Τα λεφτά του Βενιζέλου

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΡΑΛΟΓΛΟΥ

Αυτό που κάνει τους δανειστές μας να βασανίζουν την απόφαση για τα επιπλέον 60-100 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα είναι, κατά πάσα βεβαιότητα, και ο φόβος μήπως τα νέα δανεικά πάρουν πολιτικό χρώμα και περάσουν στους Έλληνες πολίτες σαν «τα λεφτά του Βενιζέλου», όπως το 1981, που οι τότε Κοινοτικοί περιφερειακοί πόροι «μετασχηματιστήκαν» στην Ελλάδα ως τα «λεφτά του Παπανδρέου».

Οι δανειστές της Ευρώπης συζητούσαν πάντα, μεταξύ αστείου και σοβαρού, την (κατά κανόνα) προεκλογική κάλυψη του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου με υποσχέσεις για λεφτά που τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο από τους πόρους που διέθετε η ΕΟΚ για να αναπτύξει και να εκσυγχρονίσει την τότε περιφέρειά της. Άλλο τώρα αν οι πόροι εκείνοι διατέθηκαν κατά βούληση για να επεκτείνει την εκλογική περιφέρεια και πελατεία του το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια η Νέα Δημοκρατία, χρηματοδοτώντας χωρίς έλεγχο συνεταιρισμούς και επαρχιακά προγράμματα Δήμων και Κοινοτήτων.

Και έχουν ασφαλώς συγκεκριμένους λόγους για να εκφράζουν τους φόβους αυτούς οι Ευρωπαίοι κουμανταδόροι του ελληνικού χρέους.

Ένας μάλιστα προέκυψε τις προηγούμενες ημέρες, όταν δεν πρόλαβε να ξεμυτίσει η είδηση για τις προθέσεις περί του νέου δανείου και πολλοί μέσα στην κυβέρνηση φρόντισαν να το «περάσουν» μέσω των εφημερίδων και των τηλεοράσεων ως «νέο σχέδιο Μάρσαλ».

Μπορεί να έσπευσε ο κ. Μιχ. Χρυσοχοϊδης να μαζέψει το ρεζιλίκι αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει.

Το μήνυμα που στάλθηκε στους συγκεκριμένους μανδαρίνους της Ευρώπης και της Αμερικής ήταν ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα ψάχνει τσάμπα λεφτά για να καλύψει την προεκλογική περίοδο του 2013.

Ας το καταλάβουμε καλά λοιπόν. Λεφτά μπορεί να μην υπήρχαν ποτέ και να μην υπάρχουν και σήμερα, αλλά μπορούν να βρεθούν για να αποφύγουμε τουλάχιστον την κατάρρευση, μιας και την πτώχευση την ζούμε ήδη.

Η διάθεσή τους όμως δεν θα είναι σε καμιά περίπτωση διαπραγματεύσιμη ως ίσος προς ίσον. Δηλαδή ως ένας δανειστής προς ένα δανειζόμενο. Η διάθεση των δανεικών από εδώ και πέρα θα γίνεται με άνισους όρους.

Από την μία πλευρά θα έχουμε τους «σωτήρες» δανειστές και από την άλλη τους αναξιόπιστους Έλληνες.

Αυτοί θα είναι και οι όροι που δεν θα βοηθήσουν τους «οραματισμούς» του κ. Α. Σαμαρά ότι μπορεί να πάει στις Βρυξέλλες και να ζητήσει να υπογραφεί ένα μνημόνιο κομμένο και ραμμένο στο πρόγραμμα και τις απόψεις της Νέας Δημοκρατίας.

Δεν πρόκειται ποτέ να έχει αποτέλεσμα μια προσπάθεια ίσων όρων μεταξύ των δανειστών και των ελληνικών κυβερνήσεων γιατί χάθηκε η ελληνική αξιοπιστία και μαζί της η δυνατότητα να πιέσουμε τα πράγματα σύμφωνα με την βούλησή μας.

Μπορούμε ίσως να τους τρομάξουμε με την απειθαρχία μας και την «ικανότητά» μας να παραμένουμε απρόβλεπτοι πράγμα που ίσως αποβεί σε βάρος του σχεδίου διάσωσης του ευρώ. Αλλά δεν θα τους πείσουμε διαπραγματευτικά.

Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια. Και για το λόγο αυτό πρέπει από σήμερα να προετοιμαζόμαστε να λουστούμε και την οικονομική Εποπτεία στα αρμόδια υπουργεία μας. Εκτός αν προηγηθεί το Ευρωπαϊκό Υπουργείο Οικονομίας το οποίο και θα ξεσκονίζει στο μέλλον ακόμη και αιτήματα για... πληρωμή εξόδων κίνησης από τους κλητήρες των ελληνικών υπουργείων.

Συνεπώς αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι το αυτονόητο. Κατ΄αρχάς να αφήσουμε τους πανηγυρισμούς για τα λεφτά που μπορεί να εξασφαλίσει ο σημερινός υπουργός Οικονομίας κ. Ε. Βενιζέλος και να ξεχάσουμε τα βλακώδη συνθήματα περί «νέου σχεδίου Μάρσαλ» και τα παρόμοια. Ταυτόχρονα να φροντίσουμε να ανακτήσουμε την πολιτική μας αξιοπιστία και να αναβαθμίσουμε το προφίλ της χώρας και των κατοίκων της.

Και ανάκτηση αξιοπιστίας λέγεται η απόλυτη εφαρμογή αυτών που συμφωνούμε και αυτών που υπογράφουμε με τα μνημόνια.

Οπότε ας μην ξεχνάμε ότι και η σημερινή συμφωνία και η επόμενη που θα αφορά νέο δανεισμό θα περιλαμβάνει και την υποχρέωση μας να βάλουμε και εμείς λεφτά στο ποσό του δανεισμού με αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας και με συρρίκνωση του κράτους.

Εάν η σκέψη της κυβέρνησης είναι να βρει τα λεφτά αυτά μόνο από φόρους και από το γονάτισμα μικρών επιχειρήσεων, μισθωτών και συνταξιούχων ας το ξεχάσει. Η αναξιοπιστία της θα πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις από εκείνες που είχε όταν ως αντιπολίτευση έλεγε εκείνο το άθλιο «λεφτά υπάρχουν». Και εάν η αντιπολίτευση (στο σύνολό της) νομίζει ότι αξιοπιστία λέγεται η εμμονή σε μια στείρα αντιμνημονιακή πολιτική για να κερδίσει τις ψήφους που χάνει η κυβέρνηση λόγω της νομοτελειακής φθοράς της, ας το ξεχάσει επίσης.

Οι ψηφοφόροι και οι φορολογούμενοι γενικώς (αυτοί βέβαια που πληρώνουν τους φόρους γιατί δεν μπορούν να τους κλέψουν όπως οι περισσότεροι) έχουν ήδη συνειδητοποιήσει ότι την χώρα την οδήγησε η μεταπολίτευση σε οικονομική υποτέλεια από τους δανειστές είτε το θέλουμε είτε όχι.

george.kraloglou@capital.gr