Του KΩΣΤΑ ΚΩΣΤΑΚΟΥ
Η απόσταση από το για πάντα αστραφτερό χαμόγελο της Έιμ Γουάιτ Νάου ως το για πάντα σβησμένο χαμόγελο της της Έιμι Γουάινχάουζ θυμίζει κάπως την απόσταση ανάμεσα στην ντροπή που ένιωθε η Πολιτεία για τα αντίσκηνα στο Σύνταγμα & στην ντροπή που δεν νιώθει για τους άστεγους στις γύρω πλατείες.
Το χαμόγελο της κάθε Έιμ ήταν η εικόνα που έβλεπε στον καθρέφτη του ο δυτικός κόσμος, η τελική αναγωγή του, η εικόνα που εξοβέλιζε όλες τις άλλες, των δαιμόνων της κάθε Έιμι συμπεριλαμβανομένων.
Ένας κόσμος πλασμένος κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν μιας αειφόρου διαφημιστικής λάμψης.
Στη διαφήμιση δεν υπάρχει μαυρίλα, οδύνη, φθορά, καταστροφή, το ίδιο λοιπόν να συμβαίνει και στη ζωή.
Δεν ήταν ένας κόσμος στηριγμένος στην απάτη, ήταν ένας κόσμος διαρκούς αναστολής της δυσπιστίας, ένας κόσμος διαρκούς υστερικής παρηγοριάς, ένας κόσμος που λεφτά υπήρχαν κι άρα όλα ήταν εξαγοράσιμα.
Και για όσους δεν υπήρχαν, ούτε αυτοί υπήρχαν ισότιμα για μας. Ήταν κάποιοι άλλοι, κάποιοι είτε αλλόχρωμοι κι αλλόγλωσσοι, είτε γουεϊνχαουζικά αυτοερειπωμένοι.
Κι έτσι όταν αρχίζει να τρέμει η βάση του καθρέφτη του δυτικού κόσμου, όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα για τα οποία καυχιόταν -το ανθρωπιστικό, το νομικό, το δημοκρατικό, το πνευματικό, το καλλιτεχνικό- αποδεικνύονται αδύναμα να εμφανίσουν πειστικά την μορφή τους, αδύναμα να παρεμβληθούν ανάμεσα στα απαστράπτοντα δόντια και τη λεία του μυαλού όλων εκείνων που τα κοιτάζουν, που τα κοιτάζουν ακόμη κι αν ξέρουν πως είναι πια οι ίδιοι που μετατρέπονται στους άλλους.
Όταν γίνουν οριστικά οι άλλοι, μπορεί να εξεγερθούν κατά της μετατροπής τους, αλλά όχι κατά του χαμόγελου, η τάξη του οποίου είναι βαθιά εγκαθιδρυμένη στη συνείδησή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου