Πίσω από τον μπερντέ

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

Ω έχει πια το παραμύθι όνομα. Ο τύπος του Αγέλαστου ονομάζεται Ελλάδα. Δεν βλέπει πλέον κανείς πουθενά γελαστά πρόσωπα. Τα περισσότερα μορφάζουν, παραμορφωμένα μάλλον, από τις βαριές έγνοιες, την κατάθλιψη και τη γενική ατομική και εθνική απαξίωση περιφέρονται σε δρόμους, με αυτοκίνητα ή σιωπηλά πίνουν έναν πικρό καφέ σε καφενεία και ένα ξεροσφύρι σε ταβερνεία οι λαϊκοί άνθρωποι. 

Ενας λαός που δεν γελάει αλλά συνάμα και δεν κλαίει, αλλά σιωπά είναι άκρως επικίνδυνος. Γιατί το γέλιο και το κλάμα εκτονώνουν, ανακουφίζουν, διασκεδάζουν και τη μελαγχολία και την κόπωση και την απογοήτευση και το πένθος. 

Προσέξατε πως έχει πλέον εξαφανιστεί η αθηναϊκή ένδοξη επιθεώρηση; 

Δεν έχει πλέον αντικείμενο αφού η γελοία πολιτική σκηνή διεκδικεί κάθε μέρα τα βραβεία της. 

Πώς ο νέος Χατζηχρήστος, Μουστάκας, Σταυρίδης (που κι αυτοί έλειψαν, πιθανόν λόγω ελλείψεως αντικειμένου) θα μιμηθούν τον αγράμματο πολιτικάντη, τον φαυλεπίφαυλο τραπεζορήτορα, τον παπαρδέλα υποψήφιο, το λαμόγιο κομματάρχη, όταν η τέχνη της σάτιρας έχει ως κύριο μέσο την υπερβολή, την εξόγκωση, την καρικατούρα. 

Τώρα η ζωή έφτασε και ξεπέρασε την τέχνη της σάτιρας. Το πρωτότυπο είναι γελοιωδέστερο από το μίμημα, η καρικατούρα κυκλοφορεί στα ψηφοδέλτια και στα έδρανα της Βουλής. 

Αλλά οι σκέψεις γίνονται μελαγχολικότερες αν σκεφτεί κανείς πως για να υπάρξουν οι καραγκιόζηδες υπάρχει πάντα ένας καραγκιοζοπαίχτης και ένα κοινό: χαζοχαρούμενο.