Η «ρύθμιση» της αυθαιρεσίας αποτελούσε πάντα για το κράτος πηγή εσόδων. Δεν αποδίδουν τα μέτρα για τη φοροδιαφυγή; Περαίωση. Από το 1978 ψηφίζονται ρυθμίσεις για το επί πληρωμή κλείσιμο των ανέλεγκτων φορολογικών υποθέσεων. Η πλέον πρόσφατη έφερε στα δημόσια ταμεία περισσότερα από τα προσδοκώμενα: 3 δισ. ευρώ, που θα γίνουν 4 δισ. αν στη ρύθμιση ενταχθούν και οι διαθέτοντες ακίνητη περιουσία άνω των 400.000 ευρώ, που είχαν αρχικά εξαιρεθεί. Δεν εισρέει αλλιώς χρήμα από τους επιτηδευματίες και τις επιχειρήσεις. Η φοροδιαφυγή αγγίζει τα 30 δισ. ευρώ ετησίως, σε 1,3 εκατ. ανέρχονται οι πολίτες με ληξιπρόθεσμες οφειλές, ενώ στη Δικαιοσύνη εκκρεμούν περί τις 120.000 φορολογικές δίκες για ποσά που συνολικά ξεπερνούν τα 36 δισ. ευρώ – μια φορολογική δίκη για να τελεσιδικήσει απαιτούνται από 7 έως 10 χρόνια!
Μόνο ό, τι «ξεπλένει» αμαρτίες λειτουργεί καλά. Αλλο παράδειγμα, οι ημιυπαίθριοι. Περί τα 2 δισ. ευρώ αναμένεται να εισπράξει το κράτος από την τακτοποίηση, για τέσσερις δεκαετίες (νομικός ελιγμός για να μη «σκαλώσει» η ρύθμιση στο ΣτΕ), 1,5 εκατ. παραβάσεων. Μέχρι στιγμής έχουν κατατεθεί 580.000 δηλώσεις. Ενώ η πολυσυζητημένη νομιμοποίηση ή περαίωση ή τακτοποίηση των αυθαιρέτων –κάπως θα βαφτιστεί το «συγχωροχάρτι» ώστε να αποφευχθεί ο «σκόπελος» της αντισυνταγματικότητας της ρύθμισης– θα φέρει στα δημόσια ταμεία από 800 εκατ. έως 1,5 δισ. ευρώ.
Η μη δίωξη της αυθαιρεσίας είναι πολιτική επιλογή. Δεν υπάρχει άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα που να μην έχει εμπεδώσει ότι η πολιτεία εσκεμμένα επιτρέπει την παρανομία, διότι κερδίζει από αυτήν, ανεπίσημα και επίσημα.
Τρεις φορές το ελληνικό κράτος προέβη σε νομιμοποίηση αυθαιρέτων.
Το 1983, με το «δήλωσέ το και σώσε το» του Αντώνη Τρίτση (τότε τα αυθαίρετα ανέρχονταν σε 300.000).
Το 1994, εμμέσως, με την παραχώρηση του δικαιώματος της ηλεκτροδότησης σε πάσχοντες αυθαιρετούχους (μια «βιομηχανία» έκδοσης βεβαιώσεων για καρδιοπάθειες και διαβήτη άνθησε σε όλη την Ελλάδα).
Το 2003, με τον νόμο της Βάσως Παπανδρέου για ηλεκτροδότηση αυθαιρέτων και αναστολή κατεδάφισης. Τότε, 150.000 ιδιοκτήτες κατέθεσαν δηλώσεις, όμως καθώς το τίμημα ήταν βαρύ –τα πρόστιμα ανέγερσης και διατήρησης αυθαιρέτου άγγιζαν την αντικειμενική αξία του– είναι αμφίβολο αν τα πλήρωσε κανείς. Κατά πρώτον, διά της ταχυδακτυλουργικής των αργυρώνητων υπαλλήλων, πολλά βγήκαν εκτός διακεκαυμένης χρονικής ζώνης (πάλιωσαν) και κατά δεύτερον, διά της γνωστής μεθόδου της πολιτικής πιέσεως επετεύχθησαν οι λυτρωτικές «ερμηνευτικές» εγκύκλιοι που μείωσαν ραγδαία τα ποσά.
Σήμερα τα αυθαίρετα ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, ενώ κάθε χρόνο χτίζονται περίπου 40.000 νέα. Περί τα 150.000 βρίσκονται σε δασικές ή προστατευόμενες περιοχές, ενώ τα 200.000 στην Ανατολική Αττική.
Μικρή σημασία έχει αν η νέα ρύθμιση θα είναι στο πρότυπο του νόμου της Βάσως Παπανδρέου ή της τακτοποίησης των ημιυπαίθριων. Θα είναι ένα καθαρά εισπρακτικό μέτρο, από εκείνα που χρόνια τώρα παγιώνουν περαιτέρω τη διαφθορά. Και δεν θα είναι το τελευταίο. Επεται η τακτοποίηση των γιοτ... Ιδέες για το ποια θα είναι η επόμενη χρυσοφόρα μαζική απαλλαγή, υπάρχουν πολλές. Αλλωστε, δεν είναι οι ιδέες το πρώτο. Το πρώτο είναι να ανασυρθεί ο φερετζές. Από ’κει κι έπειτα, οι ιδέες έρχονται βροχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου