέππας...) Ομως, η Ν. Δ. υποτίθεται ότι επανέκαμψε το 2004 στην εξουσία για την «επανίδρυση του κράτους», την οποία ως κυβέρνηση ούτε καν τόλμησε να διανοηθεί και σήμερα μας την επιβάλει το Μνημόνιο.
Η περίπτωση του πρώην υπουργού Γεωργίας χρησιμεύει για να μας θυμίζει πόσο ρηχή είναι η πρόοδος στην Ελλάδα – πόσο μικρή είναι στην πραγματικότητα η απόσταση μεταξύ Καρατζαφέρη και Χατζηγάκη. Ξύνεις λιγάκι το λούστρο του ευπατρίδη με τα πνευματικά ενδιαφέροντα και τι βγάζεις; Ενα Βαλκάνιο φύλαρχο, έναν «άρχοντα των ορέων», πλήρη με τη φουστανέλα και τα τσαρούχια του!
Κατά τα λοιπά, η επίσημη θέση που εκφράζει η χώρα στο εξωτερικό, διά της κυβερνήσεως, είναι ότι μέσα σε τρία χρόνια θα πραγματοποιήσει όσα δεν έγιναν τα τελευταία τριάντα χρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου