Ευαγγελάτος

Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Μιλώντας για «βαρέα και ανθυγιεινά» επαγγέλματα και αδιαφορώντας για το τι πραγματικά θα άλλαζε στην ιεράρχησή μας, εάν αυτή συμμεριζόταν κριτήρια λιγότερο τυπικά, ασφαλώς αδικούμε μια κατηγορία ατόμων των οποίων η ταλαίπωρη φυσική και ψυχική ύπαρξη έρχεται κατ' εξοχήν αντιμέτωπη με τις συνθήκες μιας αλλοτρίωσης κυριολεκτικά εξοντωτικής, για να μην πούμε θανατηφόρου.
Οι άνθρωποι αυτοί, αν υποθέσουμε ότι πρόκειται ακόμη για ανθρώπινα όντα με την κλασική σημασία του όρου, δεν είναι ούτε οι ανθρακωρύχοι ούτε οι πυροτεχνουργοί, πόσω μάλλον οι μάγειρες στα ξενοδοχεία, αλλά οι αστέρες της τηλεόρασης.

ΕΙΔΙΚΑ οι παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων εμφανίζονται καταδικασμένοι σ' έναν τύπο οριακής επιβίωσης, απερίγραπτα ψυχοφθόρου και ασυζητητί πιο δυστυχισμένης από εκείνη του τελευταίου άστεγου των Αθηνών. Αυτό είναι κάτι που ο κόσμος ελάχιστα παίρνει υπόψη του, εφόσον εξακολουθεί να θεωρεί τη δυστυχία συνδεδεμένη με το οικονομικό επίπεδο διαβίωσης.

Πράγματι, είναι δύσκολο να δεχτεί κανείς, εκτός κι αν το κάνει στο πλαίσιο της παροιμιώδους ηθικολογίας του καφενείου, ότι η οικονομική επιτυχία, η αναγνωρισμότητα και το lifestyle της Εκάλης αποτελούν εκατό τοις εκατό ατράνταχτες διαβεβαιώσεις για το έλλειμμα ζωής που πλήττει τέτοιους ανθρώπους, αληθινούς ήρωες από μιαν άποψη.

ΕΙΝΑΙ ωστόσο γεγονός ότι οι τελευταίοι αναγκάζονται να δαπανήσουν -επομένως να στερηθούν- κάθε διαθέσιμη πνοή αυθορμητισμού και κάθε ίχνος συναισθηματικής ειλικρίνειας προκειμένου να οικοδομήσουν μιαν υπόληψη αντί της οποίας συγκεντρώνουν, επάνω τους, όλο το κάρμα, όλες τις μομφές και κατάρες, όλον αυτόν τον φαντασιακό προπηλακισμό που εκτοξεύει καθημερινά, στις 8 το απόγευμα, το κοινό των τηλεθεατών, καθώς αποκρούει νοερά τις στρεβλές, μονότονες, ενίοτε γλοιώδεις και τελικώς κακοχωνεμένες γνώμες που του σερβίρονται με το πρόσχημα του πολιτικοκοινωνικού σχολιασμού.

Σαν τον αλκοολικό, που μισεί βαθύτατα το ποτό, ως δυνάστη του, ο τηλεθεατής υποχρεώνεται να αντιπαθήσει αυτά τα πρόσωπα, αφού είναι αδύνατον να απαλλαγεί από την έξη της μαζοχιστικής τηλεοπτικής «ενημέρωσης» και συνεπώς τα υφίσταται μοιρολατρικά, αλλά και πικρόχολα, ως μεσολαβητές της ηθικής και πολιτικής του κακομοιριάς.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και σε συμφωνία με το παραπάνω, η υπερβολική έκθεση στο φως των προβολέων διαλύει βαθμιαία την ψυχική υφή των συγκεκριμένων προσώπων σαν οξύ, ενώ ταυτόχρονα η αφόρητη αγωνία του ανταγωνισμού και των αριθμών της AGB αποσυνθέτει ό,τι απέμεινε.

Περιέργως, ο Νίκος Ευαγγελάτος, ο πιο συμπαθής απ' όλους, κατορθώνει να δραπετεύσει στο παρά 5'.