Τα Special Olympics και η "άλλη" Ελλάδα

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Της Μαρίας Κανελλάκη

Στρίμωξα σε μια «βαλίτσα» τα λιγοστά μου- πλέον- ψυχικά υπάρχοντα. Το ενδιαφέρον μου για το συνάνθρωπο, το πείσμα, την ελπίδα, όλα τα «δεν το βάζω κάτω» μου, σβέρκωσα και το γιο μου: «δυο μέτρα γομάρι» του είπα, «έλα να προσφέρεις κι εσύ!» και ξεκινήσαμε το εθελοντικό μας ταξίδι στα Special Olympics. Με την ψυχική ανάταση και την πεποίθηση ότι πάμε να ... προσφέρουμε. 

Κούνια που μας κούναγε !!!...Η προσφορά είναι δική τους. Τύχη για μένα που βρίσκομαι για λίγες μέρες κοντά τους. Ξαναπηγαίνω σχολείο. Τώρα, στα σαραντα-φεύγα μου. Μαθαίνω, ως αρχάρια, το δικό τους συναισθηματικό αλφαβητάρι. Το άλφα και το βήτα της ψυχούλας τους. Γράμμα-γράμμα:

Αισιοδοξία, Βοήθεια, Γέλιο, Δράση, Ελπίδα, Ζωή, Ηλιος, Θάρρος, Ισοτιμία, Κουράγιο, Λύπη, Μόχθος, Νίκη, Ξεπέρασμα, Οραμα, Προσπάθεια, Ρεκόρ, Σεβασμός, Ταπεινότητα, Υπέρβαση, Φιλία, Χαρά, Ψυχή, ‘Ωθηση.

Πόσο συναισθηματικά αναλφάβητη ήμουν Θεέ μου! Εγώ, η ... «γραμματιζούμενη», όπως, εντελώς αυθαίρετα, είχα αυτοπροσδιοριστεί. Κούνια που με κούναγε !

Κι άλλο μάθημα, ολοκαίνουργιο για μένα. Παρακολουθώ την «άλλη Ελλάδα», που προς μεγάλη μου έκπληξη, διαπίστωσα ξαφνικά την ύπαρξή της. Ενθουσιασμός υπέρμετρος, λες κι είμαι αρχαιλόγος που ανακάλυψε μια πανάρχαια πολιτεία. Για τους χιλιάδες εθελοντές. Για τις πολύχρωμες στρατιές των νέων παιδιών που είναι εκεί καθημερινά, στο πόστο τους, με τη στολή και το πιο εγκάρδιο χαμόγελό τους. Για τους επώνυμους, τους επιστήμονες, τους απλούς, τους ανώνυμους, τους «συνομηλίκους», αλλά και τους πιο παλιούς που γουστάρουν ακόμα να αντιστέκονται στο «Δε βαριέσαι !! ...». 

Γινόμαστε μια αλυσίδα, μια παρέα, αλλάζουμε βάρδιες, ανατριχιάζουμε, δακρύζουμε, χειροκροτάμε, φωνάζουμε, ενθουσιαζόμαστε, σαν να είναι τα δικά μας παιδιά. Αδέρφια μας. Φιλοι μας. Κι ας ξέρουμε ότι, ενδεχομένως, δεν θα τους ξαναδούμε ποτέ.  

Ξεπεράσαμε ξαφνικά καθωσπρεπισμούς και ψευτοντροπές. Μιλάμε μεταξύ μας, συνεργαζόμαστε, αγγίζουμε ο ένας τον άλλο, ανταλλάσουμε απόψεις, γινόμαστε παρέες, ταυτιζόμαστε και συμπορευόμαστε. Γινόμαστε φίλοι. Αληθινοί. Όχι μέσω διαδικτύου. Δεν πληκτρολογούμε. Κοιταζόμαστε στα μάτια και νιώθουμε. Κάνουμε τα πρώτα μας βήματα. Σα μωρά χρονιάρικα. Στο μαγικό κόσμο, έξω απ’ το μικρόκοσμο που έχουμε αυτοκαταδικαστεί να ζούμε.

Δεν έχω άποψη για το τι γίνεται στις άλλες χώρες που διοργανώνουν τους αγώνες αυτούς, αλλά για τους συγκεκριμένους, ειλικρινά νιώθω υπερήφανη για την πατρίδα μου. Και το είχα ανάγκη. Επιτακτική.

Λοιπόν, λίγο πριν ξαναγυρίσω στο μικρόκοσμο της ψεύτικης ευημερίας μου, του ψεύτικου χρέους μου και της επανασύνδεσής μου με το σετ «τηλεόραση-καναπές» για να συνεχίσω την αποχαύνωσή μου ακούγοντας «Παγκαλισμούς & Κανι-βενιζελισμούς», κάνω έκκληση: Eλάτε μια βόλτα για λίγο. Σαν θεατές. Ισα να πάρετε λίγο καθαρό αέρα και να ξεμπουκώσετε απ’ τη δυσοσμία των καιρών. Το έχουμε και το έχουν ανάγκη. Να’στε καλά.