Απαρτχάιντ της νεότητος

Της ΣΕΛΑΝΑΣ ΒΡΟΝΤΗ

Διαβάζοντας την ενδιαφέρουσα συνέντευξη του 104χρονου φιλόλογου Εμμανουήλ Κριαρά στην «Καθημερινή» (29 Νοεμβρίου 2009), τολμώ να πω -χωρίς να κοκκινίζω- ότι μου αρέσει το γήρας.

Σε μια εποχή που έχει αναγάγει τη νιότη σε υπέρτατη αξία έχοντας εξοστρακίσει τα γηρατειά, σε μια ματαιόδοξη κοινωνία που "μεγαλώνει" με τα μπότοξ, τις πλαστικές και τις χημικές μάσκες προσώπου σε μια επίπονη προσπάθεια να παγώσει τον χρόνο, ορίζω ως το νέο "νέο" το παλιό, ως κουλ το "ληγμένο".

Ως δημοσιογράφος, που πάντοτε ενδιαφερόταν για τις νεανικές κουλτούρες, θέλω να αναδείξω τη χαμένη γοητεία του γήρατος, πίσω από το ζάρωμα, το σταφίδιασμα, το μαράγκιασμα του σώματος υπάρχει ο γλυκός μούστος της γνώσης, το απόσταγμα της σοφίας, το εκχύλισμα του πνεύματος.

"Η νιότη σας δίνει ελπίδα;" ρωτάει η αρθρογράφος Μαρία Κατσουνάκη τον άνθρωπο που έχει συνδέσει το όνομά του με τη νεοελληνική εκπαίδευση, κι εκείνος απαντά:

"Οχι κατ' ανάγκη. Απλώς κάποιες φορές οι γέροι είναι κουρασμένοι, ξεπερασμένοι, πιστεύουν ό,τι πίστευαν στη νεότητά τους".

Ομως συμβαίνει και το αντίθετο: πολλοί νέοι να είναι πιο βαρετοί, συντηρητικοί και αναχρονιστικοί και από τη γιαγιά τους. Δεν λέω ότι κάθε ηλικιωμένος είναι σοφός, αλλά σήμερα έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο, να θεωρούμε ό,τι νέο ενδιαφέρον.

Ζούμε στο απαρτχάιντ της νεότητας: Τα περισσότερα περιοδικά παρουσιάζουν κάθε μείρακα ή κορασίδα που κάνει το ελάχιστο (φτιάχνει π.χ. κολιέ ή έχει ανεβάσει πέντε τραγούδια στο myspace) μόνο και μόνο επειδή έχει όμορφο πρόσωπο, σφριγηλό σώμα ή εξεζητημένο στυλ.

Τα γερασμένα πρόσωπα με τις καφέ κηλίδες του δέρματος δεν έχουν θέση στον επιφανειακό κόσμο των μήντια ακόμη κι αν έχουν κερδίσει Βραβείο Νόμπελ Φυσικής.

Μήπως το ελιξίριο της ζωής βρίσκεται κάπου μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, παλιού και νέου;

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ