Το Ηθικό Δίλημμα μιας γενιάς

Γράφει ο Σπύρος Παπαδάς

Γ'Έτος Νομικής ΔΠΘ

Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας έχει φτάσει "στον πάτο, εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω" όπως λέει κι ο Ζάκ Στεφάνου.... Με ένα μή βιώσιμο χρέος, που φτάνει περίπου τα 400 δις, με μια κοινωνία χωρίς άλλες αντοχές, και με μια οικονομία απ'την οποία απουσιάζει η ανάπτυξη. Η κατάσταση αυτή όπως είναι γνωστό, είναι απότοκο διεφθαρμένων εξουσιών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που οδήγησαν τη χώρα μας στο να γίνει ένας διεθνής ζητιάνος στις χρηματοπιστωτικές αγορές.

Αφού φτάσαμε εδώ που φτάσαμε λοιπόν, στην αυλόπορτα της πτώχευσης, έχουμε δύο επιλογές. Ή να την κάνουμε τώρα, ή με μεσοπρόθεσμα και άλλες ραδιουργίες του Πασοκοδουνουτού να την επιβραδύνουμε. Όπως πιθανόν να παρατηρήσατε, όσοι διαβάσετε το κείμενο της ντροπής, τον εφαρμοστικό νόμο του μεσοπρόθεσμου, οι "παρατάσεις" χρεωκοπίας που παίρνουμε κάθε άλλο παρά ανώδυνες και κυρίως κάθε άλλο παρα συμφέρουσες είναι για τον τόπο μας. Μιλώ βέβαια για την άνευ όρων εκχώρηση του δημοσίου στις ορέξεις των φριντμανιστών του ΔΝΤ, με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων σε σημείο χλαπατσοποίησης, που καθιστούν την Ελλάδα μια Ευρωμπανανία. 

Τι εννοώ με το "Ευρωμπανανία"; Μια χώρα παράδεισο για τις πολυεθνικές, στην οποία η εθνική οικονομία δέν θα μπορεί να προβάλει αντιστάσεις,με τον παρεμβατισμό του Δημοσίου, να θέσει όρια και περιορισμούς, γιατί απλούστατα, δέ θα υπάρχει. Γιατί ο ΟΤΕ της θα είναι Deutsche Telekom, η ΔΕΗ της θα είναι British Gas (ή όποια άλλη), και ο ΟΣΕ της θα είναι TGV.  

Δυστυχώς, η Ελλάδα γυρίζει το χρόνο πίσω. Πίσω στις εποχές της πρώιμης ανεξαρτησίας της που οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν οι τσιφλικάδες μας.
 

 Και για να επανέλθουμε λοιπόν στο αρχικό θέμα, έχουμε το χρονικό-ηθικό δίλημμα της χρεοκωπίας. Γιατί χρονικό και γιατί ηθικό; Χρονικό γιατί το χρέος μας είναι μή βιώσιμο και η χώρα μας δεν έχει ανάπτυξη. Ηθικό γιατί πρέπει να επιλέξουμε άν τις αρνητικές επιπτώσεις της πτώχευσης θα τις υποστούμε εμείς ή τα παιδιά μας.
 

Κι εδώ καλείται για άλλη μια φορά η περίφημη μικροαστική γενιά του Πολυτεχνείου, να δείξει το ποιόν της, ώς πολιτική ηγεσία αυτή τη φορά, και η γενιά μου, να δείξει το δικό της, ώς νεολαία.
 

Η μέν πρώτη να δείξει άν θα ξεπουληθεί για άλλη μια φορά ή αν θα έχει το θάρρος και τα κότσια να σηκώσει αυτή το βάρος της πτώχευσης, και να αφήσει, έστω και την ύστατη στιγμή κάτι θετικό για τις επόμενες γενέες.
 

Η δέ δεύτερη, η νεολαία, καλείται να δείξει άν θα μπορέσει να απαλλαχτεί απ'την νοοτροπία του Αυστραλοπίθηκου και του υπνωτισμού του κουτσομπολιού, του Facebook, της μπάλας και του Cosmopolitan, και με την πολιτική της στάση, να εμπνεύσει ή ακόμη και να αναγκάσει την εξουσία να αναλάβει τις ευθύνες της.
 

Έχουμε λοιπόν ένα ηθικό δίλημμα, σημαντικό και καίριο για την ίδια την υπόσταση της χώρας μας. Θα δώσουμε στα παιδιά μας μια χώρα δική τους, ή μια χώρα ξεπουλημένη; Είναι υποχρέωσή μας να σηκώσουμε τώρα το βάρος, τώρα που ακόμα σηκώνεται. Είναι υποχρέωση μας να μην δώσουμε στις επόμενες γενιές μια ωρολογιακή βόμβα χρέους-πτώχευσης.
 

Θεωρώ τη γενιά μου άτυχη, γιατί είμαστε η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα απ'την προηγούμενη. Αυτή η κατάσταση, αυτή η ντροπή, πρέπει να σταματήσει σε εμάς.
 

Όσοι δεν το καταλάβατε, η απάντηση της γενιάς του Πολυτεχνείου στο δίλημμα έχει δοθεί. Και λέγεται μεσοπρόθεσμο.
 

Η δικιά μας απάντηση σα νεολαία ποιά θα είναι; Επανάσταση, Εξέγερση, Πορεία, Αγανάκτιση; Ή Like;