Παρατηρητής Παυλόπουλος

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Τα νέα με πέτυχαν, ενώ διάλεγα ντομάτες, στην λαϊκή αγορά. «Καλέ, ξύλο σου λέω!» άκουσα την κυρία με τις μελιτζάνες στην σακούλα να λέει στην άλλη, με τα λεμόνια στην δική της σακούλα. Αποσπασματικά δε, έπιασα κάτι «Η Λιάνα βρε! Η Κανέλλη. Κι ένας της Χρυσής Αυγής…Μωρέ πώς τον λένε;». «Δεν το πιστεύω!» επαναλάμβαναν ενώ γούρλωναν τα μάτια και στο καπάκι βάλανε τα γέλια. «Το είδες με τα μάτια σου;», «Καλέ μόλις με πήρε ο Γιώργος στο κινητό και μου τα έλεγε». Αυτόματα το νέο μεταδόθηκε μ΄έναν περίεργο τρόπο και μπήκαν στον διάλογο όλοι οι πάγκοι κι άρχισαν τα Αριστοφανικά του dna μας... Πού είσαι Λαζόπουλε να κλέψεις ατάκες!

Μέχρι που εντοπίσαμε αυτόπτη μάρτυρα που συστήθηκε ως «Εγώ το είδα με τα μάτια μου στην εκπομπή του Παπαδάκη» και όλοι σαν σε τερέν τένις γυρίσαμε να τον ακούσουμε. «Σας μιλάω για μπουκέτα!» το μετέδωσε και αυτομάτως κουνήσαμε όλοι τα κεφάλια μας ως άλογα σε στάβλο «Τι άλλο θα δούμε!» είπε μια κυρία που κρατούσε ένα βαρύ καρπούζι, «Χρυσή αυγή θέλαμε» συμπλήρωσε. «Σιγά μη κωλώσει η Κανέλλη» αποφάνθηκε κάποιος από έναν πάγκο όλο αγγούρια. Δώστου γέλια ο κόσμος.

Μέχρι που ένας το έθεσε ως εξής «Μα δεν αφήνει άνθρωπο να μιλήσει». «Γλωσσοκοπάνα» ενίσχυσε ένας άλλος. «Γυναίκες!» το ξεχείλωσε τρίτος. «Ντροπή σας. Δεν λέτε που έχουμε κι αυτή να τους τρίζει τα δόντια!» είπε μια ηλικιωμένη, ως διαιτητής. Δεν πέρασαν ελάχιστα λεπτά και άρχισε να χτυπάει το κινητό μου. Και τι δεν άκουσα. Οι άνθρωποι δεν εκφράζονται με «Καταδικάζουμε» όπως οι ανακοινώσεις των κομμάτων…Έχει αποχρώσεις απίστευτες η ψυχοσύνθεση του Έλληνα. Παντόν ολόκληρο ο θυμός του, η σιχασιά του. Αυτό όμως που διέκρινα,  έστω και σε τσιγκούνικη δοσολογία, ως αλατάκι ας πούμε σε φαγητό αρρώστου, είναι ότι η πλειοψηφία το καταδιασκέδαζε, αποτυπώνοντας ακόμα μια φορά την ξεχειλωμένη μας ανοχή, την ευρυχωρία μας στην βία, τις αντοχές μας στο παράταιρο, την προσαρμοστικότητά μας στο μπάχαλο, την συγκατοίκησή μας με το χάος . 

 

Γύρισα στο σπίτι. Είδα το περιστατικό πλέον με τα μάτια μου. Θα ήθελα να ήμουν πολιτικός…Να πω με στόμφο «Καταδικάζουμε», να γράψω μια εξοργιστικά αγριεμένη ανακοίνωση, να την απαγγείλω με ανάλογο ύφος αποτροπιασμού. Θα ήθελα. Θα διευκόλυνε σίγουρα την κλονισμένη ψυχική μου υγεία. Αλλά δεν είμαι πολιτικός και έχω εκ γενετής μια ανωμαλία…Να διαβάζω πίσω από τα γράμματα, να μελετάω τις σιωπές όσο τις ομιλίες, να ζουμάρω στην εικόνα αλλά παράλληλα να μελετάω εξίσου τα παράπλευρα πλάνα της…Ανωμαλία χοντρή. Να, όπως στο περιστατικό χθες.

Είδα όσα είδατε εσείς. «Έμεινα » όσο μείνατε και σεις. Σφίχτηκε το στομάχι μου όσο το δικό σας. Τρόμαξα όσο εσείς, θύμωσα όσο εσείς, μειδίασα μια σταλιά όσο και σεις…Παραδεχτείτε το. Ψιθύρισα γρήγορα και ενοχικά σχεδόν τα δικά μου συνειδησιακά «καταδικάζω» αλλά πέρα απ΄αυτό κοντοστάθηκα…Τι κοντοστάθηκα; Κόλλησα κανονικά. Στην παρουσία του Προκόπη Παυλόπουλου στο συμβάν. Στην παρουσία-απουσία του. Στο βλέμμα της παλιάς καραβάνας, της επαρχιακής μας πολιτικής  σκηνής, που φυλάει τα νώτα της, ισοζυγίζεται, βλέπει και δεν βλέπει, παρίσταται αλλά απέχει και προφανώς ακολούθως καταδικάζει, περίλυπος και αενάως ανήσυχος. Προκόπης Παυλόπουλος, εκπρόσωπος της Ν.Δ στο πλάνο…

 

Τι μου λέτε; Εκπρόσωπος ολόκληρου πολιτικού συστήματος. Όλων των κομμάτων. Χρόνια και χρόνια τώρα!... Α ξέχασα κάτι σημαντικό. Καταδικάζω το περιστατικό.