Της ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΪΤΑΝΙ∆Η
Οι Αµερικανοί, πέφτοντας πολλές φορές σε νοητικό κενό όταν προσπαθούν να εξηγήσουν µια έννοια µε µία µόνο λέξη, εγκαταλείπουν την προσπάθειά τους παραδεχόµενοι την ανωτερότητά µας, λέγοντας ότι «οι Ελληνες θα έχουν µια λέξη γι’ αυτό».
Ποια να είναι άραγε η ελληνική λέξη που περικλείει την αλλόκοτη κατάσταση που βιώνουµε τους τελευταίους µήνες;
Ή µήπως µπερδευόµαστε µέσα στις λέξεις, χάνοντας την ουσία; Οποια εξέλιξη κι αν πρωταγωνιστεί στην καθηµερινότητα, πάντα υπάρχει και ένα «αλλά». Μια µανία αντίρρησης για το καθετί. Οι εύστοχες κινήσεις µετατρέπονται σε αποτυχίες και τούµπαλιν και οι αναιρέσεις διαδέχονται η µία την άλλη.
Το παράδειγµα των δηµοσίων υπαλλήλων είναι χαρακτηριστικό – ανάλογα µε την περίσταση µετατρέπονται από «τεµπέληδες» σε «δουλευταράδες» και από «θύτες» σε οικονοµικά «θύµατα». Η συζήτηση εκτυλίσσεται ανάλογα πώς βολεύει… Ετσι, τη µια η ανταγωνιστικότητα γίνεται το ζητούµενο, µε τις δηµόσιες υπηρεσίες να αποτελούν τροχοπέδη στην εξέλιξη και από την άλλη οι συγχωνεύσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και η οποιαδήποτε αλλαγή που πιθανόν (και µε κάθε επιφύλαξη) µπορεί να σηµάνει τη βελτίωση δαιµονοποιούνται στον µέγιστο βαθµό. Ακόµη κι αν παραδεχόµαστε πως είµαστε απροσάρµοστοι και χωρίς τάξη, παραµένουµε κολληµένοι στις κακές µας συνήθειες, χλευάζοντας κατά βάθος τους καρτερικούς Ιάπωνες.
Κι ακόµη κι αν έχουµε κρυφό καµάρι την ύπαρξη της φοροδιαφυγής και της αυτοκαταστροφικής µας συµπεριφοράς, ξινίζουµε όταν ο Στρος - Καν λέει το αυτονόητο – πως δηλαδή «οι Ελληνες βρίσκονται βαθιά µέσα στα σκατά».
Να είναι λοιπόν η µεµψιµοιρία η σωστή λέξη; Μπορεί ναι, µπορεί και όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου