Του ΒΑΣΙΛΗ ΓΚΟΥΡΟΓΙΑΝΝΗ
(συγγραφέα)
Υπάρχει ένα αρχαίο ρητό σοφίας που λέει περίπου τα εξής. Οι απλοί άνθρωποι βλέπουν αυτά που τώρα γίνονται, οι θεοί τα μελλούμενα και οι σοφοί τα επερχόμενα.
Δεν είμαι ούτε σοφός, ούτε Θεός, αλλά και να μιλήσω σαν «απλός» άνθρωπος θα πέσω στα τετριμμένα λόγια των ημερών. Κάπως για να ξεχωρίσω θα ασχοληθώ με το «από πού ερχόμαστε» ως άτομα και ως κοινωνία.
Φαντάζομαι και βλέπω την κοινωνία από το 1970 και μετά να είναι ένα σύνολο εκατομμυρίων ανθρώπων που βαδίζουν ως υπνοβάτες επί χρόνια σ΄ ένα δρόμο που τον βρίσκουν ψηλαφιστά και με τα χέρια τεντωμένα σαν κεραίες εντόμων. Μπορεί ο αναγνώστης να φαντασθεί αυτήν την ατέλειωτη πορεία σαν πορεία των βούλγαρων στρατιωτών που τύφλωσε ο Βουλγαροκτόνος και ανάμεσά τους πού και πού κάποιος μονόφθαλμος. Ο ύπνος μας για αρκετές δεκαετίες υπήρξε βαρύς από τις καιόμενες προγονικές δάφνες που εισπνέαμε σαν Πυθίες και παραληρήσαμε σαν Πυθίες απαντώντας μόνον σε ερωτήματα του τύπου: «Πώς θα πλουτίσω γρήγορα χωρίς κόπο», «πώς θα γίνω σοφός χωρίς παρατήρηση και μελέτη», «πώς θα πάρω πτυχίο χωρίς επαρκή ανάγνωση», «πώς θα χτίσω σπίτι μεγαλύτερο από του γείτονα και θα α γοράσω αυτοκίνητο καλύτερο από του φίλου μου σε άτοκες δόσεις».
Η ελληνική κοινωνία έζησε περίπου όπως οι αρχαίοι Ακραγαντίνοι, για τους οποίους οι λοιποί Ελληνες έλεγαν σκωπτικά ότι «έχτιζαν πολυτελή σπίτια σαν να ήταν αθάνατοι και γλεντοκοπούσαν σα να επρόκειτο να πεθάνουν την επομένη!..». Δυστυχώς ένας τέτοιος τρόπος ζωής, μια τέτοια κουλτούρα, ένας τέτοιος δρόμος βγάζει σε γκρεμό.
Πού πάμε λοιπόν, Ελληνες; Πού πάμε με το ένα πόδι στον γκρεμό και το άλλο να ακολουθεί; Βέβαια όσοι έχουν γνώση της Ιστορίας, των επαναλήψεων και των κύκλων της δεν απογοητεύονται βαθιά, υπαρξιακά. Ξέρουν ότι αυτά έχουν συμβεί στον λαό μας αρκετές φορές, όπως βέβαια και σε άλλους λαούς.
Αν πρέπει να απαντήσω οπωσδήποτε... πού πάμε, λέω ότι πάμε προς τον γκρεμό, θα πέσουμε στον γκρεμό κι αν απλώς σακατευτούμε και δεν αποβιώσουμε θα δούμε από χαμηλά τον γκρεμό ως ύψος που πρέπει να το ανεβούμε σιγά σιγά, καταπληγωμένοι, ενώ όταν ήμασταν από πάνω αυτό το ύψος το βλέπαμε ως βάθος όπου φανταζόμασταν ότι θα βουτήξουμε ακίνδυνα σαν σε πισίνα. Δυστυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου