Από την 4η Ιουλίου του 1910 περιμένει ο Αρθουρ Τζον «Τζακ» Τζόνσον να του ζητήσει η Αμερική συγγνώμη.
Ν' αποκατασταθεί τ' όνομά του και ν' αναγνωριστεί η αξία του. Αλλά ακόμη και σήμερα, 100 χρόνια μετά το «καταραμένο» ματς και 64 μετά τον θάνατό του, από αυτοκινητικό δυστύχημα υπό μυστηριώδεις (...καταλάβαμε) συνθήκες, ουδείς από τους αποκαλούμενους ισχυρούς φρόντισε να τον «συγχωρέσει» απαλλάσσοντάς τον μια και καλή από τις βαρύτατες για την εποχή εκείνη κατηγορίες.
Ποιες ακριβώς ήταν αυτές; Οτι ήταν μαύρος. Οτι είχε αδυναμία στις λευκές γυναίκες και το αλκοόλ. Στ' ακριβά ρούχα και τ' αυτοκίνητα. Κι ότι είχε σαπίσει στο ξύλο, αλλά καθόλα νόμιμα, πάνω στο ρινγκ τον Τζιμ Τζέφρις ξεφτιλίζοντας, στην κυριολεξία, τον λευκό και τότε πρωταθλητή Ηνωμένων Πολιτειών αντίπαλό του.
Πράγματα ανεπίτρεπτα κι άκρως απαγορευτικά για τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Σε μία χώρα μάλιστα όπου κυβερνούσαν ο ρατσισμός, το μίσος και οι αιματοβαμμένοι νόμοι της «Ku Klux Klan». Η θεωρία της «Αριας Φυλής», σύμφωνα με την οποία ο λευκός ήταν ανώτερος του μαύρου. Πόσω μάλλον όταν ο συγκεκριμένος μαύρος τύχαινε να είναι, ακόμη χειρότερα, γιος σκλάβων...
Γεννημένος τον Μάρτιο του 1878 στη Νορθ Καρολάινα, ο Τζακ Τζόνσον, πέρα απ' ότι ήταν ο πρώτος μαύρος παγκόσμιος πρωταθλητής στην κατηγορία των βαρέων βαρών, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους, εάν όχι ο μεγαλύτερος μποξέρ της ιστορίας. Ο πιο ψηλός κι ο πιο δυνατός, με χέρια που θύμιζαν περισσότερο κουπιά, παρά φυσιολογικά άκρα, και μ' ένα άνοιγμα σχεδόν δίφυλλης ντουλάπας που, a priori, είτε λόγω του χρώματος του δέρματός του είτε της καταγωγής του, δεν μπορούσε παρά να ήταν ένας κοινός αλήτης. Και που ως τέτοιος, έπρεπε να τιμωρηθεί και να φυλακιστεί.
Σήμερα μοιάζει αστείο, αλλά τότε το (σατανικό) αμερικανικό σύστημα επινόησε ένα νόμο περί εμπορίας λευκής σαρκός, καταφέρνοντας να τον στριμώξει στη γωνία. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους και μιας ημέρας, με αφαίρεση εννοείται του τίτλου, εκείνος όμως κατάφερε να διαφύγει ζώντας σαν... κυνηγημένος βασιλιάς για 7 χρόνια μεταξύ Γαλλίας και Λατινικής Αμερικής, όπου πλούτιζε κι ερωτευόταν όλο και πιο όμορφες, λευκές γυναίκες. Τον πιάσανε κι εξέτισε την «φαρσοκωμωδία»-ποινή του κι όπως η πλειονότητα των μαύρων της εποχής, ξεχάστηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Εκείνο όμως το παιχνίδι με τον Τζέφρις, της 4ης Ιουλίου του 1910, στο Ρίνο της Νεβάδα, ακόμη βαραίνει τις συνειδήσεις όσων ισχυρών πέρασαν εναλλάξ από τον Λευκό Οίκο. Κι αν δεν είχαμε την παραμικρή αμφιβολία ότι οι διάφοροι Κλίντον ή Μπους δεν θα έκαναν το παραμικρό για ν' αποκαταστήσουν τη φήμη ενός πολύ μεγάλου μποξέρ, είναι το λιγότερο απογοητευτικό που ένας μαύρος, σαν τον Ομπάμα, ακόμη δεν φρόντισε να τοποθετήσει τον γλυκό κι αθώο, όπως τον αποκαλούσαν, γίγαντα στο Πάνθεον των μεγαλύτερων...
ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου