Του Κώστα Ράπτη
Η κρίση της Συρίας δεν αποτελεί για τη Ρωσία απλώς υπόθεση προστασίας ενός περιφερειακού «πελάτη» αλλά διεθνές ζήτημα πρώτης γραμμής το οποίο αντιμετωπίζει ως «κόκκινη γραμμή», με τις απαραίτητες, συμβολικές και όχι μόνο, επικλήσεις της στρατιωτικής της ισχύος.
Ήδη στις 7 Ιουνίου τα πράγματα είχαν καταστεί σαφή με την δοκιμαστική εκτόξευση (η οποία και αναγνωρίσθηκε επισήμως) ενός πυραύλου Topol από την περιοχή της Κασπίας και ακόμη περισσότερο με την εκτόξευση ενός διηπειρωτικού πυραύλου Bulava από ρωσικό υποβρύχιο στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Ο πύραυλος ο οποίος κατέληξε στην Αρκτική έγινε ορατός σε όλη τη Μέση Ανατολή και την Αρμενία.
Η συνέχεια δόθηκε με τη διαρροή πληροφοριών, τη στιγμή που ο Vladimir Putin βρισκόταν (για πρώτη φορά και πάλι ως πρόεδρος) παρά τω πλευρώ του Barack Obama στη Σύνοδο της G20 στο Los Cabos του Μεξικού, για ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσίας, και όχι μόνο, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Ειδικότερα, το ιρανικό πρακτορείο Fars μετέδωσε ότι Ρωσία, Κίνα, Ιράν και Συρία σχεδιάζουν για τις επόμενες εβδομάδες στην περιοχή μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια, με τη συμμετοχή 90.000 ανδρών, 1.000 τεθωρακισμένων και 400 αεροσκαφών καθώς και 12 κινεζικών πλοίων (με την Αίγυπτο να χορηγεί στη σχετική άδεια διέλευσης από τη Διώρυγα του Σουέζ). Η πληροφορία αυτή διαψεύσθηκε διαρρήδην από πηγές του ρωσικού υπουργείου Άμυνας και της προεδρίας της Συρίας.
Ωστόσο, περισσότερο ασφαλής μοιάζει η έτερη πληροφορία ότι δηλ. η Ρωσία αποστέλλει εκτάκτως στην Ταρτούς τρία πολεμικά της πλοία, μεταξύ των οποίων τα αμφίβια σκάφη Nikolai Filchenkov και Tsezar Kunikov, επανδρωμένα με καταδρομείς, προκειμένου να προστατεύσει και, αν χρειασθεί να εκκενώσει, τη ρωσική ναυτική βάση που βρίσκεται στο λιμάνι αυτό της Συρίας.
Η μικρή βάση της Ταρτούς (που φιλοξενεί περί τους 50 άνδρες) είναι η
μοναδική που διατηρεί η Ρωσία εκτός της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και
λειτουργεί από το 1971. Η συνέχιση της λειτουργίας της επιβεβαιώθηκε το
2005, ως αντάλλαγμα για την διαγραφή του 73% των χρεών (ύψους άνω των
13,4 δις. δολαρίων) που είχε σωρεύσει η Δαμασκός έναντι της Μόσχας από
προηγούμενες αγορές οπλισμού. Η βάση της Ταρτούς λειτουργεί ως σημείο
ανεφοδιασμού των ρωσικών πλοίων (αποτελούσε άλλοτε το σημείο αναφοράς
της Σοβιετικής Πέμπτης Ναυτικής Μοίρας) αλλά και εκφόρτωσης του οπλισμού
που εξάγεται προς τη Δαμασκό. Παρά το ότι η βάση δεν είναι σε θέση να
εξυπηρετήσει μεγάλα σκάφη όπως η ναυαρχίδα του Ρωσικού Στόλου, το
αεροπλανοφόρου «Ναύαρχος Κουζνέτσωφ» ή το πυρηνοκίνητο καταδρομικό
«Πέτρος ο Μέγας» (εξ ού και εξετάζεται η επέκτασή της), αποτελεί
σημαντικό κόμβο μεταξύ του Ναυστάθμου της Σεβαστούπολης (ο οποίος
βρίσκεται παγίως αντιμέτωπος με τον τουρκικό έλεγχο των Στενών) και των
πολεμικών πλοίων τα οποία συμμετέχουν λ.χ. στις επιχειρήσεις κατά της
πειρατείας στον Κόλπο του Άντεν.Η κρίση της Συρίας δεν αποτελεί για τη Ρωσία απλώς υπόθεση προστασίας ενός περιφερειακού «πελάτη» αλλά διεθνές ζήτημα πρώτης γραμμής το οποίο αντιμετωπίζει ως «κόκκινη γραμμή», με τις απαραίτητες, συμβολικές και όχι μόνο, επικλήσεις της στρατιωτικής της ισχύος.
Ήδη στις 7 Ιουνίου τα πράγματα είχαν καταστεί σαφή με την δοκιμαστική εκτόξευση (η οποία και αναγνωρίσθηκε επισήμως) ενός πυραύλου Topol από την περιοχή της Κασπίας και ακόμη περισσότερο με την εκτόξευση ενός διηπειρωτικού πυραύλου Bulava από ρωσικό υποβρύχιο στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Ο πύραυλος ο οποίος κατέληξε στην Αρκτική έγινε ορατός σε όλη τη Μέση Ανατολή και την Αρμενία.
Η συνέχεια δόθηκε με τη διαρροή πληροφοριών, τη στιγμή που ο Vladimir Putin βρισκόταν (για πρώτη φορά και πάλι ως πρόεδρος) παρά τω πλευρώ του Barack Obama στη Σύνοδο της G20 στο Los Cabos του Μεξικού, για ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσίας, και όχι μόνο, στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Ειδικότερα, το ιρανικό πρακτορείο Fars μετέδωσε ότι Ρωσία, Κίνα, Ιράν και Συρία σχεδιάζουν για τις επόμενες εβδομάδες στην περιοχή μεγάλα στρατιωτικά γυμνάσια, με τη συμμετοχή 90.000 ανδρών, 1.000 τεθωρακισμένων και 400 αεροσκαφών καθώς και 12 κινεζικών πλοίων (με την Αίγυπτο να χορηγεί στη σχετική άδεια διέλευσης από τη Διώρυγα του Σουέζ). Η πληροφορία αυτή διαψεύσθηκε διαρρήδην από πηγές του ρωσικού υπουργείου Άμυνας και της προεδρίας της Συρίας.
Ωστόσο, περισσότερο ασφαλής μοιάζει η έτερη πληροφορία ότι δηλ. η Ρωσία αποστέλλει εκτάκτως στην Ταρτούς τρία πολεμικά της πλοία, μεταξύ των οποίων τα αμφίβια σκάφη Nikolai Filchenkov και Tsezar Kunikov, επανδρωμένα με καταδρομείς, προκειμένου να προστατεύσει και, αν χρειασθεί να εκκενώσει, τη ρωσική ναυτική βάση που βρίσκεται στο λιμάνι αυτό της Συρίας.
Υπενθυμίζεται ότι την ίδια στιγμή, η «επανεκκίνηση» των ρωσοαμερικανικών σχέσεων σκιαζόταν από την καταγγελία της Hillary Clinton ότι η Ρωσία εξοπλίζει για τις ανάγκες της καταστολής της «Συριακής εξέγερσης» το καθεστώς Assad (ήδη ρωσικό πλοίο που μετέφερε στη Συρία εξαρτήματα ελικοπτέρων ακινητοποιήθηκε στα ανοικτά της Σκωτίας), ενώ ο Putin διαμήνυε από το Los Cabos ότι «κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για τις άλλες χώρες ποιός θα βρίσκεται στην εξουσία και ποιός όχι». Επαναλαμβάνοντας θέσεις που έχει αναπτύξει εκτενώς ο υπουργός του των Εξωτερικών Sergey Lavrov ο Ρώσος πρόεδρος τόνισε ότι το σημαντικό στη Συρία δεν είναι η αλλαγή του καθεστώτος, που και αυτή θα πρέπει να είναι συνταγματική, αλλά το να τερματιστεί η βία και να επικρατήσει, μέσω πολυμερών διαπραγματεύσεων, η ειρήνη στη χώρα. «Όχι όπως συνέβη σε ορισμένες χώρες της βορείου Αφρικής που η βία συνεχίζεται αν και το καθεστώς έχει αλλάξει», πρόσθεσε, υπαινισσόμενος τη Λιβύη. Το γεγονός πάντως ότι ο Lavrov έχει προτείνει τη συμμετοχή σε αυτές τις πολυμερείς διαπραγματεύσεις και του Ιράν, το οποίο αυτή τη στιγμή διαπραγματεύεται στη Μόσχα με την Ομάδα «5+1» για το πυρηνικό του πρόγραμμα,, «εξασφάλισε» την κατηγορηματική άρνηση της αμερικανικής πλευράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου