Πανίκα και Ιφικράτους, γωνία

Της Ρουλας Γεωργακοπούλου

Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι. Δεν θα το χτίσω εκεί. Από την εποχή που διάλεγε οικόπεδο ο Κωστής Παλαμάς, στη χέρσα απλοχωριά με μια βρυσούλα στην αυλή, έχουν περάσει αιώνες οικιστικού αλαλούμ. 

Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα είναι να πάρω τροχόσπιτο ή μάλλον τον φούρνο του Χότζα. Εκείνον που τον έβαλε πάνω σε ρόδες για να ικανοποιήσει όλες τις υποδείξεις των γειτόνων του. Θα ζαλιστώ λίγο, ενδεχομένως δε να τσουρουφλίσω και κάνα δάχτυλο, βάλε - βγάλε το ταψί, θα έχω όμως γλιτώσει με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. 

Χίλιες φορές καλύτερα από το να έχω μεσοτοιχία την αίθουσα βασανιστηρίων του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί που από το τελευταίο Σαββατοκύριακο, και με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να κωφεύει, παιδεύουν με πρωτοφανή ψυχολογικά βασανιστήρια τον Ιφικράτη να ομολογήσει ότι δεν έχει γεννηθεί ακόμα.

Θυμάστε εσείς την εποχή που ήσασταν ακόμα αγέννητοι; 

Εγώ πεντακάθαρα. Από τότε χρονολογείται η παρουσία του Πανίκα στα μέσα - έξω της ΝΔ.  

Μα γίνεται παλινόρθωση του Ζορό χωρίς Κάθριν Ζέτα Τζόουνς; 

Εγώ λέω πως όχι. Να, από κάτι τέτοιες σεναριακές ανεπάρκειες ο έκπτωτος περιφερειάρχης έπεσε στον έρωτα της Χρυσής Αυγής. 

Κάπως έτσι κι ο Αντώνης Σαμαράς, συμπέθερος της συμφοράς, θα χορέψει αύριο μεθαύριο στα γόνατά του κανά κουνενέ, αγέννητο ακόμα. 

Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός, στην προκειμένη περίπτωση, ο πιτσαδόρος.