Toυ ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ
Το ελληνικό κράτος χρεοκόπησε. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει με μια επιχείρηση που αν χρεοκοπήσει μπορεί να σταματήσει να υπάρχει, μια χώρα δεν μπορεί να σταματήσει να υπάρχει.
Μια χώρα που χρεοκοπεί όμως σταματά να υπάρχει για τις αγορές. Σπάνια κράτη και επιχειρήσεις χρεοκοπούν ανεξέλεγκτα.
Για να συνεχίσει να υπάρχει ένα κράτος όμως πρέπει να προβεί σε ορισμένες ρυθμίσεις που μοιάζουν με αυτές που μπαίνουν οι επιχειρήσεις όταν χρεοκοπούν, αλλά οι εργαζόμενοι και οι πιστωτές επειδή έχουν συμφέρον να συνεχίσει να υπάρχει αποδέχονται ένα συμβιβασμό.
Είναι η διαδικασία που στην ελληνική νομοθεσία προβλέπεται από το άρθρο 99 και στην αμερικάνικη από το άρθρο 11.
Οι εργαζόμενοι συμβιβάζονται με μικρότερες αμοιβές, οι πολίτες με λιγότερες κοινωνικές παροχές και οι δανειστές με λιγότερες απολαβές.
Στη διαδικασία αυτή σε ό,τι αφορά τις επιχειρήσεις, μια ομάδα ειδικών που αντιπροσωπεύουν όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές εξετάζουν σενάρια αναμόρφωσης της εταιρείας που θα την καταστήσουν βιώσιμη.
Το πρώτο πράγμα που γίνεται είναι πως η επιχείρηση προστατεύεται από τους πιστωτές αλλά και όσους έχουν έννομα συμφέροντα απέναντί της.
Τα βασικά οικονομικά μεγέθη του ελληνικού κράτους είναι τα έσοδα που φτάνουν τα 50 δισ. ευρώ και τα έξοδα που φτάνουν τα 75 δισ. ευρώ.
Στο σημείο αυτό η διάσωση ενός κράτους μοιάζει με τη διάσωση μιας επιχείρησης. Ξεκινάς από δυνητικά έσοδα που μπορεί αυτή να έχει και σχεδιάζεις τις λειτουργίες που μπορεί να διατηρήσει και τα δάνεια που μπορεί να αποπληρώσει.
Στην περίπτωση της Ελλάδας η λογική αυτή διαδικασία εμποδίζεται από το σύστημα πολιτικών-συνδικαλιστών και πελατών ψηφοφόρων που αμείβεται από το κράτος σε βάρος της κοινωνίας.
Η αγωνία του πολιτικού προσωπικού της χώρας να επιβιώσει μετά την καταιγίδα της χρεοκοπίας το αναγκάζει να προσπαθεί με αύξηση φόρων να μπαλώσει το κουρελιασμένο κουστούμι που ράψαμε για δεκαετίες με δανεικά. Αυτός ο δρόμος είναι αδιέξοδος. Είναι θέμα χρόνου η πραγματικότητα να μας επιβάλει την δική της αδιαπραγμάτευτη λογική.
Να ξεκινήσουμε δηλ. να επανασχεδιάζουμε ένα βιώσιμο κράτος από τα έσοδα που μπορεί αυτό να εισπράττει, δηλ. τα 50 δισ. το χρόνο, όσο ακόμη θα τα εισπράττουμε...
Οι έχοντες έννομο συμφέρον έναντι του ελληνικού κράτους (πιστωτές, εργαζόμενοι στο δημόσιο, συνταξιούχοι, πολίτες) θα πρέπει να ξεχάσουν τα εργασιακά, κοινωνικά και δανειστικά συμβόλαια που είχαν και να συμβιβαστούν σε ό,τι θα προκύψει από έναν νέο σχεδιασμό των εξόδων...
Η άποψη της στήλης από πέρυσι ήταν πως πρώτα πρέπει να φτάσουμε εμείς σε πρωτογενές πλεόνασμα και μετά να διαπραγματευτούμε ένα σχέδιο βιωσιμότητας του χρέους με τους δανειστές.
Όταν δανειστής από τη μια πλευρά έχει τον κίνδυνο της ολικής απώλειας και από την άλλη την εγγύηση πως μια ρύθμιση που του προτείνεται, στηρίζεται σε βιώσιμα μεγέθη, πείθεται πιο εύκολα...
Όταν εμφανίζεσαι με πρωτογενές έλλειμμα ίσο με το 20% των εσόδων σου, γιατί να ρισκάρει σε ένα φιλικό συμβιβασμό που είναι βέβαιο πως θα ακολουθηθεί και από άλλους;
Πέρυσι πληρώσαμε 12 δισ. για τόκους και 40-45 δισ. για δαπάνες που αφορούσαν μισθούς και συντάξεις του δημοσίου, συν συντάξεις του ιδιωτικού τομέα τις οποίες εγγυάται το κράτος επειδή διαχειρίζεται τα ασφαλιστικά ταμεία. Αν προσθέσουμε και τις λειτουργικές δαπάνες που χρειάζεται μια κοινωνία, φτάνουμε στα 75 δισ. ευρώ κρατικές δαπάνες...
Μοιραία σε μικρό χρονικό διάστημα από σήμερα κάποιος υπουργός οικονομικών της Ελλάδας θα βρεθεί μπροστά στην πραγματικότητα τις δαπάνες των 40-45 δισ. που πάνε για μισθούς και συντάξεις να τις περιορίσει κοντά στο μισό...
Φυσικά οι επιχορηγήσεις σε ΔΕΚΟ θα εκμηδενιστούν, αλλά πάλι οι αμοιβές και συντάξεις του στενού δημόσιου τομέα που αθροίζουν 23,8 συν 16,6 επιχορηγήσεις ασφαλιστικών ταμείων ίσον με 40,4 δισ. ευρώ είναι απαγορευτικά πολλές.
Αυτό δεν μας αρέσει καθώς δεν συμφέρει κανένα, ούτε σε αυτούς που πληρώνονται από τα 40-45 δισ. ευρώ, ούτε σε αυτούς του ιδιωτικού τομέα που πουλάνε προϊόντα και υπηρεσίες σε αυτούς τους ανθρώπους.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος προφήτης για να καταλάβει τι θα συμβεί με αυτούς που εργάζονται στο δημόσιο και με τις συντάξεις όλων μας...
Όσο καθυστερούμε να πάρουμε τα μέτρα μείωσης του κράτους, τόσο πιο βαθιά θα πέφτουμε στο πηγάδι του χρέους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου