Οι χρήσιμοι ηλίθιοι

Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ

«Α ναι! Πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί, φιλοδοξίες, υπεροψίες, θυσίες και ήττες κι άλλες ήττες, κι άλλες μάχες... Για πράγματα που κιόλας ήταν από άλλους αποφασισμένα όταν λείπαμε εμείς...» ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Τους βαρέθηκα όλους! Τόσο απλά! Βαριά κουβέντα, το ξέρω… Βαριά κι ασήκωτη για κάποιον που ανήκει στη γενιά που τα κόμματα την αντιμετώπισαν σαν εκπαιδευμένο σκύλο του τσίρκου! Μας μάθαιναν να κάνουμε κολοτούμπα στον αέρα, να καθόμαστε στα δύο πόδια, να δίνουμε το χεράκι στον κύριο κι αφέντη μας… Μας δίδαξαν να ακολουθούμε, κουνώντας την ουρά μας, χαρούμενοι όταν αρπάζαμε στον αέρα κάποιο άθλιο κόκαλο! Οι σκύλοι δεν κάνουν ερωτήσεις, οι σκύλοι δεν διαφωνούν, οι σκύλοι δεν έχουν απορίες… Κι αν έχουν, τις κρατάνε για τον εαυτό τους… Κουράστηκα να είμαι σκύλος... Ισως γιατί σέβομαι πολύ περισσότερο τους σκύλους απ' τα κόμματα!

Ανήκω στη γενιά των «χρήσιμων ηλιθίων». Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε, πρώτη φορά, για τους καλοπροαίρετους συμπαθούντες των σοβιετικών καθεστώτων (κυρίως τους οπαδούς του Κ.Κ. Αμερικής), που όμως οι ηγέτες του κομμουνιστικού κόμματος τους περιφρονούσαν. Τους χρησιμοποιούσαν μεν, τους απαξίωναν δε! Ως έκφραση το «χρήσιμοι ηλίθιοι» αποδίδεται στον Λένιν. Λέω «αποδίδεται» και όχι «ανήκει» γιατί - αν δεν με απατά η ασθενής και εξοντωμένη μνήμη μου - δεν υπάρχει πουθενά στα γραπτά κείμενά του Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ - Λένιν, για τους φίλους!

Συγγνώμη για τον προσωπικό τόνο του κειμένου, αλλά σήμερα πείτε πως σκέφτομαι δυνατά… Γιατί ποτέ δεν φανταζόμουνα ότι θα φτάσω στο σημείο να πω «βαρέθηκα»: Η βαρεμάρα είναι συνώνυμη της αδιαφορίας… Η αδιαφορία συνώνυμη του απολίτικου… Ομως κάτι ξεχείλισε.. Κάποιο σάπιο κερασάκι μπήκε στην τούρτα… Κάπου η κοινή λογική - ή όση απέμεινε, τέλος πάντων - επαναστάτησε… Κι ο σουρεαλισμός της περασμένης εβδομάδας ήταν το φιτίλι που δυναμίτισε όλο αυτό το πακέτο…

Ενας πρωθυπουργός που παραδίδει την καρέκλα το μεσημέρι και ξανακάθεται το βράδυ… Ενας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης που τρέμει την ανάληψη ευθύνης και καταφεύγει σε διαρροές και «σου 'πα, μου 'πες» για να την αποφύγει… Ενας «μικρός κι ευέλικτος» ανασχηματισμός με 25 υπουργούς που προέκυψαν 125. Ένας κακός χαμός χωρίς αρχή, μέση, τέλος, χωρίς συνέπεια, λογική, επιχειρήματα…

Μέσα στο χάος ο Καρατζαφέρης προτείνει να δωρίσει στον Σαμαρά τον «Τρελαντώνη» της Πηνελόπης Δέλτα… (Και ο Σαμαράς να ψάχνει τώρα πού στην ευχή γράφει η γιαγιά του για τους Αλβανούς που πρέπει να απελαθούν). 

Ο Πάγκαλος να λέει πως η μόνη δημοκρατική κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα. Οι βουλευτές της Ν.Δ. να αποχωρούν. Ο Γιώργος να τους μαζεύει απ' τους διαδρόμους μπας και ρημαδομαζευτούν στην αίθουσα. Η Αλέκα να μιλάει για την πλουτοκρατία. Ο Τσίπρας για την «αξιοπρέπεια» των «Αγανακτισμένων» της πλατείας που δεν του κάθονται και πολύ τον πικραίνουν… Ο Φλωρίδης μένει με την παραίτηση αμανάτι…

Και μες στο μπάχαλο ο άρτι υπουργοποιημένος Παντελής Οικονόμου - αν και νέος άνθρωπος, βρε παιδί μου - εμφανίζει πρόωρα συμπτώματα Αλτσχάιμερ: αυτός δεν ήταν που τα 'χωνε στο Μνημόνιο; Αυτός δεν ήταν που καυτηρίαζε την κυβερνητική πολιτική; Αυτός δεν ήταν που έγραφε κατεβατά στηλιτεύοντας τους πάντες και τα πάντα; 

Θα ξεχάσω εγώ, συνοδοιπόρε «χρήσιμε ηλίθιε» που άνοιγα κάθε πρωί το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο και έβρισκα τις επιστολές του που κατακεραύνωναν την κυβέρνηση; Πού πήγαν τώρα οι απόψεις του; Περίπατο να πάρουν αέρα; Και γιατί, ως διά μαγείας, εξαφανίστηκαν απ' το site του; Θαύμα, θαύμα!

Τους βαρέθηκα όλους… Κουράστηκα να είμαι η «χρήσιμη ηλίθια». Κουράστηκα να είμαι το όχημα του κάθε μωροφιλόδοξου, το άλλοθι του κάθε πολιτικάντη… Κουράστηκα να είμαι το ξέπλυμα στο βρώμικο χρήμα… Κουράστηκα να βλέπω τις ατάκες του Αλφρεντ Χίτσκοκ στην ταινία «Κυνηγώντας τον κλέφτη» τόσο κυνικά να επιβεβαιώνονται:

-Γιατί να κλέψω, αφού είμαι πλούσιος;

-Και πώς έγινες πλούσιος;

- Κλέβοντας!

Κουράστηκα… Βαρέθηκα να είμαι μια «χρήσιμη ηλίθια»… Θα παραμείνω μια «ξανθιά ηλίθια»… Πονάει λιγότερο…