Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗ
Επειδή η κυβέρνηση έχει αναδείξει σε μείζον ζήτημα το να πείσει ότι οι μειώσεις μισθών και οι απολύσεις εργαζομένων είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από την κρίση γιατί ο άλλος δρόμος είναι η χρεοκοπία, παραθέτω ένα κείμενο που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και που δείχνει πως, όταν υπάρχει βούληση, πάντα υπάρχει ένας άλλος δρόμος.
Είναι τα λόγια ενός μεγαλοστελέχους μιας μεγάλης εταιρίας στις ΗΠΑ το 1982, που βρέθηκε ενώπιον της εντολής των ανωτέρων του να προχωρήσει σε απολύσεις.
«Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική αμερικανική εταιρία στη Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο γινόταν συζήτηση για το πόσο κόσμο θα απολύσουμε. Ως υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας, μάζεψα όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Ολοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού, 15.000 παγκοσμίως.
Ο κάθε αντιπρόεδρος έκανε προτάσεις, αλλά ο πρόεδρος δεν μιλούσε. Οταν όλοι τελειώσαμε, ξαφνικά ζήτησε την άδεια να μιλήσει.
Μας είπε ότι ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα του εργοστασίου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών που πάει στο σπίτι του, που χρωστάει και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε και, αν και λίγα, του είναι αρκετά. Μας είπε ότι του προτείνουμε να τον διώξουμε αυτόν τον εργαζόμενο, για να πάει σπίτι άνεργος, με μία επιταγή δύο μηνών, να μην έχει τι θα πει στα παιδιά του, τη γυναίκα του και να πρέπει να τους εξηγήσει ότι από αύριο θα χάσει την αξιοπρέπειά του. Και πως, αν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλειά, θα χάσει το σπίτι του και ίσως τη γυναίκα του.
Μας είπε λοιπόν ότι δεν μπορεί να βάλει την υπογραφή του σε ένα σχέδιο που καταδικάζει τη ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων. Και πως, επειδή αντιλαμβάνεται την ευθύνη που έχει και απέναντι στους μετόχους της επιχείρησης και επειδή το πρόγραμμα απολύσεων απέβλεπε σε μείωση εξόδων κατά 135 εκατ. δολάρια, πρότεινε μια εναλλακτική λύση: μείωση του δικού του μισθού κατά 75%, μείωση του μισθού όλων των αντιπροέδρων της επιχείρησης κατά 50%, των γενικών διευθυντών κατά 40% κ.λπ. Και πριν φύγει, απευθυνόμενος στα στελέχη, κατέληξε με ένα χαμόγελο, λέγοντάς μας: Κρίμα που θα παίζετε γκολφ, αντί για έξι, μόνο τρεις φορές…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου