Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής. Ένας απλός πολίτης είμαι. Πολιτικά ευαίσθητος και λογικά –με τον κοινό νου– σκεπτόμενος. Παρακολουθώ τα τεκταινόμενα εντός και εκτός Ελλάδος. Διαβάζω, ακούω, ενημερώνομαι, μιλώ με συμπολίτες –μη πολιτικούς επίσης. Κι αισθάνομαι –με τον Σεφέρη– ότι «είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά». Κι αυτή τη φορά είναι η χώρα μας που «κάνει πανιά», έτοιμη –αν δεν ορθοφρονήσουμε– να εξοκείλει στην πρώτη ξέρα…
Σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες για τη χώρα πολιτικοί και πολίτες, κόμματα και άτομα, Έλληνες όλοι, δεν μπορούμε –έστω και τώρα, έστω για μία φορά, τώρα που βρισκόμαστε κοντά στο χείλος τού οικονομικού γκρεμού και τής επαπειλουμένης εξαθλίωσης– να ενστερνιστούμε την «εθνική ιδεολογία τού συν»; Να περάσουμε σε συν-εννόηση, συν-αίνεση, συν-ευθύνη. Πάνω απ’ όλα σε συν-αντίληψη. Που θα πει να συν-αγωνιστούμε (κυριολεκτικά) για την αντιμετώπιση τής κρίσης.
Ο λαός έχει εκλέξει δημοκρατικά μια κυβέρνηση και εξίσου δημοκρατικά έχει εκλέξει μιαν αντιπολίτευση από περισσότερα κόμματα. Το νιώθουμε πια όλοι ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση, διαχρονικά και συγχρονικά, περισσότερο ή λιγότερο, άμεσα ή έμμεσα, οι άνθρωποι που εμείς εκλέξαμε δεν είναι άμοιροι ευθυνών για τις αποφάσεις που πήραν, όπως άμοιροι ευθυνών δεν είμαστε κι όλοι εμείς οι πολίτες που με την ψήφο μας τους αναθέσαμε αυτή την ευθύνη. Εμείς οι πολίτες, που εξακολουθούμε να κρατούμε στα χέρια μας τις τύχες μας, να κρίνουμε πρόσωπα και καταστάσεις με την ψήφο μας, να υψώνουμε τη φωνή μας, για την οποία ισχύει πάντα η ρήση «φωνή λαού, οργή θεού» με ό, τι αυτό μπορεί πολιτικά να σημαίνει.
Τι είναι αυτό που ζούμε σε πολιτικό επίπεδο σήμερα; Μάς εγκατέλειψε –πολιτικούς και πολίτες– η σύν-εση που εξασφαλίζει ο κοινός νους ιδίως σε τέτοιες ώρες; Δεν έχουμε συν-αίσθηση πού οδηγούμεθα με την αλαζονεία, το πείσμα και τις μικροφιλοδοξίες; Δεν αισθανόμαστε το μερίδιο ευθύνης –μεγαλύτερης ή μικρότερης, αλλά υπαρκτής για όλους μας– για κόμματα και πολίτες; Δεν αισθανόμαστε ως πολίτες συν-ενοχή με πράξεις ή παραλείψεις, που συντήρησαν την ανευθυνότητα, ανέχθηκαν τη διαφθορά, υποβάθμισαν την παιδεία, υπέθαλψαν την αναξιοκρατία, υπηρέτησαν μεγάλα ή μικρά συμφέροντα, υιοθέτησαν το βόλεμα, βυθίστηκαν στην υπερκατανάλωση, θεσμοποίησαν το ατομικό συμφέρον ; Χάσαμε την ψυχή μας ; Δεν υπάρχει συλλογική συν-είδηση ; Αίσθηση συν-υπευθυνότητας και διάθεση συν-εργασίας για να βρούμε λύσεις και διεξόδους από την πρωτοφανή αυτή κρίση δεν υπάρχουν ;
Μπροστά στη συν-τριβή που απειλεί τη χώρα, την υπόστασή μας και, κυρίως, το μέλλον των νέων και των παιδιών, το οποίο πάμε να υπονομεύσουμε για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, δεν μπορούμε να συν-ενωθούμε σε μια εθνική συν-έγερση, σ’ έναν συν-αγερμό συνειδήσεων και προσπαθειών, σε μια σύν-θεση δυνάμεων και απόψεων με τη συν-δρομή όλων και μια πανεθνική συ-στράστευση ;
Μιλώ για μια πολιτική τού συν-, για μια καθολική συ-σπείρωση, έναν εθνικό συν-ασπισμό όλων των πολιτικών δυνάμεων που βρίσκονται μέσα και έξω από τη Βουλή, με αξιοποίηση και εξωκοινοβουλευτικών προσώπων με ειδικές γνώσεις και ικανότητες. Αγνοώντας ή καταχρώμενοι κάθε έννοια τού συν- (συν-άντηση, συμ-φωνία, συγ-κατάβαση, συν-ύπαρξη) στήσαμε ένα οικοδόμημα όπου επικρατεί πλήρης σύγ-χυση, ένα συν-ονθύλευμα απερισκεψίας και μωροφιλοδοξιών, έναν συν-εταιρισμό συμ-φερόντων, έναν αποπροσανατολισμένο και αποπροσανατολιστικό συν-δικαλισμό με στρεβλώσεις, έναν συν-ωστισμό αρχολίπαρων με όραμα τη συν-αλλαγή. Προδώσαμε τη συν-τροφικότητα και πληρώνουμε με μοναξιά. Η συν-έργεια και η συν-ζήτηση τής ουσίας τής ζωής εκφυλίστηκαν σε ταπεινωτικές συν-ευρέσεις και προκλητικές συν-ουσίες αρχών, κανόνων και αξιών.
Δεν ισχυρίζομαι ότι ήρθε η συν-τέλεια τού κόσμου ούτε αποδέχομαι διάφορα σενάρια συν-ωμοσίας. Πολλές φορές αυτή η χώρα στάθηκε στα πόδια της, όρθωσε το ανάστημά της και βγήκε μπροστά. Αυτό επιβάλλεται να γίνει και τώρα. Γιατί καραδοκούν διάφοροι αυτόκλητοι σωτήρες… Αν η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα –πράγμα που έχει αποδειχθεί ότι ισχύει– τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος για όσους έχουν αυτή τη στιγμή στα χέρια τους την τύχη τής χώρας από μια έντιμη, ισότιμη, δημιουργική συν-εργασία, συν-ένωση και συν-αντίληψη. Υπάρχουν ακόμη μεγάλα περιθώρια για ουσιαστική και τίμια πολιτική συνεννόηση όλων των εκλεγμένων κομμάτων με λογικούς όρους και, πάνω απ’ όλα, με συν-αίσθηση και συν-είδηση τού τι χρωστάνε σ’ αυτή την πατρίδα και στους απλούς ανθρώπους που τους εμπιστεύτηκαν τη δική τους ζωή και το μέλλον των παιδιών τους.
Κι ένα τελευταίο : Ας μη υποτιμά κανείς τη σύν-αξη στο Σύν-ταγμα και τον πρωτόγνωρο και εκκωφαντικό συμ-βολισμό της, που αν κατανοηθεί και αξιοποιηθεί σωστά μπορεί να συν-αποτελέσει καίρια συμ-βολή στην επίλυση τού εθνικού μας προβλήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου