Toυ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ
Ποτέ δεν θα φανταζόμουν τους drama
queens που τα μνημόνια θα αποκάλυπταν στην ελληνική αριστερά. Από τον
Γιώργο Κυρίτση που όταν ψήφισε ΝΑΙ στο μνημόνιο είπε «Η αποψινή ήταν η
πιο εξευτελιστική στιγμή στη ζωή μου από τότε που κατουρήθηκα στο
σχολικό στην τρίτη δημοτικού» μέχρι τον Κώστα Σέλτσα που αισθάνθηκε
σφίξιμο στην καρδιά και στο στομάχι όταν έμαθε ότι το μονοπώλιο του
λιγνίτη πρέπει να τελειώσει, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει μία γκάμα ψυχοσωματικών
αντιδράσεων που εκπλήσσει. Την οποία δεν θα μπορούσε κάποιος να
φανταστεί σε σχέση με τους ήρωες του εκτός αν ο Βελουχιώτης να δάκρυζε
όταν έβλεπε ανεμογεννήτριες στα λέφτερα βουνά.
Το ερώτημα όμως είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν
μπορεί να κλείσει μια συμφωνία της προκοπής δημιουργώντας αυτή την
στρατιά των drama queens.
Φυσικά ένας λόγος είναι ότι με τις παράλογες
υποσχέσεις η διαπραγματευτική του ικανότητα συρρικνώθηκε απελπιστικά..
Ο δεύτερος και περισσότερο ψυχολογικός
λόγος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν στο σύνολο του αποτελείται από ανθρώπους
που δούλευαν στο ευρύτερο δημόσιο. Είχαν μάθει να διεκδικούν από το
δημόσιο παροχές ή να του ζητάνε να διεκδικήσει στις διαπραγματεύσεις
του με τους ξένους. Όταν βρέθηκαν στην άλλη πλευρά του τραπεζιού να
πιέζονται αυτοί να διεκδικήσουν από τους ξένους και να διαχειριστούν το
περιορισμένο δημόσιο ταμείο στις διεκδικήσεις άλλων δεν μπόρεσαν να
ανταπεξέλθουν.
Ο τρίτος λόγος ήταν οι φαντασιώσεις ότι
είναι αριστεροί, άγριοι επαναστάτες. Η εντύπωση ότι η Ελλάδα και
ολόκληρη η Ευρώπη είναι ένα κοπάδι αστών που θα τρομάξει όταν δουν την
αγριάδα του Πολάκη. Ότι μπροστά στην επαναστατική ορμή του Τσίπρα και
την διαπραγματευτική ικανότητα του Βαρουφάκη οι δανειστές θα σβήσουν τα
χρέη και θα ξαναδανείσουν σε λίγους μήνες την Ελλάδα.
Τέταρτος λόγος «οι λίρες του Ζέρβα». Η
αριστερά μεγάλωσε με διάφορους μύθους, από το ότι οι Αγγλοι πετάγανε
μπαούλα με λίρες που καταλήξανε στις τσέπες του αρχηγού του ΕΔΕΣ μέχρι
ότι θα είχε εισπράξει αμύθητες γερμανικές αποζημιώσεις αν δεν είχε
κυβερνήσει η ξεπουλημένη δεξιά. Με τις λίρες του Ζέρβα δεν μπορούσαν να
γίνουν πολλά. Για τις αποζημιώσεις όμως έγινε...
η Διακομματική
Κοινοβουλευτική Επιτροπή για τη διεκδίκηση των γερμανικών
αποζημιώσεων. Αρχικά με την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αργότερα όταν η
Κωνσταντοπούλου έμεινε εκτός Βουλής, από τον φόβο ότι θα πρέπει να
δώσουν το πόρισμα και να την ακούνε η προεδρία δόθηκε στον αγλαό πρόεδρο
Φιλίας με την Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας Τριαντάφυλλο
Μηταφίδη.
Τον Ιούλιο του 2016 η επιτροπή των
γερμανικών αποζημιώσεων κατέληξε στα συμπεράσματα της. Ο πρόεδρος
Μηταφίδης ανακοίνωνε ότι η Γερμανία μας χρωστάει 269.547.005.854 ευρώ. Η
απόφαση τον Αύγουστο καθαρογραφόταν, ο Μηταφίδης δήλωνε ότι θα γίνουν
διαπραγματεύσεις με την γερμανική κυβέρνηση, ότι αν αυτή δεν το δεχτεί
θα πάει στο Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο και αργότερα ότι φταίει η ΝΔ
που δεν στήριξε το αίτημα. Κάποια στιγμή η υπόθεση των γερμανικών
αποζημιώσεων ξεχάστηκε. Μέχρι να επανέλθει σε νέα μορφή.
Τον Δεκέμβριο του 2016 ο Νίκος Βούτσης
αναφωνούσε «Ε, όχι ρε παιδιά». Με την ιδιότητα του προέδρου της Βουλής
κρατούσε στα χέρια του τον φάκελο της επιτροπής. Ο οποίος τώρα
πρότεινε να διεκδικηθούν αποζημιώσεις από το βουλγαρικό κράτος για την
περίοδο της κατοχής της Ανατολικής Μακεδονίας. Ακόμα και ο ατσαλωμένος
Βούτσης, μπροστά στην προοπτική να δημιουργήσουμε θέμα με την Βουλγαρία
λύγισε. Με την κίνηση «πάρτε τον μακριά από μένα» έσπρωξε τον φάκελο στο
πλάι.
Ακόμα μια αναπτυξιακή ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ
πήγαινε άπατη. Οι διαπραγματεύσεις συνεχιζόντουσαν στον πραγματικό
κόσμο. Και η καρδιά και το στομάχι του Κώστα Βέλτσα - για να μην πω τι
του Γιώργου Κυρίτση - έμπαιναν σε νέες δοκιμασίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου