Γιατί χάνουμε αεροπλάνα

ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΔΑΠΑΝΩΝ ΚΑΙ Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ

Του ΔΗΜΟΥ ΒΕΡΥΚΙΟΥ

Τα δύο συνεχόμενα πρόσφατα αεροπορικά ατυχήματα με την απώλεια του κινητήρα σε ένα F-16 BLK 52+ στη Σούδα και την πτώση ενός διθέσιου MIRAGE-2000 ανοιχτά της Σάμου αποτελούν καμπανάκι κινδύνου στην εποχή του Μνημονίου. 

Ενα από τα "αθώα" θύματα της πανικόβλητης προσπάθειας που καταβάλλεται για τη συγκράτηση των δημοσίων δαπανών είναι και η διαθεσιμότητα των πτητικών μέσων της Πολεμικής Αεροπορίας.

Τελικώς επειδή "λεφτά δεν υπάρχουν", κρίθηκε "σκόπιμο" να περιοριστούν στο ελάχιστο οι παραγγελίες ανταλλακτικών και η διενέργεια επισκευών των αεροσκαφών.Αποτέλεσμα είναι η σταδιακά αυξανόμενη μείωση του αριθμού αυτών που διατίθενται σε πτήσεις σε επίπεδα που πολλές φορές είναι κάτω από τα ελάχιστα επιτρεπτά, με προφανείς επιπτώσεις τόσο στην αμυντική ισχύ της χώρας, στην παροχή της προβλεπόμενης εκπαίδευσης και, απ΄ ό,τι φαίνεται, και στην ασφάλεια των πτήσεων.

Ουδείς μπορεί να αγνοήσει το αξίωμα της ΠΑ που λέει ότι η μείωση των κονδυλίων συντήρησης είναι ευθέως ανάλογη με το επίπεδο ασφαλείας των πτήσεων.

Ομως μερικά αποτελέσματα δεν οφείλονται μόνο στο "κακό μνημόνιο", αλλά ξεκινούν χρόνια πίσω και οφείλονται σε στρεβλούς και γραφειοκρατικούς τρόπους αντιμετώπισης καθημερινών και γνωστών ζητημάτων.

Στην Ελληνική Πολεμική Αεροπορία, όπως και σε όλες τις προηγμένες αεροπορίες του κόσμου, το ζήτημα της υποστήριξης μετά την πώληση των πτητικών τους μέσων αντιμετωπίζεται με τη σύναψη συμβάσεων εν συνεχεία υποστήριξης (Follow-on-Support) με τους κατασκευαστές ή αντίστοιχες κυβερνητικές αρχές των χωρών κατασκευής των μέσων αυτών. Αυτές οι συμβάσεις καθορίζουν ένα συγκεκριμένο πλαίσιο μέσω των οποίων γίνεται η προμήθεια των απαραίτητων ανταλλακτικών, οι επισκευές, η παροχή της απαιτούμενης τεχνικής συνδρομής, η τεχνική βιβλιογραφία κ.τ.λ. 

Τέτοιου είδους σύμβαση για τα αεροσκάφη MIRAGE είχε υπογραφεί στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και η διάρκεια ισχύος της έληξε πριν από μερικά χρόνια. Από εκεί και πέρα αρχίζουν να εξελίσσονται ανορθόδοξες καταστάσεις που είναι κατά μεγάλο ποσοστό υπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση. Ενώ λοιπόν η λογική καθορίζει ότι αρκετά πριν από τη λήξη ισχύος της σύμβασης ενεργοποιούνται οι διαδικασίες για τη διαπραγμάτευση και τη σύναψη νέας ώστε να μην υπάρξει κενό υποστήριξης, στην περίπτωση αυτή δεν έγινε!

Με πολύπλοκες διαδικασίες, εμπλοκές δεκάδων προσώπων από το επίπεδο του κατώτερου αξιωματικού μέχρι του υπουργού, βρισκόμαστε σήμερα χρόνια μετά τη δημιουργία της απαίτησης όχι μόνο χωρίς σύμβαση υποστήριξης, αλλά χωρίς καν να έχουν ξεκινήσει διαδικασίες διαπραγμάτευσής της.

Δεν έφτανε λοιπόν αυτό το γραφειοκρατικό "μπάχαλο", ήρθε και η οικονομική κρίση με τις περικοπές των κονδυλίων συντήρησης. Ο συνδυασμός έλλειψης θεσμικού πλαισίου υποστήριξης των αεροσκαφών με τη μείωση των κονδυλίων συντήρησης έχει ήδη σήμερα προκαλέσει σοβαρές επιπτώσεις στη διαθεσιμότητα των αεροσκαφών MIRAGE.

Τα παλαιά MIRAGE-2000, σαν αυτό που χάθηκε την Πέμπτη, χωρίς κονδύλια συντήρησης, με υλικά και εξοπλισμό που απαξιώνονται τεχνολογικά και αριθμό που απομειώνεται λόγω ατυχημάτων, βαδίζουν αργά αλλά σταθερά στον δρόμο της πρόωρης απόσυρσης...

MIRAGE 2000

Η ιστορία μιας αναβάθμισης που δεν έγινε ποτέ

To συγκεκριμένο MIRAGE που χάθηκε στο Αιγαίο κοστολογείται στα 25 εκατομμύρια ευρώ και είναι ένα απ΄ αυτά που δεν είχαν την τύχη να εκσυγχρονιστούν από Μ-2000 σε Μ 2000-5.

Πρόκειται για μια πονεμένη ιστορία. Το 2000 υπογράφηκε σύμβαση για την προμήθεια δεκαπέντε νέων MIRAGE 2000-5 και η αναβάθμιση δέκα παλαιότερων MIRAGE 2000 στην έκδοση -5, η οποία προέβλεπε επίσης ως δικαίωμα προαίρεσης (option) την αναβάθμιση επιπρόσθετου αριθμού αεροσκαφών της παλαιάς έκδοσης. Η αναβάθμιση των δεκαπέντε MIRAGE έγινε εξ ολοκλήρου στην ΕΑΒ με επιτυχία φέρνοντας έσοδα και τεχνογνωσία στην εταιρεία.

Ομως η κυβέρνηση της ΝΔ για τους δικούς της λόγους δεν συνέχισε τον εκσυγχρονισμό και των υπόλοιπων δεκαπέντε Μ-2000. Οι επιπτώσεις ήταν αναπόφευκτες. Το προσωπικό της ΕΑΒ έχασε την τεχνογνωσία που απέκτησε και η κρατική εταιρεία στερήθηκε έργο και έσοδα. Η ευκαιρία για αναβάθμιση των Μ-2000 χάθηκε οριστικά, καθώς η κατασκευάστρια εταιρεία έκλεισε τη γραμμή παραγωγής των υλικών και το κόστος επανενεργοποίησής της είναι τόσο υψηλό, ώστε η αναβάθμιση φτάνει να στοιχίζει όσο ένα καινούργιο αεροσκάφος.

Επομένως η μοίρα των αεροσκαφών του συγκεκριμένου τύπου είναι προδιαγεγραμμένη. Μπορούν να ενταχθούν στα είδη προς... εξαφάνιση, καθώς η δύναμη του συγκεκριμένου στόλου αεροσκαφών έχει πάρει φθίνουσα πορεία. Τα επίσημα στοιχεία του ΓΕΑ μιλούν από μόνα τους. Από τα σαράντα MIRAGE-2000 που αγόρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου τη δεκαετία του ΄80, εκσυγχρονίστηκαν δέκα και από τα υπόλοιπα τριάντα έχουν χαθεί έντεκα. Επομένως αυτή τη στιγμή έχουν μειωθεί στα είκοσι εννιά (29), τα αεροσκάφη τύπου Μ-2000...

ΕΘΝΟΣ