Του Νίκου Μηλαπίδη
Εκλέχθηκε υποσχόμενος να καταργήσει τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο, ταΐζοντας το τέρας του λαϊκισμού.
Προκάλεσε τεράστια ζημία στην οικονομία
και την αξιοπιστία της χώρας με τους φθηνούς τσιτακισμούς και την
απουσία στρατηγικού σχεδίου.
Δίχασε τους πολίτες με ένα κίβδηλο και έκνομο δημοψήφισμα καλλιεργώντας τον αντι-ευρωπαϊσμό.
Υπέγραψε 3ο μνημόνιο με επαχθείς όρους,
παραχωρώντας εθνική δημοσιονομική κυριαρχία και εκχωρώντας την δημόσια
περιουσία για 99 χρόνια.
Σπατάλησε πολύτιμο κεφάλαιο πολιτικής συναίνεσης και απαξίωσε το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Δεσμεύτηκε για 4ο μνημόνιο χωρίς να
πάρει χρήματα αλλά συμφώνησε να προ-νομοθετήσει μέτρα (3,6 δις)
δεσμεύοντας κατά πρωτοφανή τρόπο για το 2019 και το 2020 την όποια
επόμενη κυβέρνηση, ενώ η ευθύνη της ύφεσης που προκαλεί η αβεβαιότητα
από τις καθυστερήσεις της κυβέρνησής του, του ανήκει εξ ολοκλήρου.
Όσο κι αν προσπαθεί να παρατείνει την
παραμονή του στην εξουσία, όσο κι αν μεταθέσει το βάρος της ευθύνης
στους προηγούμενους και τους επόμενους η Ιστορία δεν θα τον δικαιώσει.
Ανάμεσα στους προηγούμενους και τους επόμενους (που κουτοπόνηρα
δέσμευσε), μεσολαβεί το διάστημα της δικής του διακυβέρνησης που έχει
ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό:
Την προσωπική πολιτική επιβίωση εις
βάρος του εθνικού συμφέροντος.
Δεν είναι ο πρώτος και μάλλον δεν θα
είναι ο τελευταίος Πρωθυπουργός που κοιτάει το δέντρο και όχι το δάσος.
Eίναι μάλλον όμως ο πρώτος Πρωθυπουργός που κέρδισε πολλές μάχες
(εντυπώσεων) κυρίως στο εσωτερικό αλλά έχασε τον «πόλεμο» για την χώρα
του, σε μια κρίσιμη καμπή για τον τόπο.
Ακόμα κι αν διασωθεί τελικά πολιτικά,
δεν θα μπορεί να αποδράσει από την πραγματικότητα.
Η υπερεκτίμηση των
δυνατοτήτων του πρόσθεσε ένα ακόμα οδυνηρό κεφάλαιο καταστροφής στην
πολύπαθη μας Ιστορία.
Πανωλεθρίαμβος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου