To σπίρτο

Tου Αλεξη Παπαχελα

H βενζίνη είναι χυμένη στο πάτωμα και σε πολλές μεριές στη χώρα. Η ανεργία φτάνει σε εκρηκτικά επίπεδα και συνδυάζεται με την απελπισία, ιδιαίτερα των νέων. Οι άνθρωποι της αγοράς κάθονται κάθε μέρα και κάνουν λογαριασμό για να δουν πόσο ακόμη αντέχουν. Το κράτος αποσυντίθεται λόγω στάσης πληρωμών, πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και «λευκής απεργίας» ενός τμήματός του. Οι συνδικαλιστές έχουν αποδομηθεί πλήρως και δεν πείθουν κανέναν ότι έχουν λύση στο πρόβλημα. Οι υπουργοί αρχίζουν να μετανιώνουν για τη δουλειά που κάνουν και συστήνουν στον πρωθυπουργό «να κάνεις σαν τον Δον Κιχώτη πρόεδρε, να συνεχίσεις να περπατάς». Οι μισοί βρίσκονται σε άρνηση και οι άλλοι θυμίζουν κάτι από αγρίμι που παγώνει στο δυνατό φως που έρχεται κατά πάνω του.

Σαν να μην έφτανε όλη αυτή η χυμένη βενζίνη, χύθηκε και άλλη τις τελευταίες ημέρες. Τα γκρουπούσκουλα της βίας και του μπάχαλου έτριβαν τα χέρια τους όταν η έλλειψη επαγγελματισμού και η παράνομα αλόγιστη χρήση βίας κάποιων αστυνομικών τούς έδωσε (επιτέλους) ένα θύμα. Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ νιώθουν τη δική τους πίεση, όταν παίρνουν κυριολεκτικά τρεις και εξήντα, ποσό το οποίο συμπεριλαμβάνει και μια δωρεάν διάλεξη περί δημοκρατικού ελλείμματος. Και άλλη βενζίνη στο εκρηκτικό μείγμα...

Πάμε όμως παρακάτω, στους Ελληνες που ζουν πολιορκημένοι στις πάλαι ποτέ αστικές γειτονιές της Αθήνας. Ευτυχώς που δεν μπορούν να ακούσουν τις ασύλληπτες βλακείες που συζητούν κάποιοι αρμόδιοι εν αγνοία τους για το πώς η Ομόνοια και η Βικτώρια θα μετατραπούν σε παζάρια μπαχαρικών και πολυεθνικότητας... Ζουν το δικό τους δράμα που κορυφώθηκε με τη στυγνή δολοφονία τα ξημερώματα της Πέμπτης. Το κενό του κράτους ήλθε να καλύψει με τρόμο παράνομο και βίαιο ο άλλος φασισμός, που αποτελεί το τέλειο συμπλήρωμα του αριστερίστικου «αντιεξουσιαστικού» φασισμού. Ηλθε και έδεσε το πράγμα, που λένε, με το απαράδεκτο φαινόμενο του κυνηγητού μεταναστών στις γειτονιές της πρωτεύουσας. Αυτό που δεν επιτρέπεται στη δημοκρατία συνέβη για λίγο: οι ακροδεξιές συμμορίες υποκατέστησαν το κράτος και τη νομιμότητα.

Και επειδή καλό είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης είναι το πιο εκρηκτικό που μπορεί να αντιμετωπίσει η χώρα. Ενα και κάτι εκατομμύριο μετανάστες, στις σημερινές συνθήκες, όχι βενζίνη στο πάτωμα, αλλά γκάζι που περιμένει το σπίρτο... Η «Υπατία» έδειξε ότι τα γνωστά αριστερίστικα γκρουπούσκουλα βλέπουν τη συνέργεια και θέλουν να την αξιοποιήσουν. Ας μην ξεχνάμε πως στα «Δεκεμβριανά» του 2008 το πέτυχαν με... θεαματικά αποτελέσματα.

Εδώ βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα. Μοιάζουμε να δοκιμάζουμε την τύχη μας, να ρίχνουμε κάθε τόσο ένα σπίρτο να δούμε αν θα γίνουμε παρανάλωμα. Προς το παρόν η κοινωνία στο σύνολό της επιδεικνύει μια μεγάλη ωριμότητα. Η σιωπηλή πλειοψηφία βράζει βέβαια με τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους... κλέφτες και όποιον άλλον θεωρεί συνυπεύθυνο. Τη διακρίνει όμως, ταυτόχρονα, μια αγωνία επιβίωσης και αυτοσυντήρησης. Αν όμως η πολιτική ηγεσία συνεχίσει να κρύβει την αλήθεια και να δείχνει αναιμική και αβέβαιη, τα πράγματα θα χειροτερέψουν απότομα και ραγδαία. Ο κόσμος δεν αντέχει άλλο την αβεβαιότητα, είναι σαν τον άρρωστο που δεν αντέχει άλλο τον πόνο, είναι έτοιμος για όλα, αλλά θέλει να ξέρει τι θα «του κόψουν». Αυτό πρέπει να το καταλάβουν πρωτίστως ο κ. Παπανδρέου και κατόπιν ο κ. Σαμαράς και να φερθούν αναλόγως, γιατί υποθέτω ότι ο πρώτος βλέπει τον εφιάλτη και ο δεύτερος συνειδητοποιεί τι σημαίνει να αναλάβεις την ευθύνη του τόπου πάνω σε αποκαΐδια...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ