Ποια βοήθεια στην ανθρώπινη δυστυχία;

Tου Διονυση Γουσετη 

diongus@otenet.gr

Εχει βάση η επωδός της Αριστεράς ότι η φιλανθρωπία δεν λύνει το κοινωνικό πρόβλημα, αφού το διατιθέμενο φιλανθρωπικό υλικό είναι προφανώς μικρότερο από τις ανάγκες των φτωχών. Ετσι, μοιραία γίνεται επιλεκτική. Μάλιστα, η Αριστερά συνήθιζε να λοιδορεί τα φιλόπτωχα τσάγια που παραθέτουν σύλλογοι κυριών. Και ξαφνικά, με τη μεθόδευση της μεταφοράς μεταναστών στην Αθήνα και την κατάληψη της Νομικής, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ μας προέκυψαν πιο φιλάνθρωπες και από τις εν λόγω κυρίες. 

Ολη η προπαγάνδα τους εξαντλείται στις δακρύβρεχτες εκκλήσεις για την ανθρώπινη δυστυχία. Επιλεκτικές βέβαια. Διότι ο ΣΥΝ δεν νοιάζεται για τη δυστυχία όσων Ελλήνων πολιτών πλήττονται κάθε μέρα από τις καταλήψεις και άλλες παραβατικές πράξεις των μελών του. Ούτε για το ότι η ίδια η κατάληψη της Νομικής απονομιμοποίησε τους προστατευόμενούς του μετανάστες στη συνείδηση των πολιτών και έκανε έτσι το αίτημά τους για νομιμοποίηση να ακούγεται έως προκλητικό. 

Δεν μπορείς να παραβιάζεις τον νόμο, να καταστρέφεις δημόσια περιουσία και παράλληλα να ζητάς την επιείκεια του νόμου. Ωστόσο, o ΣΥΝ επιμένει. Διότι πάντα βρίσκει «ψυχοπονιάρικες» υπάρξεις που πέφτουν στο δόκανο. Τις βρήκε στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, κυρίως σε πέντε από τους εννέα συμβούλους της Δημοκρατικής Αριστεράς, που δεν δίστασαν να καταψηφίσουν την ορθολογική πρόταση του δημάρχου. Κινδύνεψε να τιναχτεί στον αέρα μια καινοτόμος προσπάθεια, για θέμα που μικρή σχέση έχει με τα προβλήματα του δήμου. Τώρα μάλιστα, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύονται στο έπακρο τον εκβιασμό της απεργίας πείνας. Μας τροφοδοτούν συνέχεια με ιατρικά ανακοινωθέντα για το πόσο κινδυνεύει η ζωή των απεργών. Ομως, την ίδια στιγμή καταγγέλλεται το ανατριχιαστικό, ότι δεν αφήνουν τους γιατρούς να μπουν στο σπίτι που στεγάζονται οι απεργοί, τους οποίους παρεμποδίζουν να λάβουν χυμούς ή τροφή. Τέτοια συμπεριφορά σε κάνει να υποψιάζεσαι ότι εμπίπτουν στον αφορισμό της Θάτσερ για τους καθοδηγητές των απεργών πείνας του ΙRΑ: «Τους είναι πιο χρήσιμοι νεκροί παρά ζωντανοί». Χρήσιμοι ως πρόσχημα για επανάληψη του Δεκέμβρη 2008 της «οργής».

Αντίθετα, δεν υπήρξε οργή για τους δύο φόνους -εκ προμελέτης μάλιστα- δύο παιδιών 23 ετών, αστυνομικών. Θα είχε λόγους η Αριστερά να οργιστεί. O Γιάννης Ευαγγελινέλης και ο Γιώργος Σκυλογιάννης μπήκαν στην αστυνομία για να συντηρήσουν μάνες και αδέλφια, με βασικό μισθό 720 ευρώ τον μήνα. Είναι ο 101ος και ο 102ος δολοφονημένοι αστυνομικοί από το 1984, αλλά κανενός το όνομα δεν μνημονεύεται από την Αριστερά, δέσμια των στερεότυπων. 

Ο Οδυσσέας Ελύτης τούς τίμησε με τη φράση «εισπράττουν το σταυρό της ύβρης και του μαρτυρίου, αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς».  

Αλλά από την Αριστερά, μόνο ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ξεπέρασε το στερεότυπο και δήλωσε ότι μεταξύ του βουτυρόπαιδου που κατεβαίνει με τις μολότοφ για να καταστρέψει και του γιου του αγρότη που πολεμάει για την ασφάλειά μας, είναι με τον δεύτερο. Να μια ουσιαστική ηθική βοήθεια στην προσπάθεια που αντιπαλεύει την ανθρώπινη δυστυχία.