Λόγος ακέραιος νεανικής ωριμότητας

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Tου Χρηστου Γιανναρα

Δανείζομαι σήμερα γλώσσα, διατυπώσεις, οπτική από γραφίδες φρέσκες, νεανικές, με οξυδέρκεια θαυμαστή και προφανή ανιδιοτέλεια. Μεταγράφω:

«Αυτό που μας συμβαίνει σήμερα δεν οφείλεται (ως συνήθως και κατ’ αποκλειστικότητα) στις ξένες δυνάμεις, στους κουτόφραγκους που φθονούν την τσαχπινιά μας και ζηλεύουν το σκορποχώρι μας, στις μυστικές υπηρεσίες που επιβουλεύονται την περήφανη πολιτική μας. Το έγκλημα το διαπράξαμε μόνοι μας και χωρίς κανένα Μνημόνιο πάνω από τις κεφαλές μας. Επιτέλους ας αντιληφθούμε ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι η διαλυμένη μας οικονομία, είναι ο εκφυλισμός μας. Η άρνηση της ίδιας της ταυτότητάς μας και η υποκατάστασή της από μια δανειοδίαιτη ορφάνια...

...Σίγουρα, το Μνημόνιο είναι μια σύμβαση υποτέλειας. Επίσημη, μπροστά στη διεθνή κοινότητα, ομολογία ότι η χώρα μας όχι απλώς έχει απολέσει μέρος της ανεξαρτησίας της, αλλά την έχει εκχωρήσει, με τη βούλα της και σε τιμή ευκαιρίας, στους τοκογλύφους πιστωτές της. Αλλά το Μνημόνιο δεν ήρθε από μόνο του. Και είναι ανευθυνότητα να το βλαστημάμε στο όνομα ενός ολότελα ιμιτασιόν, όψιμου πατριωτισμού. Είμαστε, δηλαδή, περήφανοι για τον προ του Μνημονίου πατριωτισμό μας; Δείτε την έρημη πια ύπαιθρο χώρα. Δείτε το αστικό και περιαστικό περιβάλλον. Τα αναρίθμητα παντού αυθαίρετα. Θυμηθείτε το μέγα πλήθος με το μέγα πάθος που ψήφιζε, για δεκαετίες, τη βολική φαυλότητα...

...Το φθαρμένο έως διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό της χώρας ομολογεί εν χορώ ότι είναι παντελώς ανίκανο να διαχειριστεί τον δημόσιο πλούτο και προκρίνει την κοψοχρονιά εκποίησή του. Και εμείς δυσπιστούμε όλο και περισσότερο σε όλον τον παλαιοκομματικό συρφετό που μας έφερε ώς εδώ. Ομως, από την άλλη, είμαστε πανέτοιμοι να ριχτούμε και πάλι σε “μία από τα ίδια”: στην αγκαλιά την ακριβοπληρωμένη ενός νέου λαϊκισμού που υπόσχεται, με την ευκολία που έχουν όλα τα ρητορεύματα, ότι δεν θα αλλάξει τίποτε. Ταρατατζούμ: Θα ξαναέρθουν οι παλιές ηδονικές του ανέμελου καταναλωτισμού ημέρες. Θα ξαναγεμίσουν τα ανά την επικράτεια σκυλάδικα από λεβεντοαχρείους με κομματικό χρήμα. Και θα επενδύσουμε –λένε– στις υπηρεσίες. Ποιες υπηρεσίες; Εδώ έχουμε εγκαταλείψει την πρωτογενή παραγωγή, πώς θα πάμε απευθείας στην τριτογενή;

...Δεκαετίες τώρα το πελατειακό παρακράτος παριστάνει το κράτος και πελάτες του είναι η πλειοψηφία των σήμερα “Διαμαρτυρομένων”. (Είδα να κατεβαίνει στο Σύνταγμα άνθρωπος που πήρε σύνταξη και το εφ’ άπαξ στα 53 του – και τώρα του φταίει το Μνημόνιο). Δεν γίνεται τίποτα αν δεν γκρεμίσουμε αυτά που με τόση επιπολαιότητα οικοδομήσαμε ή ανεχθήκαμε. Μόνο το γκρέμισμα του χθες θα μας απελευθερώσει από την ενδημική ανωριμότητα της φαρμακωμένης και υποθηκευμένης ψευτοζωής μας.

...Να οικοδομήσουμε δημοκρατία εξ υπαρχής, από τα θεμέλια, γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι δημοκρατία. Δεν είναι καν μια κολοβή ή κολοβωμένη δημοκρατία. Είναι θεσμοθετημένη κλεπτοκρατία, που ελέγχεται από εθνικούς κομπιναδόρους κι εξαγορασμένα τσιράκια. Δεν χρειαζόμαστε κάποιον νέο συντηρητισμό, χρειαζόμαστε πατριωτισμό χωρίς προσχήματα και υποσημειώσεις. Που δεν θα ανέχεται τα συνδικαλισμένα νταηλίκια, γιατί αυτά μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Μας τέλειωσε το κράτος-τροφός, το τελειώσαμε. Κι είναι για κομπογιαννίτες (στην καλύτερη περίπτωση) η πρόταση να το βγάλουμε στο σφυρί ή για τσαρλατάνους (στη χειρότερη)...

...Λυπούμαστε βαθύτατα για την αγνωμοσύνη με την οποία αντιμετωπίζουν οι πολίτες το κυβερνητικό έργο. Σε ένα μόλις χρόνο... δέκα φορολογικά νομοσχέδια! Το έργο λέγεται “τα παιδία παίζει” και γνωρίζει τρελή εισπρακτική επιτυχία. Μάλιστα, αν ο κυβερνητικός θίασος συγκριθεί με αυτόν της Συγγρού, τότε κερδίζει με διαφορά.

(Ωστόσο, η τιμιότητα απαιτεί να αναγνωρίσουμε ότι η Συγγρού, παρά τον εγκλωβισμό στη μετριότητα, αντιστέκεται στις εξωφρενικές πιέσεις, διεθνείς και εντόπιες, να συνυπογράψει άνευ όρων το δεύτερο Μνημόνιο της χειροπόδαρης υποτέλειας. Είναι τόσο θρασείες και εκβιαστικές οι πιέσεις, που θυμίζουν το μανιασμένο πείσμα, ηγεμόνων και πρακτόρων, να υποχρεώσουν τον Τάσσο Παπαδόπουλο να συνυπογράψει το “ναι” στο κυπριακό δημοψήφισμα για την Πλεκτάνη Ανάν. Ο Τάσσος τότε, απροσκύνητος, έφερε για πρώτη φορά τον Ελληνισμό να κατατροπώνει –ρουά ματ– στο Κυπριακό τους δολοπλόκους. Ο Σαμαράς πόσο θα αντέξει;)

...Και ο δωσιλογισμός δραστηριότητα είναι, αλλά δεν τον βάζεις και στο βιογραφικό σου! Στο ΠΑΣΟΚ τον κάνανε σημαία ευκαιρίας...

...Μεταπολεμικά και κυρίως μεταπολιτευτικά, το κράτος-πρωτεύουσα νέκρωσε νομοτελειακά την ύπαιθρο χώρα. Οσους έμειναν εκτός της αθηναϊκής χωματερής, τους εκμαύλισε η ψηφοθηρία εθίζοντάς τους στην επιδότηση της αεργίας τους με τα ψυχία των ευρωπαϊκών “πακέτων”. Σε αρκετές περιπτώσεις το δομημένο περιβάλλον της “υπαίθρου” συναγωνίζεται (με αξιώσεις) τις πιο ανυπόφορες και αβίωτες συνοικίες της πρωτεύουσας...

...Ενας πολιτισμός δεν αξιολογείται ούτε από τους επιχορηγούμενους θιάσους ούτε από τα κρατικοδίαιτα Μέγαρα Μουσικής των Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου. Ενας πολιτισμός αξιολογείται από την καθημερινότητά του. Από τη διατροφή, λόγου χάρη – τι τρώει ο άνθρωπος και πώς το τρώει. Η δική μας είναι μια όρθια καθημερινότητα, μια φαστ-φουντ καθημερινότητα. Από το πολυεθνικό ράφι στον θερμοθάλαμο. Ή στη χλιδάτη κιτσαρία (για την άρχουσα κηφηναρία). Πριν γίνουμε δορυφόροι ξενόφερτου υποδείγματος, είχαμε μιαν άλλη καθημερινότητα: Στρώναμε τραπεζομάντιλο για να φάμε, και το ψωμί ήταν ψωμί, και η ελιά ήταν ελιά. Δεν ξέραμε τι είναι το “τοστ”, αλλά ξέραμε πάμπολες πίτες. Σήμερα, με την απίστευτη σε έκταση έγνοια μας για τις θερμίδες, είμαστε οι παχύσαρκοι της Μεσογείου...

Δεν υπάρχει ελπίδα ανάπτυξης αν δεν ξαναγαπήσουμε τον τόπο μας και επανασχεδιάσουμε τη γεωοικονομία μας. Ο επανασχεδιασμός θα φέρει προκοπή, όχι η σκλαβιά στα δανεικά. Θα δημιουργήσει μάστορες, όχι ευέλικτους “εργαζόμενους”. Θέλουμε τη χαμένη μας περηφάνια, την περηφάνια του δημιουργού, όχι του επαίτη».

Αντέγραψα από το περιοδικό «Manifesto» - Πολιτική / Πολιτισμός, Μάιος 2011.