Πάμε και στην Ελλάδα για νόμο Γκεϋσώ;

O  Στάθης της "Ε" κρεμάει στα μανταλάκια τον γραφικό Κατσανίδη!

Απολάυστε το ευτραφές πασοκικό ανδρείκελο καθώς στεγνώνει...

Πάμε και στην Ελλάδα για νόμο Γκεϋσώ;

Σ.σ.: έτσι αποκαλείται στη Γαλλία ο νόμος που ποινικοποιεί τη γνώμη. Ο νόμος στίγμα για έναν πολιτισμό που ισχυρίζεται ότι έλκει την καταγωγή του απ' τον διαφωτισμό

Κι όμως αναγνωρίζει Εγκλήματα Γνώμης, προτείνοντας μάλιστα για την καταστολή τους τη λογοκρισία. Αλλά και τις ποινικές καταδίκες.

Νόμους όπως ο νόμος Γκεϋσώ διαθέτουν αρκετές κεντροευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία, η Αυστρία κι άλλες, και τους καθιέρωσαν υπό το κράτος της ενοχής τους για το Ολοκαύτωμα.

Το δυσάρεστο είναι ότι, στην αρχή τουλάχιστον, αυτή η ποινικοποίηση της σκέψης, αλλά και της ιστορικής έρευνας είχε την υποστήριξη ενός μεγάλου μέρους της ευρωπαϊκής Αριστεράς την οποία για μιαν ακόμη φορά οι καλές της προθέσεις την οδήγησαν τσιφ στην Κόλαση.

Εν προκειμένω Κόλαση ήταν η δυνατότης πλέον των σιωνιστών να χαρακτηρίζουν ως αντισημιτισμό, έγκλημα μίσους και ρατσισμό ό,τι ενοχλούσε την ιμπεριαλιστική και συχνά φασιστική πολιτική του Ισραήλ.

Το Ολοκαύτωμα αναγορεύθηκε σε Ταμπού!

Ιδιοκτησία και άλλοθι του Ισραήλ για πάσης φύσεως πολιτικά, ρατσιστικά (εναντίον των Παλαιστινίων), εθνικά (εναντίον όλων των άλλων, ανάμεσά τους και πολλοί Εβραίοι) και κοινωνικά (ταξικά) εγκλήματα.

Στη Γαλλία, στη Γερμανία, στις ΗΠΑ κι άλλες χώρες κάθε συζήτηση, γνώμη, έρευνα για το Ολοκαύτωμα μπορεί να οδηγήσει οποιονδήποτε στο εδώλιο.

Από πότε η Ελλάδα ζήλωσε τέτοια δόξα;

Ποιος έδωσε στον κ. Καστανίδη την εντολή (πάλι ο ελληνικός λαός;) στο νομοσχέδιο για την καταπολέμηση του ρατσισμού να προσδώσει διαστάσεις νόμου Γκεϋσώ;

Από πότε στην Ελλάδα τού σήμερα επαναποινικοποιούνται η σκέψη, οι απόψεις και η δημόσια διατύπωσή τους, όπως επί εμφυλιοπολεμικών κυβερνήσεων και επί χούντας;

Από πότε ασαφείς πολιτικοί και νομικοί όροι όπως η νεόκοπη «εχθροπάθεια» (!) θα αποτελούν αντικείμενο για δικαστική απόφανση;

Η πολιτική ορθότης μόνο (η οποία καταρρέει παντού από καιρό) οδηγεί τον κ. Καστανίδη σε λογοκριτικές παρεκβάσεις, ή η πρόσφατη επίσκεψη στην Αθήνα του Αμερικανικού Εβραϊκού Λόμπυ οδηγεί την κυβέρνηση Παπανδρέου σε ένα ακόμα μάντρωμα, σε μιαν ακόμα «συμμόρφωσιν προς τας υποδείξεις»;

* * *

Θα οδηγηθούμε σε παραλογισμούς! Οπως αυτός που υφίσταται η αφεντιά μου χρόνια τώρα: παρ' ότι τιμώ και σέβομαι τους Εβραίους, παρ' ότι γονατίζω μπροστά στο Ολοκαύτωμα, όμως, επειδή καταγγέλλω τη δολοφονική πολιτική του Ισραήλ με συκοφαντούν οι πράκτορές του για αντισημίτη. Αλλά, όσο όλα αυτά μένουν στο επίπεδο του δημόσιου διαλόγου και της πολιτικής αντιπαράθεσης, μικρό το κακό. 

Οταν όμως γίνουν αντικείμενα λογοκρισίας, καταστολής, δικαστικών αποφάσεων, ποινών και ιδεολογικής τρομοκρατίας, το κακό θα είναι μεγάλο! Αυτό θέλετε, κ. Καστανίδη;

Εναν ακόμα νόμο σαν τον Τυποκτόνο νόμο Βενιζέλου (με τις αγωγές) που αυτήν τη φορά θα κλείνει στη φυλακή τις ιδέες, τη γνώμη, τις σκέψεις; Την έρευνα;

Στη δημοκρατία ο καθένας έχει το δικαίωμα στο λάθος του. Πόσω μάλλον το δικαίωμα να αποδείξει ότι μπορεί εν τέλει να 'ναι σωστό.

Από πότε αυτή η διαδικασία γίνεται αρμοδιότητας Μπόγια και Ιεράς Εξέτασης;

Και κάτι ακόμα, το πιο σημαντικό.

Αυτό το νομοσχέδιο στο σκεπτικό του δηλώνει για την Ελλάδα ότι είναι μια χώρα που «αντιμετωπίζει σοβαρές προκλήσεις κατά τη μετάβασή της σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία...».

Εχει αποφασίσει ο ελληνικός λαός ότι επιλέγει το πολυπολιτισμικό μοντέλο; Σας έχει δώσει ανάλογη εντολή, κ. Καστανίδη;

Σε μια εποχή που ο πολυπολιτισμός έχει χρεωκοπήσει παντού στην Ευρώπη, διότι οδηγεί κι εγκλωβίζει τους μετανάστες στα γκέτο, διότι τους καταδικάζει στη σκλαβιά, διότι τους καθιστά απλώς φθηνή εργατική δύναμη, εσείς με ποιο δικαίωμα και με ποίου την εντολή πάτε να βάλετε τέτοια βόμβα στην κοιλιά της χώρας;

Οι μετανάστες συμμετέχουν στο εργατικό δυναμικό της χώρας και κατά τούτο πρέπει να τους αναγνωρίζονται όλα τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις τους. Να έχουν το δικαίωμα στην επιλογή της ενσωμάτωσης ή της διαφορετικότητας.

Κι όχι με πολυπολιτισμικές απατεωνιές (που εκτός των άλλων εκτρέφουν κι Ελληνες επαγγελματίες των ΜΚΟ) οι μετανάστες να οδηγούνται εξ ορισμού στο περιθώριο, στα γκέτο, στη διαρκή ταξική εκμετάλλευση και την κοινωνική απόρριψη.

Μπορεί η πονηρία της εξουσίας και η ευήθεια (ή η ιδιοτέλεια ορισμένων αντιεξουσιαστών) να 'ναι η χαρά της ακροδεξιάς, αλλά δεν μπορεί να 'ναι μια ακόμα αιχμαλωσία της χώρας...